Kilka lat po rozwodzie zaczął znowu z niej drwić, ale zastał ją z trojaczkami i prywatnym odrzutowcem.

Po uprzejmemu powitaniu dzieci czmychnęły. Laura zwróciła się do niego: „Nigdy nie potrzebowałam zemsty. Pragnęłam spokoju. I znalazłam go w macierzyństwie i w stworzeniu życia, jakiego sobie nie wyobrażałeś”.

Curtisowi ścisnęło się gardło. „Są… piękne”.

„Dziękuję” – powiedziała Laura łagodnie.

„Ale twoja podróż kończy się tutaj. Moja dopiero się zaczyna.”

Wysiadając, Curtis patrzył, jak odrzutowiec wzbija się w powietrze, niosąc Laurę i dzieci. Uświadomił sobie, że stracił nie tylko żonę – stracił dowód na to, że miłość i wytrwałość mogą rozkwitnąć nawet w najtwardszej glebie.