Kiedy wróciłam z podróży służbowej wcześniej niż planowałam, nie spodziewałam się ciszy. Moja dziewięcioletnia córka klęczała, szorując podłogę w kuchni w ramach „kary”, podczas gdy moi teściowie spędzali cały dzień rozpieszczając swoją „prawdziwą” wnuczkę w parku rozrywki. Nie krzyczałam. Nie płakałam. Po prostu działałam. O wschodzie słońca mój telefon nie przestawał dzwonić.

„Lily?” zawołałam. Walizka wciąż wisiała mi w dłoni.

Pojawiła się w drzwiach kuchni, boso, ze szmatką w małych dłoniach. Policzki miała zarumienione od szorowania. W powietrzu unosił się gryzący zapach wybielacza.

„Mamo?” wyszeptała zaskoczona. „Wróciłaś wcześniej”.

Rozejrzałem się po scenie: wiadro z brudną wodą, smugi na kafelkach, jej drżące ramiona.
Zegar wskazywał 19:42.

„Gdzie są babcia i dziadek?”

Spuściła wzrok. „Poszli do Six Flags. Z Emily”.