Dziedziczenie Jaźni

Kiedy zostałam wdową, nie wspomniałam o hojnej rencie, którą zostawił mi mąż, ani o drugim domu w Hiszpanii. Tydzień później syn wysłał mi wiadomość z jasnymi instrukcjami: „Zacznij się pakować. Dom został sprzedany”. Uśmiechnęłam się. Już się spakowałam, ale to nie były moje rzeczy.

Rozdział 1: Przebudzenie wdowca
Kwiaty pogrzebowe ledwo zwiędły, gdy zaczęły się telefony. Stałam w kuchni we wtorek rano, trzy tygodnie po pogrzebie Russella, patrząc, jak para unosi się znad mojej nietkniętej kawy. Ceramiczny kubek, ten z napisem „Najlepsza Babcia Świata”, który podarowała mi lata temu moja wnuczka Kathleen, wydawał się teraz obcy w moich dłoniach. Wszystko wydawało się obce. Dom, zazwyczaj oaza pocieszenia i wspólnych wspomnień, teraz rozbrzmiewał echem nieobecności Russella. Moje odbicie w lustrze w korytarzu – obca osoba o głębszych zmarszczkach i zmęczonym spojrzeniu. Nawet mój własny głos, gdy odbierałam nieustanne telefony od moich dzieci, brzmiał obco, obco.