Linda Carver zawsze wyobrażała sobie, że dzień ślubu jej syna będzie momentem czystej dumy – Michael w końcu zbuduje własne życie. Ślub w Napa Valley był idealny, ale kiedy nadeszła kolacja, Linda poczuła, że ​​coś jest nie tak…

Linda Carver poświęciła całe swoje życie swojemu synowi, Michaelowi. Od małego mieszkania, które dzielili w Oakland, po rozległy dom na przedmieściach, który kupił po studiach, była jego niezachwianym wsparciem, pociechą i przewodnikiem. Kiedy Michael ogłosił, że żeni się z Emmą, serce Lindy przepełniła duma. Wyobrażała sobie idealny ślub w Napa Valley, celebrację miłości, rodziny i lat ciężkiej pracy.

Nadszedł dzień, a winnica lśniła w popołudniowym słońcu. Goście śmiali się i stukali kieliszkami, gdy kelnerzy podawali pierwsze dania. Linda siedziała przy swoim stoliku, szczerze się uśmiechając, delektując się chwilą, gdy jej syn rozpocznie nowe życie. Jednak gdy podano danie główne, zdała sobie sprawę, że coś jest nie tak. Podczas gdy inni goście otrzymywali elegancko podane dania, na jej talerzu znajdował się zimny kurczak, zwiędła sałatka i kilka omdlewających ziemniaków – jedzenie zebrane bezmyślnie.

Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, Michael zauważył jej talerz i zamiast przeprosić, uśmiechnął się złośliwie. „Mama jest przyzwyczajona do jedzenia wszystkiego, co życie jej przyniesie” – powiedział głośno, wskazując na Emmę. Uprzejmy chichot Emmy nie zdołał ukryć jej zażenowania. Goście wymienili niepewne spojrzenia; niektórzy śmiali się niezręcznie, inni zamarli. Michael nie przestawał. „Jest mistrzynią resztek” – kontynuował. „Powinnaś widzieć, jakie posiłki przygotowywała, kiedy byłem dzieckiem – nic wyszukanego, ale pełne miłości”.

Linda poczuła, jak jej policzki płoną, ogarnia ją mieszanka wstydu i niedowierzania. Uśmiechnęła się blado, skinęła głową, ale w głębi duszy duma prysła. Cicho odsunęła krzesło i wymknęła się bocznymi drzwiami, zostawiając za sobą śmiech i pogawędki. Światła winnicy migotały słabo, gdy szła w stronę samochodu, a chłodne wieczorne powietrze drapało ją w zarumienioną twarz.

Kiedy dotarła do hotelu, na zewnątrz była spokojna, ale kipiała z niemego bólu upokorzenia. Tej nocy, zamiast płakać, napisała e-mail do Michaela. Każde zdanie było starannie napisane, szczegółowo opisując każdy moment, w którym ją poniżył na przestrzeni lat – zarówno w dzieciństwie, jak i w wieku dorosłym. Nie krzyczała; nie oskarżała. Po prostu dokumentowała prawdę.

Ostatni wers był krótki, porażający w swojej prostocie: „Możesz zbudować swoje własne życie, ale nie zapominaj, że kiedyś byłam całym twoim światem”.

Kiedy Michael obudził się następnego ranka, zobaczył tytuł wiadomości: „ Od mamy” . Kliknął go, spodziewając się niezobowiązującej wiadomości. Zamiast tego, każde nieostrożne słowo, każdy nieprzemyślany żart, jaki kiedykolwiek wypowiedział, wrócił do niego niczym fala. Zamarł, a na ekranie pojawiła się pozbawiona koloru twarz. I w tym momencie zdał sobie sprawę, że nie ma pojęcia, jak naprawić to, co zepsuł.

Ale była jedna myśl, która go przerażała i determinowała – jedno pytanie: Czy kiedykolwiek będzie w stanie naprawdę naprawić relacje z kobietą, która dała mu wszystko?

Michael siedział w swoim mieszkaniu w San Francisco, wpatrując się w e-maila bez przerwy. Poczucie winy ciążyło mu niczym ciężar, którego nie mógł się pozbyć. Myślał o matce gotującej do późna w nocy, opatrywającej zadrapania, uczestniczącej w każdym spotkaniu rodziców z nauczycielami i dopingującej go w każdym ważnym momencie. A teraz, na oczach wszystkich gości na weselu, odpłacił jej upokorzeniem.