Konsultant ślubny mojej siostry zadzwonił o 7:12 rano i wtedy moja rodzina próbowała mnie wymazać

Odpowiedź nadeszła.

To nie jest wiadomość.

Reakcja.

Callie się zaśmiała.

Śmiejąca się emotikonka.

Ona myślała, że ​​żartuję.

Albo myślała, że ​​jestem bezsilny.

Zabawna była myśl, że ja – wycieraczka, bankier – żądam zeznań.

Ta emotikonka przypieczętowała jej los.

Nie odpowiedziałem.

Zrobiłem zrzut ekranu całej rozmowy: jej oskarżenie, moją ofertę łaski i jej drwiny.

Zapisano w niebieskim folderze.

Plik 021: Odrzucenie ugody.

Dziesięć minut później zadzwoniła Renee.

Brzmiała, jakby ukrywała się w szafie.

„Skyla” – wyszeptała – „jestem w biurze imprezy. Sprawdziłam portal płatności”.

„Co się dzieje?”

„System jest ustawiony na automatyczne przetwarzanie salda końcowego rano” – powiedziała Renee. „Jest powiązany z kartą, którą masz w pliku – twoją kartą, z numerem kończącym się na 8843”.

„To ta karta, którą zablokowałem” – powiedziałem.

„Wiem” – powiedziała Renee. „Ale Janine o tym nie wie. Dopiero co tu była. Powiedziała kierownikowi lokalu, że wszystko jest gotowe. Uśmiechała się. Mówiła, że ​​nie może się doczekać, aż odpalą zimne ognie. Myśli, że karta przejdzie”.

„Ona myśli, że nie odważyłbym się go zamrozić” – powiedziałem.

„System uruchamia partię o dziewiątej rano” – powiedziała Renee. „Czterdzieści osiem godzin przed rozpoczęciem ceremonii. Jeśli karta zostanie odrzucona, system automatycznie wysyła powiadomienie o anulowaniu do firm cateringowych i wypożyczalni. To działa automatycznie. Jedna odmowa i kostki domina zaczynają się sypać”.

„Czy możesz zatrzymać to powiadomienie?” zapytałem.

„Mogę ręcznie nadpisać błąd na kilka godzin” – powiedziała Renee. „Mogę wstrzymać komunikat o błędzie w kolejce, żeby dostawcy nie zrezygnowali od razu, ale nie mogę go trzymać w nieskończoność”.

„Nie trzymaj tego w nieskończoność” – powiedziałem. „Trzymaj to do próby. Trzymaj, aż wszyscy będą w sali”.

„Skyla…” Głos Renee zadrżał. „Jeśli to zrobię, to będzie masakra. Próba to moment, kiedy Mercerowie podpiszą ostateczne szczegóły. Jeśli płatność nie zostanie zrealizowana w trakcie tego spotkania…”

„Wtedy zobaczą dokładnie, z kim robią interesy” – powiedziałem. „Callie się ze mnie śmiała, Renee. Śmiała się z tego, że ukradła mi tożsamość”.

Pauza.

Następnie:

„Dobrze” – powiedziała cicho Renee. „Zanotuję kod błędu. Pozwolę im wejść na próbę z myślą, że rachunek jest opłacony”.

„Dziękuję” powiedziałem.

„Skyla?”

“Tak.”

„Przykro mi, że do tego doszło” – powiedziała Renee. „Zawsze tylko ty przejmowałeś się szczegółami”.

„Wciąż dbam o szczegóły” – powiedziałem, po raz ostatni wpatrując się w roześmianą emotikonkę. „Dlatego dbam o to, żeby zakończenie było idealne”.

Rozłączyłem się.

Scena była gotowa.

Aktorzy na miejscu.

Złoczyńcy są pewni siebie.

Myśleli, że bohater uciekł.

Zapomnieli, że w najlepszych opowieściach o zemście bohater nie ucieka.

Czeka w kuluarach, aż światło reflektorów stanie się najjaśniejsze.

Jutro miała się zacząć próba.

A ja tam byłem i przekazywałem im notatki.

CZĘŚĆ II — Próba i upadek
Poranek próby był pochmurny. Niebo wisiało nisko i szaro nad Port Remy niczym podbita powieka. Wilgoć powróciła ze zdwojoną siłą, sprawiając, że powietrze stało się ciężkie – taka pogoda, która sprawia, że ​​ubrania lepią się do skóry, a humory pękają.

Nie pojechałem do głównego wejścia na teren osiedla Port Remy.

Znałem procedurę.

Brama frontowa była przeznaczona dla gości.

Dla rodziny Mercerów.

Dla ludzi, którzy uwierzyli w bajkę.

Pojechałem do drogi serwisowej, mijając po drodze ciężarówki z cateringiem i furgonetki z kwiatami, aż dotarłem do rampy załadunkowej dla sprzedawców.

Za kulisami.

Miejsce, w którym wyprodukowano kiełbasę.

A teraz było to jedyne miejsce, w którym „miałem prawo” przebywać — przynajmniej tak im się wydawało.

Poszedłem w kierunku pokoju koordynacji dostawców, przeszklonego biura ukrytego za główną salą balową.

Ochroniarz — wysoki, z słuchawkami na uszach, wyglądający, jakby wolał być gdziekolwiek indziej — stanął przed drzwiami.

„Przepraszam panią” – mruknął. „Ten obszar jest przeznaczony wyłącznie dla personelu i autoryzowanych sprzedawców. Wejście dla gości znajduje się od frontu”.

„Nie jestem gościem” – powiedziałem spokojnie.

Wyciągnęłam z torebki złożony dokument.

Oryginalna umowa dotycząca miejsca imprezy — mój podpis na końcu.

Trzymałem go obok prawa jazdy.

„Jestem klientem. Jestem głównym sygnatariuszem i gwarantem finansowym całego wydarzenia. Nazywam się Skyla Flores. Możesz sprawdzić w schowku.”

Zmarszczył brwi, patrząc na swoją listę.

„Mam Quinna i Mercera na liście gospodarzy.”

„Spójrz na dane do faktury” – powiedziałem. „Spójrz, kto podpisuje czeki”.

On się przewrócił.

Zmrużył oczy.

Potem spojrzał na mnie.

Wyraz jego twarzy zmienił się z irytacji w zmieszanie.

„Flores… tutaj jest napisane, że jesteś wystawcą faktury.”

„Zgadza się” – powiedziałem. „Przyszedłem obejrzeć towar, który kupiłem – chyba że chcesz wyjaśnić swojemu szefowi, dlaczego osobie płacącej 60 000 dolarów opłaty za wstęp odmówiono wstępu”.

Odsunął się.

“Zacząć robić.”

Otworzyłem drzwi.

W sali koordynacyjnej panował wrzawa.

Kwiaciarze usuwający kolce.

Technik oświetleniowy krzyczy do radia.

A w samym centrum burzy siedziała Renee Dalton.

Wyglądała, jakby nie spała przez tydzień.

Oczy otoczone czerwoną obwódką.

Ściskając tablet jak tarczę.

Gdy mnie zobaczyła, jej ramiona opadły.

„Przyszedłeś” – wyszeptała.

„Mówiłam, że tak” – powiedziałam, kładąc torebkę na biurku. „Gdzie one są?”

„W sali balowej, przeprowadzam inspekcję” – powiedziała Renee. „Za dziesięć minut przyjdą tu, żeby podpisać ostateczne ustalenia dotyczące cateringu. Skyla… Janine jest w złym humorze. Nakrzyczała dziś rano na dostawcę pościeli, bo serwetki były w kolorze skorupki jajka, a nie kości słoniowej”.

„Niech krzyczy” – powiedziałem. „Czy system jest przygotowany?”

„Tak” – powiedziała Renee, wskazując na duży monitor na ścianie, na którym wyświetlał się panel planowania ślubu. „Mam już wszystkie rejestry w kolejce. Ale muszę cię ostrzec – Ray jest z nimi. I wygląda na agresywnego”.

„Liczę na to” – powiedziałem.

Siedem minut później drzwi się otworzyły.

Janine wkroczyła pierwsza.

Biały kostium ze spodniami.

Kosztowało więcej niż mój pierwszy samochód.

Przerażający, sztywny uśmiech – matka panny młodej traci kontrolę.

Ray szedł za nią, opuchnięty i czerwony na twarzy, pachnąc lekko miętą i stęchłym bourbonem.

Callie przyszła ostatnia.

Mały.

Szybko rozglądające się oczy.

Nerwowy.

Kiedy Janine mnie zobaczyła, nie krzyknęła.

Nie westchnęła.

Zatrzymała się, a jej uśmiech zamarł w czymś na kształt nienawiści.

„Co ty tu robisz?” – zapytała, a jej głos opadł do syropowej słodyczy ociekającej jadem. „Skyla, kochanie, myślałam, że się zgodziłyśmy. Wycofałaś się. Źle się czujesz. Nie powinnaś tu być i się denerwować”.

„Czuję się o wiele lepiej, mamo” – powiedziałem. „Właściwie czuję się na tyle dobrze, żeby pojechać i załatwić parę spraw.”

„Nie ma nic do załatwienia” – warknął Ray, robiąc krok naprzód. Próbował nachylić się nade mną.

Nie drgnąłem.

„Zrezygnowałeś. Wysłałeś maila. Mamy już zwolnienie. Wyjdź, zanim wezwę ochronę”.

„Nie zrobiłbym tego” – powiedziałem cicho. „Ochrona już wie, kim jestem. Pokazałem im kontrakt”.

Spojrzałem na Callie.

Wpatrywała się w swoje buty.

Nie chciał spojrzeć mi w oczy.

„Przyszedłem, żeby wam zaproponować układ” – powiedziałem, zwracając się do zebranych, ale nie spuszczając wzroku z Janine. „Jednorazowa oferta, na którą możesz się zgodzić, bo mimo wszystko nie chcę, żeby moja siostra została upokorzona przed Mercerami”.

„Nie potrzebujemy twoich interesów” – warknęła Janine.

„Myślę, że tak” – powiedziałem. „Oto warunki”.

„Po pierwsze: zwróć mi 60 000 dolarów, które zapłaciłem za lokal i catering”.

„Dwa: podpisujesz notarialnie poświadczony dokument, w którym potwierdzasz, że podpis pod Poprawką nr 3 jest nieautoryzowany, a wnioski o kartę kredytową były nieautoryzowane”.

„Po trzecie: wpiszcie mnie z powrotem na listę gości, a ja pójdę na ten ślub jak normalny, szanowany członek rodziny. Usiądę w ławce. Zjem kurczaka. Uśmiechnę się do zdjęć”.

„A jeśli tego nie zrobimy?” Ray uśmiechnął się szyderczo.

„Jeśli tego nie zrobisz”, powiedziałem, „wyjdę teraz do tej sali balowej – gdzie czekają Graham i jego rodzice – i powiem im dokładnie, jak sfinansowano ten ślub. Pokażę im wyciągi z kart kredytowych. Pokażę im raport policyjny o kradzież tożsamości, który sporządzony przez mojego prawnika jest gotowy do złożenia”.

Ray się roześmiał.

Mokry.

Lekceważący.

„Blefujesz. Nie masz dowodów. Nie możesz udowodnić, kto co podpisał. Wszystko jest cyfrowe. Twoje słowo przeciwko naszemu i wszyscy wiedzą, że jesteś zazdrosną, niezrównoważoną siostrą”.

Spojrzałem na Renee.

Skinąłem głową.

Renee wciągnęła powietrze.

Potem napisała.

Monitor migotał.

Plan miejsc zniknął.

W jego miejsce: surowe dane dziennika — czarny tekst na białym tle.

„Co to jest?” zapytała Janine drżącym głosem.

„To” – powiedziała Renee drżącym, ale wyraźnym głosem – „są metadane z portalu dokumentacyjnego obiektu. Rejestruje on adres IP, identyfikator urządzenia i lokalizację GPS każdego przesłanego pliku”.

Wskazałem.

„Widzisz ten wpis?”

„To jest przesłanie fałszywego oświadczenia o zrzeczeniu się odpowiedzialności. Nie zostało wysłane z mojego komputera. Zostało przesłane wczoraj o 16:12 z urządzenia zidentyfikowanego jako iPad Raya, za pośrednictwem sieci Wi‑Fi osiedla Port Remy”.

Twarz Raya z czerwonej stała się chorobliwie szara.

Wpatrywał się w ekran, jakby był duchem.

„I spójrz na to” – powiedziałem, wskazując na następną linijkę. „To autoryzacja karty kredytowej na podwyższenie standardu o 20 000 dolarów – autoryzowana z iPhone’a Callie”.

Cisza.

Słychać tylko szum klimatyzacji.

Ciężki oddech Raya.

„Mamy cię” – powiedziałem cicho. „To nie moje słowo przeciwko twojemu. To matematyka. A matematyka nie kłamie”.

Janine spojrzała na mnie z ekranu.

Jej maska ​​pękła.

Przez sekundę poczułem strach.

Zwierzęca panika kobiety, która spędziła życie na budowaniu fasady, a potem zobaczyła, jak pojawia się pierwsze pęknięcie.

„Skyla” – zaczęła drżącym głosem – „nie możesz tego zrobić. Mercerowie… odwołają wszystko. Matka Grahama szuka pretekstu, żeby to odwołać. Nienawidzi nas”.

„To podpisz zeznanie” – powiedziałem. „Oddaj mi pieniądze, a cię uratuję”.

„Nie możemy” – krzyknęła Callie.

Rzuciła się naprzód i złapała mnie za ramię.

Paznokcie wbite w skórę.

Już nie była promieniejącą panną młodą.

Była przerażonym dzieckiem.

„Skyla, proszę” – wyszeptała, ciągnąc mnie w kąt, z dala od Renee i naszych rodziców. „Nie rozumiesz. Nie możemy ci się odwdzięczyć”.

„Dlaczego nie?” – zapytałem, odsuwając rękę, ale zniżając głos. „Wiem, że Ray jest spłukany. Wiem, co to hazard. Ale masz fundusz powierniczy. Albo anuluj ulepszenia. Dostaniesz zwrot pieniędzy”.

„Fundusz powierniczy zniknął” – syknęła Callie, a łzy płynęły jej po policzkach. „Mama go wyczerpała dwa lata temu. Nic nie zostało”.

Wpatrywałem się.

„Skąd więc wezmą pieniądze na ostateczną płatność, która nastąpi jutro?”

Callie przełknęła ślinę.

„Chcieliśmy skorzystać z twojej karty” – przyznała. „Chcieliśmy to po prostu przeforsować i mieć nadzieję, że nie zauważysz tego przed końcem miesiąca miodowego”.

„Chciałeś ukraść mi kolejne dwadzieścia tysięcy?”

„Nie mieliśmy wyboru” – szlochała Callie. „Graham… myśli, że spłacamy swoją połowę. Jeśli dowie się, że jesteśmy spłukani – jeśli dowie się, że mama i Ray mają długi po uszy – zostawi mnie. Wiesz, jaka jest jego rodzina. Mówią o finansowym rodowodzie jak o grupie krwi”.

„Powiedz mu prawdę” – powiedziałem.

„Będzie mu zależało” – upierała się. „Będzie mu zależało, bo jego rodzice już wysłali pieniądze”.

Zamarłem.

„Jakie pieniądze?”

Callie zakryła usta dłonią, zdając sobie sprawę, że się poślizgnęła.

Jej oczy rozszerzyły się.

Podszedłem bliżej.

„Callie. Jakie pieniądze wysłali rodzice Grahama?”

Spojrzała przez ramię na Janine i Raya, którzy kłócili się cicho w pobliżu Renee i monitora.

Potem pochyliła się, a jej oddech pachniał nerwową miętówką.

„Mercerowie wysłali 75 000 dolarów w zeszłym miesiącu” – wyszeptała. „Miały być na miesiąc miodowy i kolację przedślubną. Przelali to na konto Raya”.

Mój umysł się kręcił.

Siedemdziesiąt pięć tysięcy.

Plus moja sześćdziesiątka.

Sto trzydzieści pięć tysięcy.

A mimo to Ray był spłukany.

Maksymalnie wykorzystano karty kredytowe.

Sprzedawcy nie płacą.

„Gdzie są pieniądze, Callie?” – zapytałem śmiertelnie cichym głosem. „Skoro Mercerowie wysłali siedemdziesiąt pięć, a ja sześćdziesiąt, to gdzie one są?”

„Nie wiem” – jęknęła cicho. „Ray powiedział, że zainwestował. Powiedział, że podwoi sumę przed ślubem, żebyśmy mogli kupić dom, ale potem stracił dostęp albo rynek się załamał, albo – nie wiem, co zrobił – ale to przepadło. Skyla, wszystko przepadło”.

Sięgnąłem do kieszeni.

Mój telefon.

Zacząłem nagrywać od chwili, gdy wszedłem do pokoju.

„Powiedz to jeszcze raz” – wyszeptałem. „Rodzice Grahama wysłali Rayowi 75 000 dolarów, a Ray je stracił”.

„Tak” – szlochała Callie. „Proszę, Skyla. Jeśli Graham dowie się, że Ray zgubił pieniądze rodziców, to koniec. Pomyśli, że ich oszukaliśmy”.

„Oszukałeś ich” – powiedziałem.

„Skyla!” Głos Janine przeciął powietrze.

Podeszła i odciągnęła ode mnie Callie, jakbym była zaraźliwa.

„Przestań nękać siostrę” – warknęła Janine. „Niczego nie podpiszemy i nie zwrócimy ci pieniędzy, bo nie powiesz ani słowa”.

„Naprawdę?” zapytałem.

„Tak” – powiedziała Janine, podchodząc bliżej. Jej oczy były twarde jak kamienie. „Bo jeśli to rozwalisz – jeśli nas upokorzysz – opowiem wszystkim o twoim pobycie w szpitalu na studiach. Powiem im, że odstawiłaś leki. Przedstawię cię jako osobę tak niestabilną, że nie będziesz w stanie utrzymać pracy. Zniszczę cię”.

„Grozisz mi” – powiedziałem, upewniając się, że mój telefon jest skierowany w jej stronę.

„Chronię tę rodzinę” – syknęła Janine. „Potrzebujemy tego ślubu. Potrzebujemy więzi z Grahamem. Rozumiesz?”

„Potrzebujesz jego pieniędzy” – poprawiłem go.

„Potrzebujemy wszystkiego” – warknęła Janine łamiącym się głosem, z którego wylewała się desperacja. „Myślisz, że chcemy tak żyć? Ray tkwi w tak głębokiej dziurze, że nie widzimy nieba. Jeśli Callie nie wyjdzie za Grahama – jeśli nie zdobędziemy dostępu do kontaktów w Mercer – bank przejmie dom w przyszłym miesiącu. Koniec z nami. Wylądujemy na ulicy”.

I tak to się stało.

Naga prawda.

Gdyby nie to małżeństwo, straciliby dom.

„Więc wyjdziesz stąd” – powiedziała Janine, drżąc – „i pozwolisz, żeby jutro obciążyli twoją kartę i zamkniesz się – albo zabiorę cię ze sobą”.

Spojrzałem na nią.

Spojrzał na płaczącą Callie.

Spojrzał na Raya, udającego, że czyta kontrakt, jednocześnie obserwując nas przerażonymi oczami.

Nie byli geniuszami.

Były to topiące się szczury, drapiące wszystko, co unosiło się na wodzie.

I uznali, że jestem tratwą ratunkową.

Uśmiechnąłem się.

Zimno.

Ostry.

„Dobrze” – powiedziałem. „Rozumiem, w jakiej jesteś sytuacji”.

Janine odetchnęła, a jej ramiona opadły z ulgą.

„Dobrze. Wiedziałem, że będziesz rozsądny. Zawsze taki jesteś.”

„Jestem bardzo rozsądny” – zgodziłem się. „Wyjdę już”.

Wzięłam torebkę.

Skinęłam głową w stronę Renee, z oczami szeroko otwartymi ze strachu.

„Do zobaczenia na ślubie” – powiedziałem.

Wyszedłem.

Za strażnikiem.

W wilgotne powietrze.

Do wynajętego samochodu.

Zatrzymałem nagrywanie.

Zapisane.

Plik 022: Przyznanie się do defraudacji i wymuszenia.

Myśleli, że wygrali.

Uważali, że moja „rozsądna” natura oznacza, że ​​podporządkuję się, by chronić dobre imię rodziny.

Myśleli, że groźba użycia mojej przeszłości jako broni mnie uciszy.

Jednak właśnie przyznali się do utraty 75 tys. dolarów z majątku rodziny pana młodego.

Przyznali, że małżeństwo było operacją ratunkową mającą na celu zabezpieczenie finansów.

Miałem nagranie.

Miałem dzienniki.

Miałem też dowód, że oszukiwali Mercerów.

Nie zamierzałam dziś mówić Grahamowi.

To byłoby bałaganiarskie.

Zamierzałem czekać do jutra — dnia, w którym miała zostać dokonana ostateczna płatność.

Dzień, w którym moja karta zostanie odrzucona.

Dzień, w którym domek z kart się zawali.

Wrzuciłem bieg.

Nie szłam na próbę obiadu.

Miałem o wiele ważniejsze spotkanie.

Musiałem wysłać bardzo ciekawy e-mail do działu ds. oszustw w banku, który udzielił Rayowi kredytu hipotecznego.

Jeśli i tak mieliby stracić dom, to równie dobrze mogę im pomóc się spakować.

Zawiadomienie prawne złożone przez Drewa było celowym działaniem.

Nie jest to pozew.

Powiadomienie o kwestionowanej odpowiedzialności i oszustwie zostało wysłane bezpośrednio do działu prawnego lokalu oraz do podmiotu przetwarzającego moją kartę kredytową.

Płatność końcowa została zamieniona w materiał radioaktywny.

Gdyby lokal przyjął płatność z mojej karty, narażałby się na ryzyko współudziału w udokumentowanym oszustwie.

Gdyby przyjęli pieniądze z konta Raya, ryzykowaliby ich odzyskanie.

Więc zrobili jedyną rozsądną rzecz.

Zamarli.

Poranek w dniu ślubu był istnym majstersztykiem napięcia.

Słońce w końcu przebiło się przez chmury nad Port Remy, oświetlając białe namioty i rozległe trawniki, gdzie dwustu gości popijało mrożoną herbatę, nie zdając sobie sprawy, że scena pod nimi lada moment się zawali.

Nie siedziałem w ławkach.

Stałem na korytarzu przed apartamentem dla nowożeńców.

Obok mnie stał Drew z teczką w ręku.

Za nami stali dwaj umundurowani ochroniarze, widocznie ulżyło im, że mają przy sobie prawnika, który im powie, co mają robić.

W apartamencie panował stłumiony strach.

„To niedopuszczalne!” Głos Janine był piskliwy.

„Goście są już sadzani. Otwórzcie drzwi!”

„Nie mogę tego zrobić, proszę pani” – powiedział spokojnym, beznamiętnym głosem kierownik lokalu, pan Henderson. „Jak wyjaśniłem, saldo końcowe zostało zawieszone. Główny zleceniodawca umowy zakwestionował ważność aneksów do czasu uregulowania długu zweryfikowanymi środkami. Nie możemy zwolnić personelu cateringowego ani otworzyć sali balowej”.

„Mój mąż natychmiast wypisze ci czek!” krzyknęła Janine.

„Nie możemy przyjąć czeku osobistego w dniu wydarzenia” – odpowiedział Henderson. „Tylko środki poświadczone. Biorąc pod uwagę otrzymane przez nas zawiadomienie prawne dotyczące sytuacji finansowej pana Haskinsa, musielibyśmy zweryfikować źródło”.

Drzwi gwałtownie się otworzyły.

Graham Mercer wyszedł.

Smoking.

Biała róża.

Zmierz się z maską furii.

Nie szukał pieniędzy.

Szukał kozła ofiarnego.

On mnie zobaczył.

„Ty” – warknął, wskazując na moją pierś. „Nie mogłeś się po prostu trzymać z daleka, prawda? Musiałeś to zrobić. Musiałeś zadzwonić do lokalu i skłamać, żeby zepsuć jej dzień, bo jesteś zazdrosny”.

Szedł w moim kierunku, zaciskając pięści.

„Graham, stój!” – powiedziałem spokojnym głosem. Nie cofnąłem się.

„Nie, nie przestanę!” krzyknął, a wszystkie głowy w holu odwróciły się. „Zamroziłeś konto. Anulowałeś płatność. Callie płacze tam, bo jej siostra jest mściwa”.

„Panie Mercer” – powiedział Drew, stając między nami. Był niższy od Grahama, ale emanował autorytetem kogoś, kto zna prawo lepiej niż ktokolwiek w tym pomieszczeniu. „Nazywam się Drew Kesler. Jestem prawnikiem pani Flores. Zdecydowanie radzę, żeby pan zniżył głos, zanim powie coś, co może skończyć się zeznaniem”.

Graham mrugnął.

Zatrzymano.

“Adwokat-”

„Nie jesteśmy tu po to, żeby zepsuć ci ślub” – powiedział spokojnie Drew. „Jesteśmy tu po to, żeby zapobiec twojemu małżeństwu z osobą popełniającą przestępstwo. A teraz proponuję, żebyśmy zajrzeli do środka i przejrzeli dokumenty, zanim podejmiesz decyzję, której nie da się cofnąć”.

„Nie chcę z tobą rozmawiać” – warknął Graham. „Chcę porozmawiać z mamą. Ona to naprawi”.

„Świetny pomysł” – powiedziałem. „Przyprowadź ją. Przyprowadź panią Mercer. Powinna to zobaczyć”.

Dwie minuty później byliśmy już w środku.

W apartamencie unosił się zapach drogich perfum i nerwowego potu.

Callie siedziała na aksamitnej kanapie, jej sukienka powiewała jak chmura.

Ściskanie chusteczki.

Makijaż rozmazany.

Janine chodziła przy oknie.

Ray przyparł do muru kierownika lokalu i postawił mu czoła w niebezpiecznym, fioletowym kolorze.

Potem weszła pani Mercer.

Stalowoszare włosy.

Perły.

Kobieta, która wyglądała, jakby była właścicielką całego stanu Georgia.

W pokoju zapadła cisza.

„Co się dzieje?” zapytała pani Mercer.

Jej głos nie był głośny.

Tnie jak diamentowe ostrze.

„Dlaczego orkiestra gra loopy? Dlaczego drzwi są zamknięte?”

„Zapytaj ją” – krzyknęła Janine, wskazując na mnie. „Skyla zablokowała płatność. Trzyma ślub jako zakładnika”.

Zimne spojrzenie pani Mercer spoczęło na mnie.

„Czy to prawda?”

„Nie” – powiedziałem.

Zrobiłem krok naprzód.

Położyłem Niebieski Folder na szklanym stoliku kawowym.

Płatność została zablokowana z powodu oszustwa. Karta kredytowa użyta do autoryzacji ostatnich 22 000 dolarów nie należy ani do mojej matki, ani do Callie. Należy do mnie. I to nie ja ją autoryzowałem.