Kiedy skończyłem 36 lat, sąsiedzi szemrali: „W tym wieku i jeszcze bez żony? Będzie kawalerem na zawsze!”.

Tej nocy nie mogłem przestać o niej myśleć. Kilka dni później zobaczyłem ją ponownie, siedzącą na innym rogu miasta, drżącą z zimna. Usiadłem obok niej i zacząłem rozmowę. Miała na imię Hannah. Nie miała rodziny ani miejsca do życia i przez lata przetrwała, przenosząc się z miasta do miasta, żebrząc o jedzenie i schronienie.

Coś we mnie drgnęło. Bez planu powiedziałam:
„Jeśli chcesz… wyjdź za mnie. Nie jestem bogata, ale mogę ci zapewnić dom i trzy ciepłe posiłki dziennie”.

Hanna patrzyła na mnie z niedowierzaniem. Przechodzący ludzie dziwnie na mnie patrzyli – niektórzy nawet się śmiali. Ale kilka dni później powiedziała „tak”. Przyprowadziłem ją do domu, pod czujnym okiem całej okolicy.

Nasze wesele było kameralne – tylko kilkoro przyjaciół, pastor i kilka stolików z jedzeniem. Ale plotki rozeszły się szybko:
„Ethan ożenił się z bezdomną? To się nigdy nie utrzyma”.
Nie obchodziło mnie to. Liczył się tylko spokój, który czułam głęboko w środku.

Życie po tym wszystkim nie było idealne. Hannah nie wiedziała zbyt wiele o gotowaniu ani opiece nad zwierzętami, ale bardzo chciała się uczyć. Stopniowo nasz dom zaczął się zmieniać. Dom, który kiedyś rozbrzmiewał ciszą, teraz wypełniał się śmiechem i zapachem ciepłych obiadów. Rok później urodził się nasz syn. Dwa lata później urodziła się nam córka. Za każdym razem, gdy słyszałam, jak mówią do nas „mamo” i „tato”, wiedziałam, że podjęłam najlepszą decyzję w życiu.

Sąsiedzi wciąż się ze mnie naśmiewali, wyzywając mnie od głupców, bo „przynoszę do domu ciężar”. Uśmiechałam się tylko. Dopóki Hannah i ja kochałyśmy się, nic innego się nie liczyło.

Aż pewnego wiosennego poranka wszystko się zmieniło. Pracowałem na podwórku, gdy usłyszałem warkot silników na zewnątrz. Trzy czarne SUV-y podjechały przed naszą bramę, przyciągając wzrok wszystkich w okolicy.

Kilku mężczyzn w drogich garniturach wysiadło, rozglądając się, po czym zatrzymało się przed Hannah. Wtedy jeden z nich lekko skłonił głowę i powiedział:
„Proszę pani, w końcu panią znaleźliśmy”.

Wszyscy zamarli. Stałam tam bez słowa. Twarz Hannah zbladła, a jej dłoń drżała, gdy chwyciła moją. Siwowłosy mężczyzna wystąpił naprzód, a jego głos łamał się z emocji.
„Moja córko… Szukałem cię ponad dziesięć lat”.