Krzyk przeciął pokój niczym nóż. Głos Patricii, wysoki i przerażony, odbił się echem od ścian rodzinnego zgromadzenia.

„Udowodnienie, że nie jesteś w stanie zarządzać swoim majątkiem”.

Mediator uśmiechnął się, jakby właśnie wygrał punkt.

„Pani Eleanor, sędzia mógłby orzec, że kobieta w pani wieku, która porzuca rodzinę, niszczy majątek i odmawia mediacji rodzinnej, może nie być w stanie zarządzać tak pokaźnym majątkiem”.

Poczułam falę gorąca. Ten mężczyzna groził mi prosto w twarz, wykorzystując mój wiek i płeć jako broń przeciwko mnie.

„Wiesz co?” Wstałem z krzesła z całą godnością, na jaką mnie było stać. „Wszyscy możecie iść do diabła”.

„Elellanar!” krzyknął Frank oburzony.

„Do diabła” – powtórzyłem głośniej. „Ty, twój mediator i twoje groźby, moje pieniądze, moje decyzje”.

„Mamo, popełniasz błąd, którego będziesz żałować” – powiedział Brian złowrogim głosem.

„Jedyny błąd, którego żałuję, to to, że tak długo zwlekałem, zanim zrozumiałem, kim naprawdę jesteście.”

Gdy wyszli, Robert mocno mnie przytulił.

„Jestem z ciebie dumny, Eleanor.”

„Wiesz co, Robert?” – powiedziałem. „Po raz pierwszy w życiu ja też jestem z siebie dumny”.

Następnego dnia zadzwoniłem do dyrektora Fundacji Edukacyjnej św. Michała i umówiłem się na spotkanie.

„Pan Ramirez był starszym mężczyzną o dobrych oczach i pracowitych rękach, co przypominało mi mojego zmarłego męża”.

„Pani Elellanar” – powiedział, gdy wyjaśniłem swoją sytuację. „Jest pani pewna tej decyzji? To spora suma”.

„Jestem całkowicie pewien” – powiedziałem.

„Przez 40 lat karmiłem ciała setek dzieci. Teraz chcę karmić ich umysły i marzenia”.