Kiedy zapytałam o datę ślubu syna, synowa odpowiedziała: „Wczoraj się pobraliśmy. Tylko dla wyjątkowych osób”. Tydzień później zadzwoniła: „Czynsz jest zaległy! Przelałeś go?”. Odpowiedziałam: „Nie mówiłam ci?”.

„Mogliby próbować”, powiedział, „ale mamy niezbite dowody na to, że jesteście całkowicie kompetentni i że oni kierują się chciwością, a nie autentyczną troską”.

Tego popołudnia zadzwoniłem do Diany, żeby się wygadać.

„Siostro” – powiedziała po wysłuchaniu mojej historii – „czy widzisz, jak daleko są gotowi się posunąć dla pieniędzy? Ryzykują relacje rodzinne, wydają pieniądze na prawników i lekarzy, niszczą własną reputację, a wszystko po to, żeby znów mieć dostęp do twojego konta bankowego”.

Jej słowa dały mi do myślenia. Max i Lena całkowicie odsłonili swoją prawdziwą naturę. Nie było już odwrotu. Nie było możliwości prawdziwego pojednania. Dla nich nigdy nie byłam matką ani szanowaną teściową. Zawsze byłam po prostu pieniędzmi na nogach. To odkrycie, choć bolesne, było również wyzwalające. Nie musiałam się już zastanawiać, czy podejmuję właściwą decyzję. Nie musiałam już czuć się winna, że ​​się chronię. Udowodnili sobie, że moje emocjonalne i fizyczne samopoczucie jest dla nich mniej ważne niż moje pieniądze.

Tego wieczoru Eleanor przyszła z niespodzianką. Zaprosiła przyjaciół z klubu ogrodniczego, żeby mnie poznali.

„Renate” – przedstawiła mnie – „to moje przyjaciółki Cynthia, które już znasz z salonu, Maria, Carmen i Alfreda. Wszystkie przeszłyśmy przez podobne sytuacje z przemocą w rodzinie”.

Wieczór spędziliśmy na opowiadaniu sobie historii. Maria musiała wyznaczyć granice bratu, który ciągle prosił ją o pieniądze. Carmen zerwała kontakt z córką, która odwiedzała ją tylko wtedy, gdy potrzebowała pieniędzy. Alfreda musiała zmienić testament, gdy dowiedziała się, że wnuki traktują ją jak swój plan emerytalny.

„To, co mnie najbardziej boli” – wyznałem – „to nie utrata pieniędzy, które im dałem, ale uświadomienie sobie, że nigdy nie zaznałem miłości, którą myślałem, że mam”.

„Rinade” – powiedziała Alfreda z mądrością swoich 80 lat – „prawdziwej miłości nie da się kupić ani sprzedać. Gdybyś musiała za nią zapłacić, nigdy nie była prawdziwa”.

Jej słowa były jak bomba dla mojej zranionej duszy. Miała rację. Kupiłem uwagę, nie miłość. Sfinansowałem iluzję.

„Wiesz, co odkryłam?” – powiedziałam do moich nowych przyjaciół. „Że samotność w otoczeniu ludzi, którzy cię nie kochają, jest gorsza niż samotność w pojedynkę. Przynajmniej teraz, kiedy jestem sama, mam dobre towarzystwo”.

Wszyscy się śmialiśmy i wznosiliśmy toast za naszą nowo odkrytą mądrość. Tego wieczoru, po odejściu moich nowych przyjaciół, siedziałem w ogrodzie i rozmyślałem. Gwiazdy świeciły jaśniej niż kiedykolwiek, a może ja widziałem je wyraźniejszym wzrokiem. Po raz pierwszy w dorosłym życiu byłem zupełnie sam finansowo. Nie byłem zależny, nie miałem żadnych zobowiązań finansowych wobec nikogo poza sobą. I zamiast mnie przerażać, ta rzeczywistość mnie ekscytowała. Mogłem podróżować, kiedy chciałem. Mogłem wyremontować dom. Mogłem kupić sobie ładne ubrania. Mogłem wpłacać datki na ważne dla mnie cele charytatywne. Mogłem inwestować we własną przyszłość, zamiast finansować teraźniejszość niewdzięcznych ludzi. Wolność smakowała nadzieją. I po raz pierwszy od lat chciałem zaplanować swoją przyszłość.

Miesiąc po wizycie u psychiatry myślałam, że w końcu wygrałam wojnę. Wprowadziłam się w piękny rytm dnia. Spokojnie jadłam śniadanie i czytałam gazetę. Pielęgnowałam ogród, jadłam lunch z Eleanor lub jedną z moich nowych przyjaciółek. A popołudniami oddawałam się zajęciom, z których zrezygnowałam przez lata. Wróciłam do malowania, czym byłam zafascynowana, zanim zostałam osobistą finansistką Maxa i Leny.

Ale w czwartkowy poranek, gdy malowałem kwiaty na moim nowym sztalugu, do mojego domu przyszedł pan Weber z ponurym wyrazem twarzy, który zmroził mi krew w żyłach.

„Renady, musimy porozmawiać. Max i Lena złożyli formalny pozew o niepoczytalność w sądzie rodzinnym. Domagają się wyznaczenia ci opiekuna prawnego.”

Słowa spadły na mnie niczym kamienie. Wiedziałem, że to możliwe, ale usłyszenie ich na głos sprawiło, że stały się przerażająco realne.

„Czy to oznacza, że ​​mogą przejąć kontrolę nad moimi pieniędzmi?”

„Jeśli sędzia uzna, że ​​nie jesteś w stanie zarządzać swoimi sprawami, tak, może ustanowić Maxa twoim opiekunem prawnym, co dałoby mu pełną kontrolę nad twoimi finansami”.

Usiadłem ciężko na sofie, czując ciężar najgłębszej zdrady, jakiej doświadczyłem w życiu. Mój własny syn próbował prawnie orzec, że jestem niezdolny do kradzieży moich pieniędzy.

„Panie Weber, jakie dowody mogliby mieć? Sam pan widział, że jestem całkowicie kompetentny”.

„Mają zeznania trzech świadków, którzy twierdzą, że zachowywałeś się nieobliczalnie. Przedstawili również niezapłacone rachunki lekarskie, których rzekomo nie zapłaciłeś, oraz leki, które rzekomo gromadziłeś, nie biorąc ich.”

„Ale to kłamstwo. Nie mam żadnych zaległych rachunków za leczenie ani zapasów leków.”

„Wiem, Rinade, ale sfabrykowali przekonujące dowody. Mają też oświadczenie doktora laika, który stwierdza, że ​​odmawiasz współpracy z psychiatrą w ocenie, którą interpretują jako dowód pogorszenia stanu psychicznego”.

Manipulacja była diaboliczna. Moją odmowę poddania się niepotrzebnemu badaniu zamienili w dowód choroby psychicznej. Wykorzystali mój instynkt, by się przed nimi chronić, jako dowód, że potrzebuję ochrony.

„Kim są ci trzej świadkowie?”

Pan Weber przejrzał swoje dokumenty. „Lena, oczywiście, sąsiad o nazwisku pan Davis i ktoś, kto podaje się za twojego farmaceutę, pan Green”.

Pan Davis był sąsiadem z naprzeciwka, nieprzyjemnym człowiekiem, który zawsze miał ze mną problemy, bo moi znajomi czasami parkowali przed jego domem. Pan Green rzeczywiście był moim farmaceutą, ale nie rozumiałem, co mógł mieć do mnie pretensji.

„Muszę porozmawiać z panem Greenem” – powiedziałem panu Weberowi. „Coś jest nie tak”.

Tego popołudnia poszliśmy razem do apteki. Pan Green przyjął mnie zaskoczony i zdenerwowany.

„Pani Richtor, miło panią widzieć.”

„Jak się pan miewa, panie Green? Powiedziano mi, że podpisał pan oświadczenie, w którym stwierdził, że moje zachowanie w związku z przyjmowaniem leków jest nieregularne”.

Jego twarz poczerwieniała jak pomidor. „Pani Richtor, pani synowa przyszła kilka tygodni temu i pytała o pani leki. Powiedziała, że ​​martwi się, bo dziwnie się pani zachowuje”.

„A co jej powiedziałeś?”

„Wyjaśniłem jej, że kupujesz tylko witaminy i okazjonalnie aspirynę, że nie masz żadnych stałych recept lekarskich, ale ona upierała się, że to dowód na to, że nie dbasz odpowiednio o swoje zdrowie”.

Pan Weber wtrącił się: „Panie Green, czy podpisał pan jakiś dokument?”

„Przyniosła dokument, w którym potwierdzałem, że pani Richter nieregularnie kupowała leki. Myślałem, że to na jej ubezpieczenie zdrowotne czy coś. Nie wiedziałem, że to na potrzeby pozwu.”

Mój farmaceuta został oszukany i podpisał coś, czego nie do końca rozumiał. Manipulacja Leny nie znała granic.

„Panie Green” – powiedziałem – „muszę napisać oświadczenie, w którym dokładnie wyjaśnię, co się stało i zapewnię, że nie mam żadnych problemów z lekami”.

„Oczywiście, pani Richter, bardzo przepraszam za to nieporozumienie.”

Po wizycie w aptece poszliśmy porozmawiać z panem Davisem. Kiedy zapukaliśmy do jego drzwi, przyjął nas z wyraźną wrogością.

„Czego chcesz?”

Pan Davis? Pan Weber powiedział: „Rozumiem, że podpisał pan oświadczenie dotyczące zachowania mojego klienta”.

„I masz rację, tak właśnie zrobiłem. Ta kobieta jest szalona. Od tygodni zachowuje się dziwnie”.

„Czy może Pan bardziej szczegółowo opisać zaobserwowane zachowania?”

„Montowała kamery, jakby mieszkała na terenie objętym wojną, ciągle odwiedzali ją obcy ludzie, krzyczała na rodzinę na ulicy”.

Zrozumiałem, że pan Davis wyrwał wszystko z kontekstu. Kamery zainstalowano dla bezpieczeństwa. Obcy byli moimi nowymi przyjaciółmi. Krzyki to była moja obrona domu przed napaścią Maxa i Leny.

„Panie Davis” – powiedziałem – „czy wie pan, dlaczego zainstalowałem te kamery?”

„Nie i nie obchodzi mnie to.”

„Aby chronić się przed synem i synową, którzy włamali się do mojego domu bez pozwolenia i grozili mi”.

„To powiedziałby szaleniec” – odpowiedział Cruy.

Nie dało się z nim przemówić do rozsądku. Jego oświadczenie opierało się na powierzchownych obserwacjach, złośliwie zinterpretowanych.

Tego wieczoru pan Weber i ja usiedliśmy, aby zaplanować naszą obronę.

„Renady, potrzebujemy własnej oceny psychiatrycznej. Mam koleżankę, dr Moore, która jest ekspertem w ocenie zdolności umysłowych. Może oficjalnie potwierdzić, że jesteś w pełni kompetentna”.

„A co, jeśli Max i Lena przekupili sędziego? A co, jeśli to wszystko nie ma znaczenia, bo już postanowili uznać mnie za niezdolnego do czynności prawnych?”

„Rinade, system prawny nie jest idealny, ale też nie jest całkowicie skorumpowany. Mamy niezbite dowody na twoją sprawność umysłową i ich motywacje finansowe. Będziemy z tym walczyć”.

Następnego dnia poszłam na wizytę do dr Moore. Była to kobieta po pięćdziesiątce o miłym, ale bystrym spojrzeniu.

„Pani Richtor, zadam pani serię pytań i testów, aby ocenić pani zdolności umysłowe. Proszę się nie spieszyć i odpowiedzieć szczerze”.

Przez dwie godziny zadawała mi pytania o moją pamięć, zdolność logicznego myślenia, wiedzę finansową i zdrowie emocjonalne. Przeprowadziła też testy poznawcze i poprosiła o rozwiązanie zadań matematycznych i logicznych.

„Pani Richter” – powiedziała na koniec – „pani wyniki są znacznie powyżej średniej dla pani wieku. Jest pani nie tylko sprawna umysłowo, ale ma pani również doskonałe funkcje poznawcze”.

„Doktorze, dlaczego pan myśli, że moja rodzina to robi?”

„Na podstawie tego, co mi powiedziałeś i dokumentów, które przejrzałem, wygląda to na klasyczny przypadek wykorzystywania finansowego osób starszych. Niestety, jest to częstsze, niż się wydaje”.

Wyszłam z konsultacji z poczuciem potwierdzenia, ale i smutku. Profesjonalne potwierdzenie mojego zdrowia psychicznego było ulgą, ale także potwierdzeniem, że pozew był realny i konieczny.

Tego popołudnia Eleanor zorganizowała pilne spotkanie ze wszystkimi naszymi przyjaciółmi z klubu ogrodniczego. Kiedy powiedziałam im o pozwie o niekompetencję, wszyscy byli oburzeni.

„Renate” – powiedziała Maria – „będziemy zeznawać na twoją korzyść. Jesteśmy z tobą od tygodni i każdy widzi, że świetnie sobie radzisz”.

„Lepiej niż świetnie” – dodała Cynthia. „Jesteś bardziej bystra i silniejsza niż wiele czterdziestolatek, które znam”.

Alfreda, z jej 80-letnią mądrością, wzięła mnie za ręce. „Renate, moja droga, to, co robią twoje dzieci, nie jest niczym nowym. Od pokoleń chciwe dzieciaki próbowały oskarżyć swoich rodziców o szaleństwo, żeby wyłudzić od nich pieniądze. Ale ty masz coś, czego wiele z tych ofiar nie miało: dokumentację, wsparcie prawne i przyjaciół, którzy mogą zeznawać na twoją korzyść”.

Jej słowa dały mi nadzieję. Nie byłam sama w tej walce. Miałam armię silnych kobiet, które były świadkami mojej przemiany na własne oczy.

„Wiesz, co jest w tym wszystkim najsmutniejsze?” – zapytałem. „To, że Max i Lena są gotowi zniszczyć wszelkie możliwości pojednania dla pieniędzy. Nawet gdybym był gotów im wszystko wybaczyć, nie ma już od tego odwrotu”.

„I może to i lepiej” – odpowiedziała Cynthia. „Przynajmniej teraz wiesz dokładnie, kim oni są i możesz odpowiednio zareagować”.

Tej nocy, po raz pierwszy od początku tego koszmaru, naprawdę płakałam. Nie ze smutku, lecz z żalu. Pożegnałam się na zawsze z synem, którego myślałam, że mam, z marzeniem o kochającej rodzinie, z iluzją, że bezwarunkowa miłość jest odwzajemniona. Ale w głębi duszy zrodziło się we mnie coś nowego – żelazna determinacja, by nie pozwolić sobie odebrać nie tylko pieniędzy, ale także godności i wolności. Wojna oficjalnie się rozpoczęła, ale byłam gotowa do walki.

Proces odbył się 3 tygodnie później. Wstałem wcześnie, włożyłem swój najlepszy czarny garnitur i spojrzałem na siebie w lustrze z determinacją, jakiej nigdy wcześniej nie czułem. Dziś oceniano nie tylko moje zdolności umysłowe, ale także moją godność jako osoby, moje prawo do życia wolnego od przemocy, moją wartość wykraczającą poza moje konto bankowe.

Pan Weber przyszedł o 7 rano, żeby po raz ostatni omówić naszą strategię. „Renate, pamiętaj, że to na nich spoczywa ciężar dowodu. To oni muszą udowodnić, że jesteś niekompetentna. My musimy tylko udowodnić, że nie jesteś”.

„A co jeśli sędzia jest już stronniczy?”