Kupiłem rodzinie rezydencję, ale rodzice powiedzieli wszystkim, że latami oszczędzaliśmy, żeby ją dostać. Nie zostałem zaproszony na uroczystość. Wszedłem dokładnie tak, jak powiedział tata: „Ona już nie ma tu żadnych praw”. Uśmiechnąłem się, wręczyłem mu list i powiedziałem: „W takim razie nie będzie ci przeszkadzał ten nakaz eksmisji”.

wychowałam cię warknęła a ja odpłaciłam ci tysiąc razy powiedziałem więcej niż jakiekolwiek dziecko powinno uciszyć myślisz że mnie nie potrzebujesz powiedziała w końcu jej głos ciszej wiem że cię nie potrzebuję poprawiłem i to cię przeraża czyż nie jest to więcej ciszy niż ona to co zawsze robiła śmiała się wrócisz powiedziała pewnego dnia zrozumiesz że rodzina to wszystko co masz i kiedy ten dzień nadejdzie nie oczekuj że będę czekać z otwartymi ramionami uśmiechnąłem się nie będę i po raz ostatni się rozłączyłem epilog życie które w końcu jest moje rok

później siedziałam na plaży i patrzyłam, jak fale się rozbijają przeprowadziłam się do nowego miasta zaczęłam nowe życie znalazłam szczęście w cichej wolności, bo nikt niczego ode mnie nie oczekiwał moja matka próbowała jeszcze kilka razy nawiązać kontakt, zawsze stosując tę ​​samą manipulację, to samo poczucie winy nigdy nie odpowiedziałam Mark i ja rozmawialiśmy znowu powoli odbudowując to, co zostało złamane nauczył się swojej lekcji w trudny sposób i chociaż nie byłam pewna, czy kiedykolwiek będziemy sobie bliscy doceniłam jego wysiłek i ja wreszcie byłam naprawdę szczęśliwa nie będąc już tą samą osobą

Bank rodzinny nie będzie już kozłem ofiarnym, nie będę już żyć dla wszystkich, tylko nie dla siebie. Wziąłem głęboki oddech, pozwalając słonemu powietrzu wypełnić moje płuca. Byłem wolny i nigdy nie miałem wrócić.