Kiedy wróciłem z misji, zastałem moją sześcioletnią córkę zamkniętą w szopie na podwórku – wątłą, drżącą, z czerwonymi pręgami na skórze. „Tato” – wyszeptała – „chłopak mamy powiedział, że niegrzeczne dzieciaki tu śpią”. Wziąłem ją na ręce, pojechałem prosto do medyka bazy i wykonałem jeden telefon. O zmroku ich dom zaroił się od oficerów – a w słuchawce słychać było wściekły głos Megan. Piętnaście miesięcy walki nie przygotowało mnie na wojnę czekającą na progu.

Kiedy dotarłem do domu Megan tego popołudnia, zasłony były zaciągnięte, a ogródek przed domem zarośnięty. Zapukałem, poczekałem, a potem obszedłem dom od tyłu. Wtedy to usłyszałem – słaby, zmęczony głos wołający: „Tato?”.

Drzwi szopy zaskrzypiały i oto była. Siedziała na starym kocu, z kolanami podciągniętymi do piersi, w za małym T-shircie. Jej twarz była blada, a oczy zaczerwienione od płaczu.
„Hej, kochanie” – wyszeptałem, klękając. „Co ty tu robisz?”
Zawahała się, a potem odwróciła wzrok. „Chłopak mamy powiedział, że muszę się nauczyć dobrego wychowania”.

Nie krzyczałem. Nawet przez kilka sekund się nie ruszyłem. Po prostu wziąłem ją w ramiona, poczułem, jaka stała się lekka, i wyniosłem z tej ciemnej, drewnianej skrzyni.

Jazda do kliniki w bazie wydawała się nie mieć końca. Emily siedziała na miejscu pasażera, trzymając mnie przez całą drogę za rękaw. Lekarz ją zbadał, mówiąc łagodnie, ale w jego oczach widziałem niepokój. „Jest odwodniona” – powiedział. „A te ślady… coś ją spotkało”.

Tej nocy stałem przy jej szpitalnym łóżku, kiedy spała, z małą dłonią schowaną pod jej brodą. Zastanawiałem się, jak długo się bała i jak to możliwe, że nie byłem przy niej, żeby to powstrzymać.

Megan zadzwoniła raz, spóźniona. Jej głos był ostry, obronny – pełen wymówek, których nie mogłam słuchać. Rozłączyłam się bez słowa.