Lekarz odmówił leczenia czarnoskórej dziewczynki, ponieważ myślał, że jej rodzina nie będzie w stanie zapłacić — ale gdy przyjechał jej ojciec, natychmiast tego pożałował

Tego wtorkowego poranka na oddziale ratunkowym szpitala Riverside Memorial panowała upiorna cisza. W powietrzu unosił się sterylny zapach środka dezynfekującego, a świetlówki cicho brzęczały nad rzędami pustych krzeseł. Nagle szklane drzwi się rozsunęły – i do środka wbiegła młoda czarnoskóra kobieta, tuląc do piersi maleńkie dziecko.

Dzieckiem była Lila Brooks , zaledwie dwuletnia , z bladą i zapłakaną twarzą. Jej maleńkie ciało drżało z bólu, a oddech był płytki i nierówny. Trzymała ją ciotka, Danielle Carter , która natychmiast zawiozła ją do szpitala, gdy Lila zaczęła wymiotować i płakać w niekontrolowany sposób, podczas gdy jej ojciec był jeszcze w pracy.

Danielle pobiegła do recepcji drżącym głosem.
„Proszę, moja siostrzenica potrzebuje pomocy! Cierpi od godzin. Nie może przestać płakać – coś jest naprawdę nie tak!”

Recepcjonistka rzuciła jej szybkie, obojętne spojrzenie, po czym nacisnęła przycisk wzywający lekarza. Chwilę później z korytarza wyłonił się dr William Crane , lekarz w średnim wieku, w starannie wyprasowanym białym fartuchu. Jego twarz była nieprzenikniona – profesjonalna, ale zimna. Spojrzał na Lilę, potem na Danielle i zamiast podejść bliżej, skrzyżował ramiona.

„Czy ona ma ubezpieczenie?” zapytał ostro.

Danielle zamrugała, zaskoczona. „Co? Ja… załatwimy to później. Proszę, najpierw jej pomóż!”

Doktor Crane pokręcił głową. „Polityka szpitala jest jasna. Bez dowodu ubezpieczenia i płatności nie możemy marnować zasobów ratunkowych. Zabierz ją do publicznej kliniki – tam zajmują się takimi przypadkami”.

Danielle opadła szczęka. „Mówisz serio? Spójrz na nią – to niemowlę! Ledwo oddycha!”

Westchnął zirytowany. „Proszę pani, ciągle to słyszymy. Ludzie wyolbrzymiają objawy, żeby dostać darmowe leczenie. Nie dam się na to nabrać”.