Kilka lat później, po rozwodzie, próbował ją ponownie zaczepiać… ale czekała na niego niespodzianka: czekała na niego z trzema identycznymi córkami i prywatnym odrzutowcem.

Myślał, że to scena zaplanowana przez Carol, ale to, co zobaczył, całkowicie go oszołomiło.

Czekał na niego prywatny samolot z napisem „Bennett Private”, symbol luksusu i tajemnicy.

Na pokładzie poczuł znajomy zapach.

Ku jego zaskoczeniu, Laura była tam, spokojna i elegancka, ubrana w kremowy kostium ze spodniami, a jej twarz emanowała spokojem.

„Cześć, Curtis” – przywitała go tak spokojnie, że nie mógł wydusić z siebie ani słowa.

„Laura? Co to jest?” zapytał zdezorientowany.

Uśmiechnęła się i gestem wskazała mu, żeby usiadł.

„Pomyślałem, że nadszedł czas, aby nadrobić zaległości”.

„Czy teraz podróżujesz prywatnym odrzutowcem?” spróbował Curtis, starając się zachować spokój.

„Od czasu do czasu” – odpowiedziała, nalewając sobie wody. „Mam teraz trójkę maluchów. Łatwiej podróżować, gdy nie otacza ich hałas”.

Serce Curtisa zabiło mocniej.

„Trzy…? Co?”

Ciszę wypełniło nowe napięcie.

„Trójki, Curtis. Dwie dziewczynki i chłopiec. Mają sześć lat”.

Delikatnym gestem Laura pokazała mu zdjęcie trójki dzieci śmiejących się w ogrodzie pełnym kolorowych balonów. Curtis spojrzał na nie ze zdumieniem.

— Ale ty… nie mogłeś…?

„Chodziło ci o to, że zakładałaś, że nie potrafię” – odpowiedziała Laura z lekkim uśmiechem.

„Ale prawda jest taka, że ​​musiałam uwierzyć w siebie, kiedy ty przestałeś wierzyć w nas”.

Curtis przełknął ślinę, nie mogąc przetworzyć tego, co widział.

„Czy są moje?”

„Tak” – powiedziała. „Podpisałeś zrzeczenie, pamiętasz? Są moje”.

Biologicznie, prawnie, duchowo. Wszystko należy do kobiety, którą zostawiłeś, myśląc, że jest do niczego niezdolna.

Ogarnęło go całkowite zdumienie.

„Dlaczego mnie zaprosiłeś?”

— Ponieważ chciałam, żebyś zobaczył, że zakończenie, które mi dałeś, nigdy nie było zakończeniem.

„To był tylko wstęp do czegoś o wiele większego” – odpowiedziała łagodnie Laura.

W tym momencie drzwi samolotu się otworzyły i do środka wbiegło troje dzieci, krzycząc „Mamo!” i mocno ją przytulając. Curtis zamarł.

Laura spojrzała na dzieci i przedstawiła go:

„To pan Curtis. Stary przyjaciel.”

Dzieci przywitały się uprzejmie i poszły się bawić.

Laura zwróciła na niego wzrok.

„Nigdy nie potrzebowałem zemsty, Curtis. Po prostu pragnąłem spokoju”.

I znalazłam to na oddziale położniczym, budując coś, o czym nigdy nie śniłaś, że może się narodzić.

Z wyrazem zdziwienia na twarzy Curtis wstał i szepnął:

— Są cudowne.

„Dziękuję” – odpowiedziała Laura. „Ale twój lot kończy się tutaj. Mój dopiero się zaczyna”.

Gdy Curtis wysiadła z samolotu, zobaczyła, jak maszyna startuje, zabierając ze sobą ją i jej dzieci – symbol życia, jakie sobie stworzyła bez niego.

Zrozumiał, że stracił nie tylko żonę, ale także żywy dowód na to, że wytrwałość i miłość mogą rozkwitnąć nawet w najbardziej odległych krajach.

I tym razem nie było już odwrotu.