Kiedy pielęgniarka położyła martwe dziecko obok zdrowego bliźniaka, miała tylko nadzieję, że będzie mogła się z nim pożegnać. Ale to, co wydarzyło się później, sprawiło, że padła na kolana i rozpłakała się…

Była 1:30 w nocy, kiedy  Kylie Dawson  spojrzała na zegar nad oddziałem intensywnej terapii noworodków. Była na nogach od ponad osiemnastu godzin. Nad nimi cicho szumiały świetlówki, a rytmiczne pikanie monitorów wypełniało sterylne powietrze. Wyczerpana, ale czujna, Kylie poprawiła rurkę tlenową wcześniaka i zmusiła się do dalszego działania.

Pracowała jako pielęgniarka na oddziale intensywnej terapii noworodków przez prawie dwanaście lat. Doświadczyła cudów i złamanych serc. Ale nie była przygotowana na telefon, który zadzwonił tej nocy przez interkom.

„Przybył pogotowie – ciąża bliźniacza, 30 tydzień, matka w niebezpieczeństwie” – oznajmiła pielęgniarka oddziałowa.

Kylie natychmiast chwyciła rękawiczki i przygotowała inkubatory. Chwilę później drzwi sali porodowej otworzyły się z hukiem. Lekarze i pielęgniarki wbiegli do środka, niosąc ledwo przytomną kobietę –  29-letnią Megan Riley  , rodzącą bliźnięta. Jej mąż,  Daniel,  podążał za nią, blady i przestraszony.

Poród przebiegał chaotycznie. Megan mocno krwawiła, a jej ciśnienie krwi gwałtownie spadało. Położnik krzyczał instrukcje, podczas gdy pielęgniarki desperacko próbowały uratować ją i dzieci.

Kilka minut później urodziły się dwie dziewczynki – obie delikatne, ale jedna wyraźnie słabsza.

Pierwsze dziecko,  Lily  , płakało słabo, ale nieprzerwanie. Jej mała klatka piersiowa unosiła się i opadała w świetle inkubatora. Drugie,  Grace  , było niepokojąco nieruchome. Jej serce biło słabo, a skóra miała ciemnosiniałą barwę.

Kylie szybko współpracowała z zespołem neonatologicznym, podając tlen, masując plecy dziecka i klatkę piersiową. Ale Grace nie reagowała. Lekarz ponownie sprawdził jej parametry życiowe, a następnie delikatnie pokręcił głową.

„Przykro mi” – wyszeptał. „Straciliśmy ją”.

W pokoju zapadła cisza, słychać było jedynie ciche łkanie Lily dochodzące z drugiego inkubatora.

Kylie z trudem przełknęła ślinę. Widziała już śmierć, ale to było coś innego. Coś w jej wnętrzu nie pozwalało jej uciec. Może dlatego, że sama miała siostrę bliźniaczkę, która zmarła przy porodzie – żałobę, której nigdy do końca nie zrozumiała.

Megan była słaba, ale wystarczająco przytomna, by zapytać: „Czy mogę… czy mogę ich zobaczyć? Obydwoje?”. Jej głos drżał mieszanką miłości i rozpaczy.

Kylie zawahała się. Nie było w zwyczaju zbliżać martwego dziecka do drugiego, ale kiedy zobaczyła łzy w oczach Megan, nie mogła odmówić.

Produkty do pielęgnacji niemowląt

Podniosła maleńkie ciałko Grace, owinięte w miękki różowy kocyk, i zaniosła je do inkubatora, gdzie Lily spokojnie oddychała. „Tylko na chwilę” – szepnęła Kylie do siebie, a w jej oczach pojawiły się łzy.

Gdy delikatnie położyła Grace obok siostry bliźniaczki, Lily poruszyła się. Noworodek przeciągnął się – delikatnym, drżącym ruchem – i położył maleńką rączkę na piersi siostry.

Kylie cicho westchnęła.

Przez ułamek sekundy myślała, że ​​to tylko odruch. Ale potem monitor zapiszczał. Raz. Dwa. Tętno Grace, które wcześniej było spokojne, wróciło do normy.

Kolana Kylie ugięły się pod nią, gdy wpatrywała się w ekran z niedowierzaniem. „O mój Boże…” wyszeptała.

Tętno Grace powróciło.

Przez kilka sekund nikt się nie poruszył w pokoju. Słaby sygnał na monitorze stawał się coraz silniejszy i bardziej spójny. Kylie mrugała szybko, niemal bojąc się, że sobie to wyobraziła.

„Doktorze!” krzyknęła łamiącym się głosem. „Ona odbiera!”

Zespół medyczny pospiesznie wrócił z niedowierzaniem wypisanym na twarzach. Neonatolog pochylił się nad Grace i ponownie sprawdził jej parametry życiowe. „Mamy puls” – mruknął. „Jak to możliwe?”

W ciągu kilku minut w pokoju znów zawrzało – regulowano dopływ tlenu, podłączano monitory pracy serca, przygotowywano zastrzyki z adrenaliną. Mała klatka piersiowa Grace unosiła się i opadała w rytm oddechu jej siostry.

Kylie ledwo mogła oddychać. „Nie przestawaj” – wyszeptała. „Zostań z nią, maleńka”.

O świcie Grace oddychała samodzielnie – słaba, ale żywa.