Kiedy wróciłem do domu wcześniej niż się spodziewałem, zastałem rodziców pakujących moje rzeczy, upierających się, że tylko „pomagają” mi się przeprowadzić do małego mieszkania – podczas gdy mój brat i jego ciężarna żona przygotowywali się do zamieszkania w moim przestronnym domu. „Nie potrzebujesz aż tyle miejsca” – śmiali się. W tym momencie zadzwoniłem na policję.

Klucz z łatwością przekręcił się w zamku, ale śmiech dochodzący ze środka sprawił, że ścisnęło mnie w żołądku. Nie był to śmiech, jakiego można się spodziewać po trzech miesiącach nieobecności w pracy – zwłaszcza nie z własnego salonu.

„Niespodzianka!” – rozległ się głos mojej mamy, gdy tylko weszłam do środka, z rękami w połowie w jednym z moich pudeł przeprowadzkowych. Moje zdjęcia z dzieciństwa, naczynia, a nawet zasłony, które wybrałam zeszłego lata, leżały porozrzucane po podłodze w chaotycznym labiryncie tektury i folii bąbelkowej.

„Mamo? Tato? Co to, do cholery, jest?”

Mój ojciec nawet nie podniósł wzroku. „Pomagamy ci się pakować, kochanie” – powiedział, zaciskając taśmę na kolejnym pudełku z napisem „Sypialnia”. „Mówiłaś, że twoje nowe mieszkanie jest dość małe, prawda? Pomyśleliśmy, że ułatwimy ci przeprowadzkę”.

„Nigdy nie prosiłam cię, żebyś dotykał moich rzeczy” – powiedziałam ostrzej, niż zamierzałam.

Potem z korytarza wyszedł mój brat, Ethan, z ręką nonszalancko spoczywającą na ramieniu ciężarnej żony, Melissy. Uśmiechnęła się blado, jak ktoś, kto nie chciał tam być, ale nie miał wyboru.

„Hej, siostro” – powiedział Ethan. „To miejsce jest dla nas idealne. Bliżej szpitala, blisko mamy i taty. To po prostu ma sens”.

Przez chwilę nie mogłam wydusić z siebie słowa. Rozejrzałam się – po salonie, w którym wciąż unosił się delikatny zapach cedrowych świec, które uwielbiałam, po regałach, które sama zbudowałam, po ścianach pomalowanych na delikatny, morski odcień zieleni. Każdy kąt krył w sobie cząstkę mnie.