„Loty kosztują 1450 dolarów każdy” – powiedziała moja mama. „Jeśli cię nie stać, zostań”. Kilka godzin później zobaczyłem, że z mojej karty pobrano kwotę 9540 dolarów. Kliknąłem „zakwestionuj wszystko”. Zadzwonił mój brat. Nie…

„Już nie” – szepczę, a te słowa są obietnicą złożoną samej sobie.

Do końca mojej zmiany mam siedemnaście nieodebranych połączeń, dziewięć wiadomości głosowych i trzydzieści dwa SMS-y. Usuwam je wszystkie bez słuchania i czytania, a ciężar obowiązku znika z każdym stuknięciem palca.

Jutro spróbują ponownie. Będą eskalować. Będą manipulować.

Ale dziś wieczorem, po raz pierwszy od lat, jadę do domu, a ich głosy w mojej głowie nie mówią mi, co im jestem winien.

Moje mieszkanie wydaje się puste, ciszę przerywa jedynie szum lodówki i od czasu do czasu przejeżdżający samochód. Minęły trzy dni, odkąd zablokowałem kartę kredytową i zmieniłem wszystkie hasła. Odfiltrowałem połączenia, usunąłem pocztę głosową i wziąłem dodatkowe zmiany, żeby nie myśleć o tym, co będzie dalej.

Telefon z mojego banku zmienia wszystko.

„Pani Vale, zakończyliśmy wstępne dochodzenie” – mówi Marcus, specjalista ds. oszustw, z którym współpracuję.

W jego głosie słychać nutę niepokoju, która sprawia, że ​​czuję ucisk w żołądku.

„Jest coś, co powinieneś wiedzieć o opłatach na Santorini.”

Ciężko siedzę na kanapie, jedną ręką ściskając telefon, a drugą przyciskając do klatki piersiowej.

„Co znalazłeś?”

„Autoryzowane konto użytkownika, za pomocą którego dokonano tych zakupów, należy do Spencer Vale”.

Ćwiczenia oddechowe nie przynoszą rezultatu, bo serce wali mi jak młotem.

„To niemożliwe. Usunąłem Spencera z listy użytkowników autoryzowanych dwa lata temu, kiedy się ożenił”.

„Według naszych danych konto zostało reaktywowane cztery miesiące temu za pośrednictwem naszego portalu internetowego, przy użyciu Twoich danych logowania.”

Pokój lekko się przechyla. To nie kradzież pod wpływem impulsu. To nie moment desperacji.

Cztery miesiące planowania. Świadomego oszustwa.

Od mojego brata.

„To nie wszystko” – kontynuuje Marcus, jego głos staje się łagodniejszy. „Znaleźliśmy schemat mniejszych zakupów, sięgający okresu reaktywacji konta. Elektronika, sklepy, restauracje, artykuły sportowe”.

Zamykam oczy, a wspomnienia przelatują mi przez głowę niczym mdły pokaz slajdów. Umowa najmu pierwszego mieszkania Spencera, którą podpisałam wspólnie. Pożyczka ratalna, kiedy zepsuł się samochód Reagan. Drogie prezenty urodzinowe, na które mnie nie było stać, ale i tak kupiłam, bo tak robi rodzina.

Dwanaście lat wsparcia finansowego zakończone kradzieżą.

„Łączna kwota nieautoryzowanych opłat, wliczając w to bilety lotnicze, wyniosła 9540 dolarów” – mówi Marcus.

Mój oddech się uspokaja, coś we mnie twardnieje.

„Dziękuję, Marcus. Chcę to zrobić w pełni”.

„Będziemy kontynuować nasze śledztwo, pani Vale. W międzyczasie…”

Mój telefon wydaje sygnał dźwiękowy informujący o połączeniu przychodzącym.

Mamo. Znowu.