„Którego pracownika nie da się zastąpić, kochanie?” – mój szef odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się głośno, gdy wyciągnęłam przed siebie prośbę o 5% podwyżki po 5 latach harówki dniem i nocą z całym stosem recenzji A+, po czym jednym palcem nonszalancko odepchnęłam papier w moją stronę, jakby strząsał śmieci z biurka; tego popołudnia weszłam do siedziby naszego największego konkurenta bez CV w ręku, bez przechwalania się osiągnięciami, po prostu położyłam cienką kartkę papieru przed ich dyrektorem generalnym… przeczytał bardzo powoli, milczał przez długi czas, a potem uśmiechnął się i powiedział: „Zgadzam się” – a mojemu byłemu szefowi zajęło kilka tygodni, żeby zrozumieć, z czego właściwie się śmiał.

Nie było mi to potrzebne.

Po prostu poinformowałem ich, którzy klienci korzystają z mojego systemu i kiedy dokładnie wygasła ważność każdej z ich licencji.

Wszystko inne było kwestią grawitacji.

Nawet nie wysłano jeszcze żadnego wezwania do zaprzestania działalności. Nieoficjalnie. To był tylko grzmot. Drżenie podłogi przed trzęsieniem ziemi.

Wewnątrz Atwell Group gorączkowo – po cichu, niezdarnie, na oślep – próbowali znaleźć pliki, które nie istniały. E-maile z prośbą o odnowienie, które nigdy nie zostały napisane.

I wtedy wkroczyła firma Montrose Capital.

Montrose nie był zwykłym klientem. Montrose był klientem. Konto z tradycjami, ogromny wolumen, nazwa szeptana z szacunkiem podczas onboardingu, niczym w hymnie.

Ich list dotarł w czwartek, ostemplowany, podpisany, dostarczony osobiście przez kuriera i zaadresowany osobiście do Richarda.

Język był uprzejmy. Treść już nie.

Wymagana jest walidacja licencji dla wszystkich aktualnie używanych systemów obiegu dokumentów. Termin: siedemdziesiąt dwie godziny od otrzymania. Brak dowodu własności lub aktywnej umowy licencyjnej spowoduje natychmiastowe zawieszenie umowy.

Inaczej mówiąc: pokażcie nam paragony albo przetniemy przewód.

Nie wymienili mnie z imienia i nazwiska, ale nie musieli. W chwili, gdy fraza „systemy workflow” wylądowała na stole konferencyjnym, stałem się widmem w każdym pomieszczeniu.

Pierwszy telefon odebrałem w ciągu godziny.

Zablokowany numer. Poczta głosowa.

„Janet, tu Richard. Właśnie dostałem twój numer z działu kadr. Słuchaj, mamy tu pewną sytuację. Jakieś nieporozumienie w sprawie licencji. Oddzwoń, jak to odsłuchasz, dobrze? Wyjaśnijmy to jak profesjonaliści”.

Nie odpowiedziałem.

Druga wiadomość głosowa przyszła o 10:03, a jej ton był nieco bardziej napięty.

„Dobrze, Janet, posłuchaj. Dział prawny mówi, że to ty napisałaś tę klauzulę i najwyraźniej nie została ona przedłużona. Słuchaj, wiem, że jesteś mądra i szczegółowa, ale jestem pewien, że znajdziemy tu rozwiązanie. Nie eskalujmy tego.”

Byłem na zajęciach jogi, kiedy to nastąpiło, trzymając w ręku Warrior II, podczas gdy mój były dyrektor generalny próbował odwieść mnie od umowy, której nigdy nie przeczytał.

Do południa zostawił jeszcze cztery wiadomości. Ton każdej z nich się zmieniał.

Poczta głosowa numer trzy była pełna niepokoju.

„Doceniamy twój wkład, naprawdę. Ale ta klauzula… szczerze mówiąc, Janet, wydaje mi się po prostu małostkowa. To nie twoja sprawa”.

Poczta głosowa Cztery pęknięcia na krawędziach.

„Nie możesz poważnie myśleć o tym, żeby to zrobić. Wiesz, co się stanie z firmą? Z każdym, kto na tobie polegał?”

Poczta głosowa numer pięć to była kompletna panika.

„Wycofują się. Montrose się wycofuje. To czterdzieści procent prognoz na trzeci kwartał straconych. Musisz się z nami natychmiast skontaktować. To również twoja odpowiedzialność”.

Poczta głosowa Six zaczęła błagać.

„Janet, proszę, po prostu ze mną porozmawiaj. Podpiszę, co chcesz. Podaj cenę. Chcesz awansu? Swoje stanowisko? Weź moje.”

I na koniec tekst. Bez powitania. Bez interpunkcji.

Czy wysłałeś to do Greystone?

Przez dłuższą chwilę patrzyłem na wiadomość, mała szara bańka wisiała na moim ekranie jak mucha, której nie miałem zamiaru zabić.

Następnie otworzyłem pocztę, napisałem nową wiadomość do głównego radcy prawnego Nathana i dwóch prawników zajmujących się moją zmianą licencji, dołączyłem sześć plików MP3 i napisałem dwuwyrazowy temat wiadomości:

Załączono wiadomości głosowe.

Nie zawracałem sobie głowy ciałem.

Jest coś niemal przerażająco satysfakcjonującego w uświadomieniu sobie, że nie musisz już podnosić głosu. Że nie musisz krzyczeć, usprawiedliwiać się ani tłumaczyć. Że samo twoje milczenie wystarczy, by stworzyć spotkanie.

Teraz upadali, nie tylko z powodu licencji, ale dlatego, że ich fundamenty nigdy nie były realne. Zbudowali swoje dochody na moim systemie, kontrakty na mojej strukturze, swoją reputację na mojej staranności – i ani razu nie przyszło im do głowy, żeby zapytać, kto jest właścicielem fundamentu.

Robert, specjalista od zgodności, wysłał ostatniego e-maila z obietnicą.

Temat wiadomości: Brak opcji.