Kiedy wróciłem z podróży, znalazłem wszystkie swoje rzeczy porozrzucane na trawniku

„Mam trochę wolnego miejsca” – przyznałem. „I możesz tu zostać na chwilę – dopóki nie staniesz na nogi”.

Ulga odpłynęła im z twarzy, a ja wprowadziłem ich do środka, pokazując pokój gościnny, który urządziłem dla gości. Był skromny, ale wygodny, daleki od piwnicy, którą mi zaoferowali.

Kiedy się zadomowili, uświadomiłam sobie, jak bardzo się rozwinęłam od czasu wyjazdu. Zbudowałam życie, które nie zależało od ich aprobaty ani wsparcia, i dzięki temu odnalazłam swoją siłę. Przyjęcie ich do domu nie było próbą udowodnienia czegokolwiek. Chodziło o pokazanie im, że nauczyłam się stać na własnych nogach – i że mogę zaoferować im pomoc, której kiedyś mi odmawiali.