Kiedy przybyłem na przyjęcie zaręczynowe mojej siostry, ochroniarz odesłał mnie do wejścia dla obsługi. Nie wiedział, że hotel jest moją własnością — ani że rodzina pana młodego miała się o tym dowiedzieć w brutalny sposób.

Ochroniarz spojrzał na mnie, jakbym właśnie wyczołgał się spod kamienia. Jego wzrok przesunął się od moich wyblakłych dżinsów do starej bluzy z college’u i niemal wyobrażałem sobie, jak wycenia mój majątek na jakieś dwanaście dolarów i trochę kłaczków z kieszeni.

Zrobił krok naprzód, blokując mi drogę do głównego wejścia do hotelu Grand Meridian z całą stanowczością kogoś, kto wykonuje tę pracę dokładnie od trzech dni. Powiedziałem mu, że jestem tu na przyjęciu zaręczynowym Wonga Ashforda, a uśmieszek, który przemknął mu przez twarz, mógłby przyprawić o zawał. Naprawdę się roześmiał, wskazując grubym palcem na bok budynku, gdzie widniał mały napis „Wejście dla obsługi”.

Wygląda na to, że pomoc była potrzebna, aby skorzystać z odpowiednich drzwi.

Nazywam się Kinsley Wong. Mam 32 lata. I w tamtej chwili, stojąc w moim celowo swobodnym stroju, prawdopodobnie wyglądałam, jakbym się zgubiła w drodze z jedzeniem na wynos. Ironia sytuacji nie umknęła mojej uwadze, zważywszy na to, czym tak naprawdę się zajmowałam, ale trzymałam język za zębami. Czasami najlepszą zemstą są dania, takie jak pięciogwiazdkowy posiłek.

Zanim przejdę dalej, proszę, kliknijcie przycisk „Lubię to” i dajcie znać w komentarzach, skąd słuchacie i o której godzinie. Dziękuję.

Moja siostra Madison zadzwoniła do mnie dwa tygodnie temu z entuzjazmem kogoś, kto zaprasza cię na własną egzekucję. Dała mi jasno do zrozumienia, że ​​powinnam chociaż raz zadbać o swój wygląd, bo jej przyszli teściowie – państwo Ashford – byli bardzo wymagający. Przez telefon użyła nawet cudzysłowu w powietrzu. Słyszę to w jej głosie. Wspomniała też, och, tak mimochodem, że może nie powinnam wspominać o moim małym biznesie internetowym, bo państwo Ashford to starzy bogacze i nie zrozumieją pracy przez internet.

Ochroniarz wciąż się we mnie wpatrywał, a jego radio trzeszczało z powagi. Mogłem mu pokazać legitymację. Mogłem wykonać jeden telefon, który zmieniłby wszystko.

Ale gdzie tu zabawa?

Zamiast tego, uśmiechnąłem się słodko i ruszyłem w stronę wejścia dla obsługi, a moje zniszczone trampki skrzypiały na chodniku.

Gdy tylko dotarłem do bocznych drzwi, z parkingu rozległ się znajomy głos. Madison – olśniewająca w sukience, która wyglądała na kosztującą więcej niż miesięczny czynsz większości ludzi – stukała po asfalcie w szpilkach, które zdecydowanie nie nadawały się do chodzenia. Jej twarz była arcydziełem konsternacji i ledwo skrywanego przerażenia. Spojrzała prosto na mnie, potem przeze mnie, a potem na ochroniarza, który tłumaczył, że skierował dostawcę do właściwego wejścia.

Madison aż się zaśmiała. Tym samym nerwowym śmiechem, który słyszała od czasów liceum, kiedy wstydziła się skojarzeń. Machnęła lekceważąco wypielęgnowaną dłonią i powiedziała coś o tym, jak ci ludzie zawsze gubią się, gdzie ich miejsce.

Ci ludzie.

Jej własna siostra.

Ugryzłem się w język tak mocno, że poczułem smak miedzi i przeszedłem przez wejście dla służby z wysoko podniesioną głową.

W kuchni panował chaos. Czysty, piękny chaos, który pachniał czosnkiem i drogim wellingtonem. Pomocnik szefa kuchni natychmiast pomylił mnie z kelnerem, którego oczekiwali, i wcisnął mi fartuch w ręce, zanim zdążyłem zaprotestować. Szef kuchni – ogromny mężczyzna o imieniu Felipe, który zdawał się porozumiewać wyłącznie francuskimi przekleństwami i westchnieniami rozczarowania – spojrzał na mnie i oznajmił, że nadszedł czas na krewetki.

W ciągu kilku minut stałem po łokcie w skorupiakach. Obierałem je i usuwałem żyły, jakby od tego zależało moje życie.

Pozostali pracownicy kuchni ledwo zauważyli nowego członka personelu. Byli zbyt zajęci plotkowaniem o katastrofie, która rozgrywała się na górze. Najwyraźniej Madison odesłała już trzy dostawy szampana, bo nie był wystarczająco szampański, cokolwiek to znaczyło. Kelnerzy zakładali się, ile razy zmieni zdanie co do ułożenia serwetek. Aktualnie było ich sześć, a impreza nawet oficjalnie się nie zaczęła.

Dowiedziałem się o mojej siostrze więcej w tej kuchni niż przez ostatnie pięć lat sporadycznych rodzinnych obiadów. Od tygodni terroryzowała personel swoimi żądaniami, zmieniając menu 17 razy i nalegając, żeby kwiaty sprowadzić samolotem z Ekwadoru, bo lokalne róże wyglądały zbyt banalnie. Jedna z kelnerek wspomniała, że ​​doprowadziła cukiernika do płaczu, patrząc na projekt tortu zaręczynowego.

Ale prawdziwa herbata, jak to nazywali młodsi kelnerzy, dotyczyła Ashfordów. Stare pieniądze, jak mówili – tak stare, że praktycznie obróciły się w pył. Pani Ashford przyjechała wcześniej, żeby obejrzeć lokal i spędziła 40 minut, opowiadając, jak ich rodzina urządzała przyjęcia, zanim jeszcze hotel powstał. Wymieniła tylu zmarłych krewnych, że pomyślałem, że może powinniśmy przygotować stół pamiątkowy.

Drzwi kuchni otworzyły się z hukiem, jakby ktoś je kopnął, i stanęła przed nimi Madison w całej swojej krasie godnej panny młodej zilli. Jej twarz miała ten szczególny odcień czerwieni, który oznaczał, że ktoś, gdzieś, zrobił coś niewybaczalnego. Na przykład źle oddychał. Przeszła przez kuchnię, stukając obcasami jak wściekłe klawisze maszyny do pisania, domagając się wyjaśnienia, dlaczego szampan nie jest odpowiednio schłodzony do temperatury dokładnie 37,5°C.

Felipe próbował wytłumaczyć, że szampan ma idealną temperaturę serwowania, ale Madison nie interesowały fakty. Chciała tego, czego chciała, a jej celem była perfekcja, która zrobi wrażenie na Ashfordach.

Przemknęła obok stanowiska przygotowawczego, gdzie tkwiłem po nadgarstki w krewetkach, na tyle blisko, że czułem zapach jej perfum – tych samych, które pożyczyła z mojego mieszkania trzy lata temu i nigdy nie wróciła. Nawet nie spojrzała w moją stronę. Dla niej byłem tylko kolejną niewidzialną parą rąk, która umożliwiała jej idealny dzień.

Kiedy wybiegła z domu, jeden z kelnerów mruknął, że Ashfordowie są już na górze i każdemu, kto chce słuchać, wmawiają, że ich synowi nie powiodło się lepiej. Chłopak zmywający naczynia zaśmiał się i powiedział, że podsłuchał panią Ashford w łazience, rozmawiającą przez telefon, jak przekonać syna do odwołania zaręczyn, zanim będzie za późno.

Ciągle obierałam krewetki, ale w głowie mi się kręciło. Ashfordowie próbują sabotować zaręczyny mojej siostry. Madison jest postrachem dla personelu. To wszystko zamieniało się w prawdziwą operę mydlaną, a ja jeszcze nawet nie dotarłam do głównego wydarzenia.

Skończyłem swoją pracę z krewetkami, powiedziałem Felipe, że muszę skorzystać z toalety i wymknąłem się z kuchni w fartuchu. Winda towarowa była pusta, co było idealne, bo potrzebowałem chwili dla siebie. Nacisnąłem przycisk piętra penthouse – nie tego imprezowego, ale tego nad nim.

Poziom kierowniczy.

Mój poziom.

Trzy lata temu kupiłem sieć hoteli Grand Meridian. Nie tylko ten hotel. Wszystkie 17 obiektów w całym kraju. Transakcja została przeprowadzona za pośrednictwem mojej spółki holdingowej, KU Enterprises, i celowo ukryłem swoje nazwisko przed większością dokumentów. W ten sposób było czyściej i mogłem swobodnie poruszać się po swoich obiektach, nie będąc traktowanym jak właściciel.

Dużo dowiesz się o swoim biznesie, gdy ludzie nie będą wiedzieć, że jesteś szefem.

Winda otworzyła się na moje prywatne biuro i otworzyłam je odciskiem kciuka. Przestrzeń była wszystkim, czym nie była impreza na dole: cicha, minimalistyczna, z oknami od podłogi do sufitu z widokiem na miasto. Asystentka zostawiła cotygodniowe raporty na moim biurku.

Ale w tej chwili nie interesowały mnie liczby.

Zainteresowały mnie monitory bezpieczeństwa pokazujące wszystkie ogólnodostępne miejsca w hotelu.

Przerzucałam kamery, aż znalazłam salę balową. I oto byli – Ashfordowie w całej okazałości. Pani Ashford wyglądała, jakby została zapakowana próżniowo w sukienkę, a na jej twarzy malowało się to dziwne napięcie, sugerujące, że jej chirurg plastyczny był nieco entuzjastycznie nastawiony do botoksu. Stała w pobliżu baru, otoczona grupą kobiet, które wyglądały, jakby zamówiono je z tego samego katalogu klubu wiejskiego.

Historia o tym, jak zbudowałem to imperium, podczas gdy moja rodzina myślała, że ​​mam problemy z prowadzeniem małego biznesu online, była wręcz zabawna. Z perspektywy czasu Madison była bardzo dumna ze swojej pracy w marketingu w firmie średniej wielkości, zawsze chętnie udzielała mi porad zawodowych i przedstawiała oferty pracy, które mogły być bardziej odpowiednie dla kogoś z moim ograniczonym doświadczeniem.

W międzyczasie po cichu budowałem imperium hotelarskie, zaczynając od jednego podupadającego hotelu, który kupiłem za każdy grosz oszczędności i pożyczkę, która nie dawała mi spać miesiącami. Remont był brutalny, ale wiele pracy wykonałem sam, ucząc się biznesu od podstaw. Ten hotel doprowadził do powstania kolejnego, a potem kolejnego, aż w końcu miałem portfel, który sprawiłby, że starzy Ashfordowie będą płakać na swoje fundusze powiernicze.

Jeśli nadal jesteś ze mną i podoba Ci się ta opowieść o rodzinnym dramacie i ukrytym sukcesie, poświęć chwilę, aby zasubskrybować kanał i zostawić komentarz. Twoje wsparcie pomaga bardziej, niż myślisz, a uwierz mi, najlepsze dopiero przed Tobą.

Przybliżyłem obraz z jednej z kamer akurat w porę, żeby uchwycić coś interesującego. Pani Ashford prowadziła ostrą rozmowę z kimś z personelu cateringu – nie z Felipe ani z nikim, kogo znałem z kuchni. Wciskała mu w dłoń coś, co podejrzanie przypominało gotówkę. Mężczyzna skinął głową i pobiegł w stronę kuchni.

Zaciekawiony, odtworzyłem nagranie sprzed pięciu minut i obejrzałem całą ich interakcję. Dźwięk był stłumiony, ale mowa ciała była wyraźna. Pani Ashford wydawała polecenia, wskazując na różne miejsca w sali balowej, a mężczyzna kiwał głową jak podekscytowany szczeniak.

Nie chodziło tu o temperaturę szampana ani o ułożenie serwetek.

Szybko zadzwoniłem do szefa ochrony, prosząc go, żeby monitorował sytuację, ale na razie nie interweniował.

Potem przebrałem się z powrotem w fartuch kelnera. Jeśli pani Ashford chciała grać w gry w moim hotelu – w moim domu – cóż, wkrótce miała się przekonać, że kasyno zawsze wygrywa.

Nagrania z monitoringu wciąż się przewijały, a ja patrzyłam, jak Madison gorączkowo próbuje zaimponować swojej przyszłej teściowej, poprawiając sukienkę za każdym razem, gdy pani Ashford na nią spojrzała, śmiejąc się zbyt głośno z każdego okropnego żartu pana Ashforda o jego grze w golfa. To było bolesne. Jakby ktoś próbował wcisnąć się w buty o trzy rozmiary za małe.

Z powrotem w uniformie kelnera, wziąłem z kuchni tacę z kieliszkami do szampana i ruszyłem do sali balowej. Przemiana z zaplecza kelnerskiego w salę imprezową przypominała przejście przez portal z Kansas do Oz – gdyby Oz został udekorowany przez kogoś, kto miał za dużo pieniędzy, a za mało gustu.

Madison postawiła na coś, co mogłabym opisać jedynie jako połączenie Kardashian z Downtown Abbey. Kryształowe żyrandole rywalizowały z oświetleniem LED, a kwiatów było tyle, że można by nimi obsadzić ogród botaniczny. Ashfordowie stali w samym centrum, wyglądając, jakby woleli być gdzie indziej. Ich syn Brett – bo oczywiście miał na imię Brett – stał obok nich z miną człowieka powoli duszonego własną muszką.

Krążyłem z tacą, niewidzialny w ten osobliwy sposób, w jaki obsługa staje się na wystawnych przyjęciach. Bogaci ludzie mają tę niesamowitą zdolność zabierania rzeczy z twojej tacy, patrząc na ciebie przez okno, jakby szampan po prostu zmaterializował się w ich rękach siłą woli.

Pani Ashford rozwodziła się na temat ich rodzinnej posiadłości w Connecticut, tłumacząc każdemu w zasięgu słuchu, że musieli zwolnić część personelu, bo w dzisiejszych czasach trudno o dobrą pomoc. Ironia losu, że powiedziała to, biorąc szklankę z mojej tacy, nawet na mnie nie patrząc, nie umknęła uwadze. Jej mąż skinął głową, choć jego wzrok wciąż błądził w stronę najbliższego wyjścia.

Wtedy usłyszałem coś, co sprawiło, że zatrzymałem się w miejscu.

Pani Ashford opowiadała Madison o tym, że będą musieli omówić kwestie finansowe związane ze ślubem – a konkretnie o tym, jak rodzina Madison będzie dokładać się do portfela inwestycyjnego syna. Mówiła to swobodnie, ale ja wynegocjowałem wystarczająco dużo umów biznesowych, żeby rozpoznać wymuszenie, gdy je usłyszałem.

Madison kiwała głową z zapałem, zapewniając, że jej rodzina ma środki, a jej siostra jest bardzo odnoszącą sukcesy inwestorką, która z pewnością zechce wesprzeć związek zawodowy.

Prawie upuściłem tacę.

Madison wykorzystywała mnie – siostrę, którą skierowała do wejścia dla służby – jako swoje wyimaginowane wsparcie finansowe.

Brat Bretta, Chase – te imiona, przysięgam – podszedł do mnie, gdy uzupełniałam tacę na stacji benzynowej. Był typem faceta, który uważał, że jego fundusz powierniczy czyni go nieodpartym, z gładko zaczesanymi do tyłu włosami i uśmiechem, który pewnie działał na 19-letnie modelki z Instagrama. Nachylił się, cuchnąc wodą kolońską i poczuciem wyższości, i zapytał, czy będę pracować na tej imprezie całą noc, czy może dostanę jakieś przerwy.

„Będę pracował, dopóki robota nie będzie skończona” – powiedziałem mu.

I puścił do mnie oko. Puścił oko, jakbyśmy grali w jakiejś kiepskiej komedii romantycznej, w której bogaty chłopak zakochuje się w służącej. Wsunął mi na tacę coś, co pewnie wziął za subtelny banknot stu dolarowy i powiedział, żebym go później znalazł, jeśli chcę zarobić trochę prawdziwych pieniędzy.

Żółć podeszła mi do gardła, ale uśmiechnąłem się i odszedłem, dodając jego propozycję do mojej mentalnej listy rzeczy, które uczyniłyby ten wieczór jeszcze ciekawszym.

W miarę jak krążyłem, słyszałem coraz więcej elementów układanki. Ashfordowie wymieniali nazwiska, rzekomo posiadali koneksje, możliwości inwestycyjne, których szukali, nieruchomości, które posiadali. Ale coś w tym wszystkim było nie tak, jakby za bardzo starali się udowodnić swoją reputację.

W chwili ciszy wślizgnąłem się do centrum biznesowego przy głównej sali balowej i wyciągnąłem telefon. Kilka szybkich wyszukiwań i kilka połączeń do sieci ujawniło to, co podejrzewałem.

Ashfordowie byli spłukani. Nie tylko trochę biedni, ale tonący w długach i sprzedający rodzinne srebro. Ich majątek obciążony był trzema hipotekami. Ich portfel inwestycyjny został zlikwidowany dwa lata temu, a na ich majątkach ciążyły liczne zastawy od wierzycieli.

Nagle wszystko nabrało sensu.

Nie próbowali powstrzymać ślubu, bo Madison im nie odpowiadał. Desperacko chcieli, żeby do niego doszło, bo myśleli, że rodzina Madison ma pieniądze. Ustalenia finansowe, o których wspomniała pani Ashford, nie były wkładem własnym.

Mieli nadzieję na ratunek.

Ten kosmiczny żart o mało mnie nie rozbawił. Oto Ashfordowie patrzą na wszystkich z góry, z chirurgicznie poprawionymi nosami, skrycie licząc, że wyimaginowana, bogata rodzina mojej siostry uratuje ich przed bankructwem. A oto Madison udaje kogoś, kim nie jest, żeby zaimponować ludziom, którzy udają jeszcze bardziej.

Wróciłem do serwowania szampana, ale teraz naprawdę się skupiłem. Pani Ashford nabierała śmiałości, wspominając swoim znajomym, że rodzina Madison zainwestuje w niektóre przedsięwzięcia Bretta. Madison stała obok, uśmiechając się i kiwając głową, zupełnie nieświadoma, że ​​jest wrabiana w oszustwo.

Impreza rozkręcała się na całego, a poziom hałasu rósł z każdą kolejką drinków. Mężczyzna, którego pani Ashford wcześniej przekupiła, robił coś podejrzanego w pobliżu systemu nagłośnieniowego, a ja patrzyłem, jak trzyma w ręku coś, co wyglądało na pendrive. Cokolwiek zaplanowała, miało się wydarzyć, a ja musiałem zdecydować, czy pozwolić mu się rozegrać, czy interweniować.

Wtedy właśnie dostrzegłem mojego dyrektora generalnego, Davida, stojącego przy wejściu do sali balowej z zatroskaną miną i teczką w ręku. Rozglądał się po tłumie, szukając kogoś, a ja miałem całkiem niezłe pojęcie, co jest w tej teczce.

Czek Ashfordów na imprezę właśnie został zwrócony.

Dawid był tu, żeby zająć się tym dyskretnie.

Wieczór zapowiadał się bardzo ciekawie.

Wślizgnąłem się z powrotem do centrum biznesowego i wykonałem serię telefonów, które zawróciłyby Madison w głowie, gdyby o nich wiedziała. Po pierwsze, do mojego dyrektora finansowego, który potwierdził moje podejrzenia dotyczące sytuacji finansowej Ashfordów. Byli o jakieś sześć tygodni od utraty majątku w Connecticut w wyniku egzekucji hipotecznej. Po drugie, do mojego zespołu prawnego, który zaczął przygotowywać dokumenty, które mogły się później przydać. Po trzecie – i najważniejsze – do Davida, mojego dyrektora generalnego, który wciąż krążył przy wejściu do sali balowej niczym zaniepokojony ojciec na imprezie dla nastolatków.

Poprosiłem Davida, żeby dał mi 20 minut, zanim zgłoszę się do kogokolwiek w sprawie bezwartościowego czeku. Zgodził się, choć w jego głosie słyszałem konsternację. Wiedział, że coś jest nie tak, ale ufał mi na tyle, żeby nie zadawać pytań.

Dlatego też był wart każdego centa ze swojej sześciocyfrowej pensji, która, nawiasem mówiąc, była prawdopodobnie wyższa niż suma wszystkich rachunków Ashfordów.

W sali balowej Madison przejęła mikrofon i dziękowała wszystkim za przybycie, by świętować ich miłość. Użyła sformułowania „połączenie dwóch wspaniałych rodzin”. A ja patrzyłam, jak twarz pani Ashford wykrzywia się w coś, co mogłoby być uśmiechem, gdyby nadal potrafiła się poruszać. Botoks sprawił, że wyglądała, jakby próbowała rozwiązać skomplikowane zadanie matematyczne.

Madison mówiła o tym, jak bardzo jest wdzięczna, że ​​znalazła Bretta. O tym, jak idealnie do siebie pasują ich rodziny. A potem – i to był punkt kulminacyjny – oznajmiła, że ​​jej niezwykle utalentowana siostra, inwestorka, jest tu dziś wieczorem, obserwując wszystko i że później ogłosi ważną wiadomość dotyczącą ślubu.

Prawie się udławiłem własną śliną.

Madison wykorzystała mnie jako rekwizyt w swojej fantazji, nie wiedząc, że stoję trzy metry ode mnie, trzymając tacę z krabowymi kotletami, których nikt nie jadł, bo pani Ashford głośno nazwała je „przechodniami”.

Facet od pendrive’a, o którym wcześniej pisałem, zdecydowanie coś knuł. Podłączał coś do systemu nagłośnieniowego i rozpoznałem konfigurację. Za jakieś pięć minut zacznie grać plik audio, który dała mu pani Ashford. Sądząc po jej uśmieszku, nie zapowiadało się na dzwony weselne.

Wysłałem SMS-a do szefa ochrony, żeby ściągnął wszystko z USB, zanim będzie można to odtworzyć, a potem zrobił kopię zapasową wszystkich nagrań z monitoringu z ostatnich dwóch godzin. Jeśli pani Ashford chciała zagrać nieczysto, zaraz się przekona, że ​​wybrała niewłaściwy hotel.

Chase Ashford ponownie zaskoczył mnie w pobliżu stacji benzynowej, tym razem kładąc mi rękę na dolnej części pleców i opowiadając o swoich kryptowalutowych przedsięwzięciach i o tym, jak mógłby odmienić moje życie, gdybym był dla niego miły. Fakt, że kryptowaluty upadły trzy miesiące temu, a jego przedsięwzięcia były prawdopodobnie warte mniej niż kłaczki w mojej kieszeni, sprawił, że jego propozycja stała się jeszcze bardziej żałosna.

Powiedziałem mu, że muszę uzupełnić zapasy i uciekłem, zanim zrobię coś, co na pewno mnie zdemaskuje. Na przykład wytłumaczę mu dokładnie, ile razy mógłbym kupić i sprzedać całą jego rodzinę.

Felipe wyszedł z kuchni, wyglądając, jakby właśnie przeżył wojnę. Madison najwyraźniej wysłała mu serię sprzecznych wiadomości dotyczących czasu podania obiadu – najpierw przyspieszył go o 30 minut, potem cofnął o 45, a potem wrócił do pierwotnego czasu, ale z zupełnie innym menu. Personel kuchni był gotowy do buntu i nie winiłem ich za to.

Podjąłem decyzję i kazałem Felipe podać kolację o pierwotnej porze z pierwotnym menu. Spojrzał na mnie sceptycznie. W końcu byłem tylko dziewczyną od krewetek, która zabłądziła z ulicy. Ale coś w moim tonie musiało go przekonać, bo skinął głową i wycofał się do swojego kuchennego królestwa.

Nagranie z monitoringu, o które prosiłam, było już w moim telefonie i było jeszcze lepsze, niż się spodziewałam. Pani Ashford nie dość, że przekupiła kogoś, żeby sabotował imprezę, to jeszcze została nagrana, jak grzebała w torebce Madison, gdy moja siostra zostawiła ją przy jej stoliku. Sfotografowała coś w środku – prawdopodobnie dowód osobisty lub karty kredytowe Madison – informacje potrzebne do sprawdzenia przeszłości lub raportu kredytowego.

David w końcu wszedł do sali balowej z teczką w dłoni i zaczął przeciskać się przez tłum. Zespół grał jakiś generyczny jazz, który brzmiał tak samo, niczym muzyczny odpowiednik tapety z windy. Patrzyłem, jak podchodzi do stołu, przy którym siedziały obie rodziny: Ashfordowie wyglądali dostojnie w pożyczonych strojach, a rodzice Madison wyglądali, jakby woleli siedzieć w domu i oglądać teleturniej Jeopardy.

David pochylił się i przemówił cicho, prawdopodobnie prosząc panią Wong o omówienie pilnej sprawy.

Zobaczyłem, jak twarz Madison się rozjaśnia. Oczywiście założyła, że ​​to ona. Wstała, wygładzając sukienkę, gotowa stawić czoła każdej drobnej katastrofie, jaka się wydarzyła.

Ale Dawid przeszedł obok niej.

Szedł dalej, rozglądając się po pokoju, a ja wiedziałem, że nadszedł ten moment.

Odstawiłam tacę z jedzeniem i ruszyłam w jego stronę. Madison mówiła coś o tym, że pewnie jest zdezorientowany, że to pani Wong, ale David już nie słuchał.

Zauważył mnie.

Wyraz twarzy Madison, gdy David podszedł do mnie – ja w poplamionym fartuchu kelnera, z włosami spiętymi w niedbały kok – był wart więcej niż wszystkie hotele w moim portfelu. Jej usta otwierały się i zamykały jak u ryby, która właśnie odkryła, że ​​powietrze to nie woda.

David podał mi teczkę, skinął głową z profesjonalizmem i powiedział wystarczająco głośno, by usłyszeli go przy sąsiednich stolikach: „Pani Wong, mamy problem z płatnością za przyjęcie w Ashford. Czek został zwrócony z powodu braku środków”.

Nastała cisza tak głęboka, że ​​można by usłyszeć dźwięk szpilki spadającej z kosmosu.

Twarz Madison zmieniła się z zakłopotanej na zawstydzoną, a potem wściekłą w ciągu jakichś trzech sekund. Zaczęła wrzeszczeć, że psuję jej imprezę swoimi żałosnymi próbami humoru i że ochrona musi mnie natychmiast wyprosić.

Wtedy zrobiłem coś, na co miałem ochotę cały wieczór.

Rozwiązałem fartuch, starannie go złożyłem i podałem przechodzącemu kelnerowi.

Potem odwróciłem się w stronę sali i powiedziałem swoim najlepszym głosem prezesa: „Chyba doszło do pewnego zamieszania. Nazywam się Kinsley Wong i jestem właścicielem tego hotelu. Właściwie, jestem właścicielem wszystkich 17 hoteli Grand Meridian”.

Słychać było westchnienia.

Twarz pani Ashford próbowała wyrazić szok, ale botoks trzymał się mocno. Madison wyglądała, jakby ktoś właśnie dowiedział się, że Święty Mikołaj istnieje, ale celowo unikał jej domu.

Ale nie skończyłem.

Wyciągnąłem telefon i podłączyłem go do systemu audiowizualnego sali balowej. Mała funkcja nadrzędna, którą zainstalowałem we wszystkich moich nieruchomościach. Na ogromnych ekranach, na których wyświetlano romantyczne zdjęcia Madison i Bretta, zaczęły się odtwarzać nagrania z monitoringu.

Widać było wyraźnie, że pani Ashford przekupuje pracownika.

Znów tam była, grzebiąc w torebce Madison.

A potem w moim telefonie zaczął odtwarzać się plik audio, który próbowała podrzucić: nagranie Madison z jakiejś wcześniejszej rozmowy, zmontowane tak, by brzmiało, jakby obgadywała Ashfordów i przechwalała się tym, że zabrała im pieniądze.

W pokoju wybuchła wrzawa.

Pani Ashford próbowała coś wyjaśnić, ale dowody na ekranach wokół niej były dosłownie ogromne. Pan Ashford wyglądał, jakby chciał zniknąć w fotelu. Brett stał jak sparaliżowany, patrząc to na matkę, to na Madison, jakby oglądał mecz tenisowy w piekle.

Chase — kryptowalutowy Casanova — próbował się wymknąć, ale nie zamierzałem mu tak łatwo odpuścić.

„Och, Chase” – zawołałam słodko. „Nadal chcesz rozmawiać o tej propozycji biznesowej? O tej, w której obiecałeś mi, że zmienisz moje życie, jeśli będę dla ciebie miła? Mam to też nagrane, jeśli ktoś jest zainteresowany”.

Jego twarz zmieniła kolor z czerwonego na biały, a następnie na zielony, przybierając barwy zażenowania charakterystyczne dla świąt Bożego Narodzenia.

Madison odzyskała głos i nie był on radosny. Oskarżyła mnie o sabotowanie jej zaręczyn, o zazdrość, o celowe upokorzenie jej przed wszystkimi. Użyła nawet sformułowania: „Zawsze mi zazdrościłeś”, co byłoby zabawne, gdyby nie było tak smutne.

Pozwoliłem jej się wygadać przez całą minutę. To było naprawdę imponujące, ile oskarżeń udało jej się zmieścić w tak krótkim czasie.

Następnie podniosłem teczkę, którą dał mi David.

„Czek Ashfordów jest bez pokrycia” – powiedziałem po prostu. „Nie mają pieniędzy, żeby zapłacić za tę imprezę. Prawdę mówiąc, według publicznych danych, nie mają pieniędzy na prawie nic”.

Pani Ashford próbowała protestować, ale ja również wywołałem na telefonie dokumenty publiczne i wyświetliłem je na ekranach. Akta nieruchomości. Dokumenty sądowe. Wszystkie publicznie dostępne informacje, do których każdy mógł dotrzeć, jeśli tylko zadał sobie trud.

„Trzy hipoteki na rodzinny majątek. Fundusz powierniczy Bretta opróżnił się dwa lata temu. I około 15 kart kredytowych z limitem”.

Można było wyczuć, że pokój się przechylił.

„Planowałeś wykorzystać Madison dla pieniędzy” – kontynuowałem. „Pieniądze, które myślałeś, że ma jej rodzina. Pieniądze, które myślałeś, że ja mam”.

Spojrzałem na panią Ashford.

„No cóż, miałeś rację w połowie. Mam pieniądze. Ale ty nie dostaniesz ani grosza.”

Odwróciłam się do Madison, która ze złości była już załamana.

„Oni oszukują cię od samego początku. Pani Ashford wynajęła prywatnego detektywa, żeby zbadał naszą rodzinę. Mam tu fakturę. Nawiasem mówiąc, obciążyła kartę kredytową, która obecnie przekracza limit”.

W sali panował chaos. Goście szeptali. Niektórzy otwarcie nagrywali rozmowy telefonami. A Ashfordowie wyglądali, jakby rozpływali się w fotelach.

Ale najlepsze było dopiero przed nami.