Kobieta w ciąży i jej dziecka w lewo, aby umrzeć … dopóki jej nie znalazłam lakota

Pewnej nocy Sara Акашу przy ognisku. Siedzieli obok siebie. Sara opowiedziała o swoich obawach: jeśli żołnierze znajdą plemię, mogą odebrać jej syna, myśląc, że porwali go u białych osadników, lub zabić ich obu. Najbardziej martwił się o bezpieczeństwo plemienia.

Akasha powiedział, że historia jego narodu była pełna zdrad białych ludzi, że obecność żołnierzy stanowiło realne zagrożenie. Po długiej rozmowie zdecydowali się na świcie: Sarah i jej syn pod wodzą Akashy musieli opuścić terytorium plemienia.

Podróż była trudna. Natknął się na wojskowy patrol, ale dzięki umysłu Akashy ich nie złapali. Wojownik znalazł im schronienie daleko, zostawił fałszywe ślady. Przechodząc rzekę, Akasha niósł dziecko i wspierał Sarę. Mały Edward, wydawało się, przyzwyczajony do sytuacji.

Trzy tygodnie później dotarli do przygranicznej osady Elfów-Cross. To było miejsce, gdzie przepisy nie działały tak, jak w miastach, gdzie mieszkali różni ludzie. Akasha wiedział, że nie może tu zostać. Nadszedł czas, aby się pożegnać.

Sara przytuliła Акашу, obejmując swojego syna. Akasha zawahał się, ale odpowiedział z wzajemnością. Między nimi powstała silna więź, której nie można było nazwać, z powodu uprzedzeń. Po tym, jak Akasha zobaczył, jak Sara weszła do wioski, wsiadł na konia i wrócił do swojego plemienia.

Sarah Доновен nie była naiwną dziewczyną-поселенкой, покинувшей Boston. Ona była bardziej bezpiecznego, zrównoważonego kobietą, może przetrwać. W osadzie znalazł pracę w kuchni, żona karczmarza poznałam ich z miłością. Jego przeszłość nikt nie расследовалось; u wszystkich w przygranicznej osadzie były tajemnice.

Jednak Sara za Akashy i jego plemienia z powodu strachu, że Montgomery i członkowie karawany mogą tu przyjechać. Tęsknił za tego życia, w którym ważna jest siła ducha, harmonia z naturą i ochrona społeczności.

Każda pełnia księżyca, układając syna spać, Sarah wchodzenia na dach hotelu i spojrzała tam, gdzie była skała na północy. Wiedział, że Akasha chroni je z daleka. W pierwsze urodziny Małego Edwarda Sarah postanowiła: ona już nie będzie zaprzeczyć swoich uczuć.

Zebrał swoje rzeczy, kupił konia i opuścił osadę. Najpierw udał się na wschód, udając, że wraca do cywilizacji, ale za dwa dni skręcił na północ, do miejsca, gdzie znajdowała się skała, o której zgodzili się.

Minął rok. Gdy dotarł do skały, nikogo tam nie było. Czekał, zapadła noc, księżyc. Gdy miał stracić nadziei, z daleka rozległ się dźwięk podkowy. Akasha zbliżał się. Na jej twarzy było więcej doświadczeń, ale jej uśmiech był taki, jaki Sara nigdy wcześniej nie widziałam.

Sara wróciła do domu; nie na kamiennych w domu lub białe miasta, a tam, gdzie jej serce może zaznać spokoju. Akasha zsiadł z konia i podszedł do nich. Mały Edward z ciekawości wyciągnąłem do niej rękę. Akasha opadł na kolana i zaczął mówić w swoim ojczystym języku. Chłopak zaśmiał się. Serce Sary zapełnił się ciepłem.

Im zapowiadała się trudna droga. Im trzeba było znaleźć równowagę między dwoma światami. Ale razem pokona wszystkie trudności.

Książki historyczne rzadko opowiadają takie historie. Kroniki Dzikiego Zachodu przechowują wielkie bitwy, pojedynki i legendy. Ale prawdziwy heroizm polega na milczącym wyborze, wytrwałości i odwagi, by przeciwstawić się предрассудкам świata w imię miłości i rodziny.Gry familijne

Choć historia Sary Donovan i Akashy Хейк nie wspomina się w oficjalnych raportach, plemienia lakota nadal opowiadać jej z pokolenia na pokolenie. Ta historia, w której biała kobieta i wojownik udowadniają, że w języku serca nie ma granic, to historia o tym, jak pod nieskończoną niebem pustyni dzieci z dwóch różnych światów uczą się przerzucać mosty tam, gdzie inni widzą przepaść.

.