„Kochanie, od teraz będziesz jadła sama, mam dość tego, że bierzesz ode mnie pieniądze” – oświadczył mój mąż. Zgadzam się. Potem, w swoje urodziny, jak zwykle zaprosił 20 krewnych na darmowy posiłek, ale gdy tylko weszli do kuchni…

„Jestem więcej niż w porządku” – powiedziała Simone. „Jestem wolna”.

Po kolacji usiedli na jej balkonie, obserwując rozbłyskujące w dole światła miasta. Simone pomyślała o kobiecie, którą była rok temu, stojącej w pustej kuchni i czytającej okrutne słowa Derricka o jedzeniu własnego jedzenia. Myślała o tym, jak bardzo się bała, jak bardzo była niepewna. Ale była odważna. Podjęła ryzyko. Postawiła na siebie, gdy nikt inny tego nie zrobił, i wygrała.

„O czym myślisz?” zapytał Julian.

Simone się uśmiechnęła.

„Czasami najlepszą zemstą jest po prostu dobre życie”.

„Czy to dobre życie?” zapytał Julian, wskazując na balkon, mieszkanie i spokojny wieczór.

„To jest dobre życie” – potwierdziła Simone. „Dokładnie tak wygląda dobre życie”.

Sześć miesięcy później Simone otrzymała kolejny awans w pracy, tym razem na stanowisko starszego kierownika zespołu, ze znaczną podwyżką. Przeprowadziła się do większego mieszkania z dwoma sypialniami, z których jedną przekształciła w domowe biuro. Julian miał klucz, choć oficjalnie nie mieszkali razem. Nie spieszyli się, budując coś realnego i trwałego.

Patricia przeszła na emeryturę i zarekomendowała Simone na swoje stanowisko. Simone została najmłodszą dyrektorką w historii firmy.

W rocznicę rozstania z Derekiem, Simone wybrała się na kolację do najlepszej restauracji w mieście. Zamówiła, co chciała, nie sprawdzając ceny. Delektowała się każdym kęsem. Zapłaciła własną kartą kredytową, pieniędzmi zarobionymi własną ciężką pracą.

A kiedy wróciła do domu, do swojego mieszkania, gdzie Julian czekał z kwiatami i uśmiechem, uświadomiła sobie, że jej zemsta nigdy nie polegała na zadaniu Dererickowi cierpienia. Jej zemsta polegała na tym, by sama mogła się rozwijać.

Zjadła swoje własne jedzenie i było ono pyszne.