„Kochanie, od teraz będziesz jadła sama, mam dość tego, że bierzesz ode mnie pieniądze” – oświadczył mój mąż. Zgadzam się. Potem, w swoje urodziny, jak zwykle zaprosił 20 krewnych na darmowy posiłek, ale gdy tylko weszli do kuchni…

Co powiedziałby Candace?

Myśl o Candace sprawiła, że ​​ścisnęło go w żołądku. Obiecał jej, że pracuje nad odejściem od Simone, że potrzebuje tylko czasu, żeby ogarnąć logistykę. Powiedział jej, że to on panuje nad sytuacją, ale Simone go zostawiła.

To ona go zostawiła, a nie odwrotnie. To zmieniło wszystko.

Jego telefon zaczął dzwonić. Tym razem wujek Bernard.

Dererick nie odpowiedział. Nie mógł. Nie mógł stawić czoła żadnemu z nich.

Zamiast tego siedział przy kuchennym stole, otoczony serpentynami i balonami, na przyjęciu urodzinowym, które zamieniło się w katastrofę, i próbował zrozumieć, co sprawiło, że wszystko poszło tak nie tak.

W swoim nowym mieszkaniu po drugiej stronie miasta Simone piekła sobie tort urodzinowy. Nic wyszukanego, po prostu prosty tort waniliowy z polewą czekoladową. Nigdy nie przepadała za wystawnymi uroczystościami. Wolała małe, znaczące chwile.

Ugryzła kawałek ciasta i rozejrzała się po swoim nowym salonie. Wszystko w tym pomieszczeniu należało do niej. Wszystko zostało przez nią wybrane, przez nią zaaranżowane, przez nią opłacone.

Jej telefon leżał na blacie, wyłączony. Wiedziała, że ​​Dererick prawdopodobnie wpada w panikę. Wiedziała, że ​​jego rodzina jest prawdopodobnie zdezorientowana i zła. Wiedziała, że ​​powinna czuć się winna, ale czuła tylko wolność.

Przez osiem lat ułatwiała Derrickowi życie, czyniła je łatwiejszym, przyjemniejszym i lepszym. Gotowała jego ulubione potrawy, dbała o porządek w domu, wspierała jego karierę, a jednocześnie odkładała na później swoje marzenia.

I co on takiego zrobił? Kazał jej jeść własne jedzenie. Zdradził ją. Okradł ją. Traktował ją, jakby była bezwartościowa.

No cóż, teraz mógł zobaczyć, ile tak naprawdę była warta. Teraz mógł zająć się własną imprezą, własną rodziną, własnym życiem.

Simone uśmiechnęła się i wzięła kolejny kęs ciasta.

Wszystkiego najlepszego, Derek, pomyślała. Miłego świętowania.

Nadeszła godzina 14:00 i minęła.

Dererick siedział w salonie, otoczony sflaczałymi balonami i nieużywanymi papierowymi talerzykami, wpatrując się w telefon. Dwie godziny temu w końcu wysłał grupowego SMS-a do rodziny.

Impreza odwołana. Przepraszam za krótkie powiadomienie. Coś mi wypadło.

Reakcje były natychmiastowe i gwałtowne.

Jego mamo, już jedziemy. Będziemy za 20 minut. Rozmawiamy.

Derek, jego siostra Rachel, mówisz serio? Jechałem 3 godziny, żeby to zrobić.

Jego siostra Jennifer, co się stało z Simone? Nie odpisuje na moje SMS-y.

Wujku Bernardzie, twoja mama mnie wołała. Ja też idę. Musimy porozmawiać.

Nieważne, co Dererick powiedział, nieważne, jak bardzo próbował ich zbyć, oni i tak nadchodzili. A za 10 minut będą tu stali na jego podjeździe, oczekując odpowiedzi, których nie znał.

Derek rozejrzał się po kuchni jeszcze raz, jakby jedzenie miało się magicznie pojawić. Oczywiście, że się nie pojawiło. Kuchnia była pusta, poza pudełkiem płatków, zwiędłymi warzywami w lodówce i mrożoną pizzą, która prawdopodobnie była już przeterminowana.

Jego rodzina spodziewała się pieczeni wołowej. Spodziewali się makaronu z serem. Spodziewali się gotowania Simone, jej gościnności, jej pracy. Spodziewali się Simone, a ona odeszła.

Dźwięk samochodów wjeżdżających na podjazd sprawił, że Derrick poczuł ucisk w żołądku. Patrzył przez okno, jak przyjeżdża cała jego rodzina: rodzice w sedanie, siostry w SUV-ach, wujek Bernard i ciocia Patricia w pickupie. Wszyscy zaparkowali i ruszyli w stronę domu, niosąc zapakowane prezenty i z radosnymi minami.

Derek otworzył drzwi zanim zdążyli zapukać.

„Hej wszystkim” – powiedział słabo. „Dzięki za przybycie, ale naprawdę myślę, że powinniśmy przełożyć…”

„Bzdura” – powiedziała jego matka, przepychając się obok niego i wchodząc do domu. Była wysoką kobietą o bystrym wzroku, który niczego nie przeoczył. „Przejechaliśmy całą tę drogę. Przyjechaliśmy na twoje urodziny”.

Reszta rodziny weszła za nią, a Dererick obserwował, jak zmieniają się ich miny, gdy rozglądali się dookoła. Żadnych zapachów jedzenia. Żadnego stołu zastawionego do uczty. Żadnej Simone.

„Gdzie jest Simone?” – zapytała ciocia Patricia, rozglądając się z niepewnym uśmiechem. „Chciałam jej powiedzieć, jak bardzo smakowało mi jej nadzienie z Święta Dziękczynienia”.

Dererick miał ściśnięte gardło.

„Jej tu nie ma”.

„Idziesz na zakupy?” – zasugerował wujek Bernard. „Możemy poczekać”.

„Nie” – powiedział Derek. „Ona odeszła”.

W pokoju zapadła cisza.

„Lewa?” powtórzyła powoli jego matka. „Co masz na myśli mówiąc lewa?”

„Mam na myśli, że mnie zostawiła. Wyprowadziła się. Już jej nie ma.”

Oczy jego siostry Rachel rozszerzyły się.

„Simone cię zostawiła? Kiedy?”

„Dziś rano. Obudziłem się, a jej nie było.”

„W twoje urodziny” – powiedziała jego siostra Jennifer. „Simone by tego nie zrobiła. Jest za słodka. Co się stało?”

Derek czuł na sobie wzrok dwudziestu par oczu, wszystkie czekające na wyjaśnienie. Jego myśli pędziły jak szalone.

„Mamy problemy”.

„Jakie problemy?” zapytała jego matka.

„Po prostu problemy małżeńskie. To skomplikowane.”

„Nieskomplikowane?” – powiedział wujek Bernard. Jego głos był surowy. „Simone to dobra kobieta. Nie wyszłaby tak po prostu bez powodu”.

Dererick poczuł narastającą złość w obronie.

„Dlaczego wszyscy automatycznie zakładają, że to moja wina?”

„Bo cię znamy” – powiedziała Rachel bez ogródek. „I znamy Simone. Była dla ciebie zawsze dobra przez osiem lat”.

„Zawsze wydawała się szczęśliwa” – dodała ciocia Patricia. „Zawsze uśmiechnięta, zawsze się tobą opiekowała. Co się zmieniło?”

Derek nie wiedział, co powiedzieć. Nie mógł im powiedzieć o Candace. Nie mógł im powiedzieć o rozstaniu finansowym, o tym, żeby Simone była niezależna, o niczym innym, nie narażając się na zarzut bycia czarnym charakterem, bo to on był czarnym charakterem. Wiedział to teraz, stojąc w pustym domu, otoczony rozczarowaną rodziną. To on był tym złym w tej historii.

„To skomplikowane” – powtórzył niepewnie.

Jego matka podeszła bliżej, jej wyraz twarzy był surowy.

„Derek, zdradziłeś ją?”

„Nie.” Kłamstwo przyszło automatycznie. „Oczywiście, że nie.”

Ale oczy jego matki się zwęziły. Zawsze potrafiła rozpoznać, kiedy kłamał, nawet gdy był dzieckiem.

„Derek.”

„Nie oszukiwałem” – upierał się Dererick. „Po prostu się od siebie oddaliliśmy”.

„Oddalanie się od siebie nie kończy się na tym, że ktoś zostawi ci liścik na urodziny” – powiedział jego ojciec. Do tej pory milczał, ale jego głos brzmiał dźwięcznie. „Wydarzyło się coś konkretnego. Co to było?”

Dererick czuł się jak w pułapce. Jego rodzina otoczyła go kręgiem, wszyscy czekali na prawdę. Myślał o Candace, o SMS-ach, o nocach, kiedy wracał późno do domu pachnąc jej perfumami.

„Mogłem. Mogło być…” Derek nie mógł dokończyć zdania.

„Zdradziłeś” – powiedziała Rachel beznamiętnie. „O mój Boże, Derek. Zdradziłeś Simone”.

„To nie jest takie proste.”

„To takie proste” – wtrąciła Jennifer. „Czy spałeś z kimś innym, będąc mężem Simone? Tak czy nie?”

Derek nie odpowiedział, co było wystarczającą odpowiedzią.

Jego matka ciężko usiadła na kanapie.

„Jak mogłeś? Ta dziewczyna była wobec ciebie lojalna. Poświęciła karierę, żeby utrzymać twoją. Prowadziła ten dom. Dbała o ciebie”. Spojrzała na niego z obrzydzeniem w oczach. „Kim ona jest?”

„To nie ma znaczenia.”

„Kim ona jest?” powtórzyła matka ostrym jak ostrze nożem.

„Współpracowniczka, Candace. Ale to nic poważnego. My tylko…”

„Niepoważne?” Głos wujka Bernarda rozbrzmiał w pokoju. „Zniszczyłeś swoje małżeństwo przez coś, co nie jest poważne?”

Dererick poczuł, że się kurczy.

„Simone się zmieniła. Nie była już tą samą osobą, którą poślubiłem”.

„Ludzie dorastają, Derek” – powiedział cicho jego ojciec. „Tak to jest w małżeństwie. Powinniście dorastać razem”.

„Przestała być ambitna. Przestała dbać o swoją karierę”.

„Bo ją o to prosiłeś” – przerwała Rachel. „Pamiętam, że kiedy się żeniłeś, specjalnie prosiłeś ją o elastyczność w planowaniu grafiku, żeby wspierać twoją karierę. Prosiłeś ją, żeby stawiała cię na pierwszym miejscu”.

Derek pamiętał. Chciał, żeby Simone była dostępna na kolacjach z klientami, żeby zabawiała jego współpracowników, żeby ułatwiała mu życie, i robiła to wszystko bez narzekania, aż do 3 miesięcy temu, kiedy kazał jej jeść własne jedzenie.

„Potrzebowałem, żeby była bardziej niezależna” – powiedział Dererick słabym głosem.

„Niezależny?” – głos matki był lodowaty. „Czy może potrzebowałeś jej, żeby się od niej odciąć i móc się zabawiać z tą Candace?”

„To nie jest… Gdzie jest jedzenie, Derek?” przerwała ciocia Patricia, patrząc w stronę kuchni. „Mówiłeś, że będzie urodzinowa kolacja. Pieczona wołowina Simone.”

Twarz Derericka płonęła.

„Nie ma jedzenia.”

„Bez jedzenia?” powtórzył wujek Bernard. „Zaprosiłeś 23 osoby na imprezę bez jedzenia?”

„Myślałem, że Simone będzie gotować” – przyznał Dererick. „Powiedziałem jej, żeby gotowała. Spodziewałem się, że tu będzie”.

Nastąpiła cisza, która była druzgocąca.

„Pozwól, że to zrozumiem” – powiedziała powoli Rachel. „Zdradziłeś żonę, źle ją traktowałeś, a potem oczekiwałeś, że ugotuje ucztę dla całej twojej rodziny w twoje urodziny”.

Mówiąc w ten sposób, zabrzmiało to gorzej, niż Dererick sobie wyobrażał.

„A kiedy jej tu nie było, kiedy ewidentnie cię zostawiła, nie pomyślałeś, żeby kogokolwiek z nas ostrzec” – dodała Jennifer. „Pozwoliłeś nam wszystkim jechać godzinami, żeby dotrzeć na imprezę, o której wiedziałeś, że się nie odbędzie”.

„Nie wiedziałem, że naprawdę odejdzie” – powiedział Derek. „Myślałem, że blefuje”.

„Blefujesz?” powtórzyła matka. Wstała i podeszła do niego. „Twoja żona cię zostawiła, Derek. Odeszła. To nie blef. To wybór siebie zamiast mężczyzny, który na nią nie zasługiwał”.

„Mamo, nie.”

Jego matka podniosła rękę.

„Jeszcze nie skończyłem. Wychowałem cię lepiej. Z ojcem uczyliśmy cię traktować ludzi z szacunkiem, zwłaszcza partnera. A ty tak się za to odwdzięczasz? Oszukując? Traktując Simone jak coś oczywistego”.

Dererick poczuł, jak łzy napływają mu do oczu.

„Popełniłem błąd”.

„Popełniłeś kilka błędów” – poprawił go ojciec. „I teraz ponosisz konsekwencje”.

„Mogę to naprawić” – powiedział Dererick z rozpaczą. „Mogę do niej zadzwonić, przeprosić i naprawić błąd”.

„Zablokowała cię, prawda?” – zgadła Rachel. „To dlatego cały ranek wpatrywałeś się w telefon”.

Dererick skinął głową ze smutkiem.

„Dobrze” – powiedziała stanowczo Rachel. „Powinna cię zablokować. Nie zasługujesz na to, żeby teraz z nią rozmawiać”.

Wujek Bernard odebrał prezent, ten, który przywiózł dla Dereka.

„Chyba już pójdziemy. To nie przyjęcie urodzinowe. To bałagan, który sam wywołałeś.”

Członkowie rodziny Derericka jeden po drugim odbierali prezenty i kierowali się do drzwi. Jego matka szła ostatnia, zatrzymując się w drzwiach, żeby na niego spojrzeć.

„Masz jeszcze dużo do zrobienia, Derek, i zrobisz to sam, bo Simone skończyła cię wychowywać”. Pokręciła smutno głową. „Jestem tobą zawiedziona. Wszyscy jesteśmy”.

Drzwi zamknęły się za nią i Dererick został sam.

Stał w salonie, otoczony dekoracjami imprezowymi i nieużywanymi talerzami, i ciężar tego, co zrobił, w końcu do niego dotarł. Stracił Simone. Stracił szacunek rodziny. Stracił wszystko, co ważne, goniąc za czymś, co nie miało znaczenia.

Jego telefon zawibrował. Wiadomość od Candace.

Wszystkiego najlepszego, kochanie. Kiedy cię zobaczę?

Dererick spojrzał na wiadomość i zrobiło mu się niedobrze. Candace. To wszystko dla Candace. I nagle nie mógł sobie przypomnieć, dlaczego wydawała mu się taka ekscytująca, tak warta zachodu.

Myślał o uśmiechu Simone, jej cierpliwości, jej dobroci. Myślał o wszystkich porankach, kiedy robiła mu kawę, o wszystkich obiadach, które gotowała, o wszystkich sposobach, w jakie uczyniła jego życie lepszym, i o tym, jak kazał jej jeść własne jedzenie, jakby jej wkład był bezwartościowy, jakby ona sama była bezwartościowa.

Dererick usiadł przy stole w jadalni, w tym samym miejscu, gdzie Simone zostawiła klucze i obrączkę. Podniósł obrączkę i uniósł ją do światła. Naprawdę odeszła. Zaplanowała to, perfekcyjnie wykonała i zostawiła go tu, siedzącego w ruinach własnej arogancji.

Po raz pierwszy Dererick zrozumiał, co stracił, i było już za późno, żeby to odzyskać.

Poniedziałkowy poranek przyniósł nam jasną jasność co do konsekwencji.

Dererick obudził się na kanapie, wciąż ubrany w ubrania z wczoraj, otoczony pozostałościami po imprezie, która nigdy się nie odbyła. Telefon mu padł, głowa pękała, a w domu panowała taka cisza, że ​​czuł się jak w grobowcu.

Podłączył telefon i obserwował, jak ładują się wiadomości. Kolejne SMS-y od członków rodziny, wszystkie o tej samej treści. Byli nim rozczarowani. Jego matka napisała SMS-a o północy.

Musimy porozmawiać, kiedy będziesz gotowy na szczerość.

Nie było nic od Simone. Oczywiście, że nie.

Dererick wdrapał się na górę i spojrzał na siebie w lustrze w łazience. Wyglądał okropnie. Miał zaczerwienione oczy. Włosy w nieładzie. A w jego postawie było coś przygnębiającego, czego nigdy wcześniej nie zauważył.

Wziął prysznic i ubrał się do pracy, działając na autopilocie. Może praca będzie dla niego rozproszeniem. Może uda mu się zatracić w pracy i zapomnieć o katastrofie, jaką przerodziło się jego życie osobiste.

Dotarł do biura o 8:30, później niż zwykle. Skinął głową recepcjonistce i skierował się do swojego biurka, ale jego szef, pan Patterson, zatrzymał go na korytarzu.

„Derek, teraz moje biuro.”

Coś w tonie pana Pattersona sprawiło, że Derrick poczuł ucisk w żołądku. Poszedł za szefem do biura i usiadł na krześle naprzeciwko biurka. Pan Patterson nie usiadł. Stał za biurkiem z ponurą miną.

„Zadaję ci pytanie i chcę znać prawdę. Czy zgłaszałeś wydatki osobiste do zwrotu za pośrednictwem kont firmowych?”

Dererick poczuł, że podłoga usuwa mu się spod nóg.

“Co?”

Nasz dział księgowości zanotował pewne nieprawidłowości w Państwa raportach wydatków. Wielokrotne obciążenia za restauracje, hotele i zakupy, które nie pokrywają się z harmonogramem podróży lub spotkań z klientami.

Lauren, kobieta, która zadzwoniła do Simone, zrealizowała jej zgłoszenie.

„Mogę wyjaśnić” – zaczął Derek.

„Możesz? Bo z mojego punktu widzenia wygląda na to, że okradłeś firmę przez ostatnie 6 miesięcy na kwotę około 15 000 dolarów”.

„To nie jest kradzież. Zwróciłam firmie pieniądze z mojego konta osobistego”.

„Ale przecież nie, prawda? Dział księgowości to wyśledził. Korzystałeś ze wspólnego konta, co oznacza, że ​​w zasadzie prałeś pieniądze w księgach firmy. To oszustwo, Derek.”

Derek poczuł się źle.

„Panie Patterson, proszę. Popełniłem błąd. Mogę wszystko spłacić.”

„Nie będziesz miał okazji. Zostajesz zwolniony ze skutkiem natychmiastowym. Ochrona cię wyprowadzi. Masz 10 minut na posprzątanie biurka”.

„A co z moim awansem? Stanowisko menedżera regionalnego.”

Śmiech pana Pattersona był gorzki.

„Myślisz, że awansujemy kogoś, kogo zaraz zgłosimy na policję za oszustwo?”

„Policja?”

Te słowa podziałały na Dereka niczym fizyczny cios.

„Zgłaszasz mnie?”

„Nie mamy wyboru. To przestępstwo. Firma musi się bronić”.

Pan Patterson podszedł do drzwi i je otworzył. Na zewnątrz czekało dwóch ochroniarzy.

„Weź swoje rzeczy.”

Dererick stanął na drżących nogach. To nie mogło się dziać. To musiał być koszmar. Ale nie. To było prawdziwe.

Po 10 minutach leżał na chodniku z pudłem swoich rzeczy, bez pracy, bez awansu i z groźbą oskarżenia o przestępstwo wiszącą nad głową.

Usiadł w samochodzie na parkingu i zadzwonił do Candace.

„Hej, kochanie” – odpowiedziała radośnie. „Tęskniłam za tobą wczoraj. Mogę cię dziś zobaczyć?”

„Właśnie mnie zwolnili” – powiedział Derek.

Cisza.

„A potem co?”

„Zwolnili mnie. Oskarżają mnie o oszustwo. Raporty wydatków,…”

„Co, Derek? O czym ty mówisz?”

„Kolacje, hotele, prezenty, które ci kupiłem. Sprawdziłem to w księgowości firmy. Myślałem, że jestem sprytny, ale mnie przyłapali”.

Znowu cisza. Kiedy Candace znów się odezwała, jej głos brzmiał inaczej.

„Dopuściłeś się oszustwa, żeby mi coś kupić?”

„Chciałem ci dać coś miłego. Chciałem zrobić na tobie wrażenie.”

„Z kradzionymi pieniędzmi?” – Candace podniosła głos. „Zwariowałaś? Skoro okradłaś firmę, to o czym jeszcze kłamałaś?”

„Nie kłamałem na nasz temat”.

„A co z twoją żoną? Mówiłeś, że ją zostawiasz. Mówiłeś, że sobie z tym radzisz.”

Derek pomyślał, żeby powiedzieć Candace, że Simone go zostawiła, ale nie mógł wydusić z siebie ani słowa.

„To skomplikowane.”

„Wszystko z tobą jest skomplikowane, Derek. Nie mogę już tego robić. Nie mogę spotykać się z kimś, kto jest bezrobotny i może trafić do więzienia”.

„Candace, proszę.”

„Skończyliśmy. Nie dzwoń do mnie więcej.”

Rozłączyła się.

Dererick siedział w samochodzie z rozładowanym telefonem i czuł, jak rozpada się ostatnia cząstka jego świata. Stracił żonę. Stracił szacunek rodziny. Stracił pracę. A teraz stracił Candace, kobietę, dla której zniszczył wszystko.

Jechał do domu oszołomiony. Dom wciąż był pusty, wciąż udekorowany imprezowymi dekoracjami. W skrzynce pocztowej czekały na niego dokumenty rozwodowe, które przysłał mu prawnik Simone.

Derek usiadł przy kuchennym stole i je przeczytał. Wszystko było tam opisane prawnie. Simone niczego od niego nie chciała. Nie chciała domu, samochodów, żadnej wspólnej własności. Chciała się po prostu wyrwać.

Załączyła też kopie jego wiadomości tekstowych do Candace. Jakimś cudem zdobyła zrzuty ekranu. Wiedziała o romansie przez cały czas. Wiedziała i nic nie powiedziała. Po prostu zaplanowała wyjście i perfekcyjnie je wykonała, podczas gdy Dererick krążył, myśląc, że ma wszystko pod kontrolą.

Zadzwonił jego telefon, to był telefon jego prawnika.

„Panie Patterson, właśnie dostałem wiadomość z prokuratury. Wnoszą oskarżenie o oszustwo i defraudację. Musi się pan stawić na przesłuchanie”.

„Czy mogą to udowodnić?” – zapytał Derek z rozpaczą.

„Derek, mają dokumentację sprzed 6 miesięcy. Tak, mogą to udowodnić.”

„Jaki jest najlepszy scenariusz?”