Kiedy upadłam, lekarze wezwali mojego syna. Nie pojawił się. Moja synowa opublikowała zdjęcie z podpisem: „W końcu spokojny dzień”.

Powiedziałbym ci też o drugiej połowie, tej połowie, która nie trafia na formularze. Znajdź sąsiada, który umie podeprzeć drabinę. Naucz dziecko przewracać naleśniki za pomocą bąbelków. Trzymaj ramkę pustą, dopóki nie poczujesz się osobą, która do niej pasuje.

A jeśli nadejdzie dzień, gdy na korytarzu będzie za głośno, a ktoś w internecie nazwie cię dramatyczną królową, pamiętaj o tym: ludzie, którzy boją się prawdy, zawsze będą ją oceniać. Mów mimo to. Potem ustaw głośność, z którą możesz żyć.

Chloe dzwoni do mnie z podwórka, gdzie domek na drzewie zamienił się w posiedzenie komisji w sprawie kleju brokatowego. Na kolację chili, chleb kukurydziany i śmiech, który nie nadaje się do publikacji. Góry rzucają fioletem w niebo jak konfetti na ostatnią chwilę. Jestem tu dla wszystkiego. Nie jestem mała. Nie jestem rekwizytem. Jestem kobietą, która wybierała i wciąż wybiera.

Okazuje się, że spokój smakuje jak tost brzoskwiniowy w zimowy poranek i brzmi jak wnuczka prosząca o więcej śrubek. Czuje się jak klucz, światło w kieszeni, czekające na drzwi, które postanowisz otworzyć.