Kiedy w końcu cieszyłem się pierwszym od czterech lat zaakceptowanym urlopem na cichym tarasie na Santorini, mój teść – prezes – zadzwonił i warknął: „Myślisz, że na to zasługujesz? Bierzesz urlop, podczas gdy inni dźwigają twój ciężar?”. „Gdyby lenistwo było tytułem zawodowym, w końcu byś się do tego nadawał – nie zawracaj sobie głowy powrotem”. Roześmiałem się, rozłączyłem i stuknąłem kieliszkami z nieznajomym obok mnie – prezesem naszego największego rywala. Kiedy wróciłem do domu, zapanował chaos…

Tego wieczoru oglądałem wiadomości z kieliszkiem wina w ręku, siedząc na kanapie w akademiku, który w jakiś sposób zaczął przypominać mi dom.

Reporter stał przed budynkiem sądu. „Cole Blackwood, niegdyś gigant przemysłu wytwórczego, spędzi prawie dwie dekady w więzieniu federalnym. Sędzia wskazał na wagę fałszowania dowodów i próby zniszczenia kariery byłego pracownika jako czynniki wpływające na wysokość wyroku”.

Pokazano nagranie, na którym widać, jak Cole’a wyprowadzają, jego drogi garnitur jest pognieciony, a twarz nie jest już czerwona ze złości, lecz poszarzała od szoku.

Garrett pojawił się na krótko w relacji, z kamienną twarzą i odmową komentarza.

Mój telefon zawibrował.

Sloan: To już koniec. On naprawdę pójdzie do więzienia.

Odpowiedziałem: „Jak się czujesz?”

Na odpowiedź czekała minutę.

Pusto. Ulga. Wszystko naraz.

Ja też – napisałem.

I to była prawda.

Wygrałem. Cole siedział w więzieniu. Moje imię zostało oczyszczone. Meridian wspierał mnie przez cały czas.

Ale zwycięstwo nie smakowało jak triumf.

Smakowało jak popiół, zakończenia i pusta satysfakcja z obserwowania, jak ktoś niszczy sam siebie, podczas gdy ty stoisz w bezpiecznej odległości.

Uczucie pustki nie zniknęło.

Myślałam, że tak. Myślałam, że zobaczenie, jak Cole zostaje skazany, zobaczenie, jak sprawiedliwość wreszcie działa, przyniesie ukojenie, które będzie satysfakcjonujące, a nie puste.

Ale tygodnie później wciąż wykonywałam swoje obowiązki — pracowałam długie dni w Meridian, wracałam do domu wzdłuż Hudsonu, jadłam jedzenie na wynos, podczas gdy miasto lśniło za moimi oknami niczym obietnica, w którą zapomniałam, jak wierzyć.

Wyatt to zauważył.

„Świetnie ci idzie” – powiedziała pewnego popołudnia. „Ale wyglądasz, jakbyś jechał na oparach. Kiedy ostatnio miałeś dzień wolny?”

Nie mogłem sobie przypomnieć.

„Weź weekend” – powiedziała. „Naprawdę weź. Nie sprawdzaj poczty. Nie myśl o budżetach. Po prostu egzystuj przez czterdzieści osiem godzin”.

Tak też zrobiłem.

W sobotę spacerowałem po Central Parku, obserwując rodziny, pary i ludzi, którzy zdawali się wiedzieć, jak być szczęśliwymi. Kupiłem kawę z wózka i usiadłem na ławce nad jeziorem, pozwalając słońcu ogrzewać mi twarz.

W niedzielny poranek piłem kawę w swoim mieszkaniu, gdy zadzwonił telefon.

Wyatt.

„Przepraszam, że wpadam w twój weekend” – powiedziała – „ale muszę z tobą coś omówić. Czy możemy się spotkać jutro?”

Mój żołądek odruchowo się ścisnął. „Coś się stało?”

„Nie” – powiedziała. „Wręcz przeciwnie. Ale powinniśmy porozmawiać osobiście”.

W poniedziałek rano czekała na mnie w swoim biurze z kawą i tym samym spokojem, który sprawił, że zaufałem jej kilka miesięcy temu na tarasie Santorini.

„Blackwood Manufacturing złożył wniosek o ogłoszenie upadłości na podstawie Rozdziału 11” – powiedziała bez wstępu. „Ogłoszono to dziś rano”.

Odstawiłem kawę.

„Kiedy w weekend rozpatrywano wniosek, zaczęli likwidować aktywa, żeby zaspokoić wierzycieli”. Wyciągnęła coś na tablecie i obróciła go w moją stronę. „Ich dział sprzętu precyzyjnego jest sprzedawany. To jedyny dochodowy element firmy – silna kadra, solidne kontrakty, dobry sprzęt. Wartość firmy w stanie rynkowym to około sześćdziesiąt pięć milionów dolarów”.

Już wiedziałem, do czego to zmierza.

„Chcesz to nabyć” – powiedziałem.

„Chcę, żeby Meridian ją przejął” – powiedział Wyatt – „ale tylko jeśli będziesz się z tym dobrze czuł. Wiem, że to skomplikowane. To było twoje miejsce pracy przez cztery lata. Ale Cole siedzi w więzieniu. Zarząd zmusił Garretta do rezygnacji. Firma jest likwidowana przez syndyków masy upadłościowej, którzy chcą tylko maksymalizować korzyści dla wierzycieli”.

„I chcesz, żebym to ja poprowadził przejęcie”.

Wyatt skinął głową. „Znasz ten wydział lepiej niż ktokolwiek inny. Jeśli mamy to zrobić, potrzebuję twojej wiedzy. Ale jeśli to za dużo – jeśli poczujemy, że czepiamy się kości – odchodzimy”.

Pomyślałem o ludziach w tym dziale — dwustu pracownikach, którzy po prostu próbowali wykonywać swoją pracę, podczas gdy Cole bawił się w gry o władzę, handlując ich środkami do życia.