Koszmar rocznicowy: Teściowa zerwała ze mnie sukienkę. Oskarżona o kradzież, upokorzona przed 200 gośćmi. Ta ostatnia decyzja zmieniła wszystko…

Uśmiechnęłam się lekko. „W sprawiedliwości nie chodzi o zemstę. Chodzi o prawdę. A prawda wymaga czasu”.

Miesiąc później Ethan zaprosił mnie na galę charytatywną. W delikatnym świetle powiedział cicho: „Nie jesteś im już winna swojego bólu”.

Uśmiechnęłam się. „Wiem. W niektórych rodzinach się rodzimy… inne budujemy sami”.

Tej nocy, gdy jechałam do domu, mój telefon zawibrował — to była wiadomość od Margaret.

„Zniszczyłeś mnie. Ale może na to zasłużyłem. Opiekuj się Danielem.”

Przyglądałem się temu przez chwilę, a potem usunąłem.

Ponieważ wiedziałem, że jej nie zniszczyłem.

Zniszczyła siebie w chwili, gdy wybrała okrucieństwo zamiast miłości.

Kiedy mijałem Hiltona, tę samą salę balową, która wciąż lśniła złotem, nie czułem złości — tylko siłę.

Tej nocy nie byłam już upokorzoną kobietą w podartej sukni.

Byłem wolny.