Kiedy rasistowska stewardesa uderzyła czarnoskórą matkę trzymającą dziecko — a wszyscy odwrócili wzrok — dyrektor generalny był tego świadkiem i zrobił coś, co sprawiło, że cały samolot pożałował swojego milczenia.

Lot z Atlanty do Denver miał przebiegać rutynowo. Zmęczeni pasażerowie siedzieli rzędami, przeglądając telefony i poprawiając poduszki pod szyję. Wśród nich siedziała Danielle Carter , 28-letnia samotna matka, tuląc swoją sześciomiesięczną córeczkę Naomi . Jej siedzenie znajdowało się z tyłu, wciśnięte między starszego mężczyznę a okno. Naomi wierciła się, delikatnie kopiąc w kocyk. Danielle szeptała kołysankę, próbując ją uspokoić.

Po drugiej stronie przejścia Linda Pierce , starsza stewardesa z dwudziestoletnim stażem w lotnictwie, wydawała polecenia swoim zwykłym, oschłym tonem. Wyglądała na zmęczoną i rozdrażnioną – a kiedy jej wzrok spoczął na Danielle, jego spojrzenie stwardniało.

„Pani, musi pani uspokoić swoje dziecko” – powiedziała ostro Linda, krzyżując ramiona.

„Jest tylko trochę marudna” – odpowiedziała cicho Danielle. „Uspokoję ją”.

Obsługa westchnęła głośno. „Przeszkadzasz innym pasażerom”.

Wszyscy się odwrócili, niektórzy zaciekawieni, inni udający, że nie widzą. Danielle poczuła, jak gorąco wzbiera w piersi. Przykryła Naomi kocem, znów nucąc. Naomi zaczęła jęczeć.

„Proszę pani” – warknęła Linda, podchodząc bliżej. „Powiedziałam, żeby ją uciszyć!”

Danielle spojrzała w górę, wyczerpana. „Robię, co mogę – proszę, nie krzycz”.