Kiedy otworzyłam drzwi, na zewnątrz czekało dwóch policjantów. „To musi być jakaś pomyłka” – powiedziałam, ale jeden z nich odpowiedział: „Pani córka się z nami skontaktowała”. Odwróciłam się i zobaczyłam ją zalaną łzami: „Mamo, muszę ci coś powiedzieć…”

Pociągnęła za mankiet bluzki z długim rękawem, ukrywając skórę pod spodem. Zawsze nosiła długie rękawy, bez względu na pogodę. Emily miała brązowe włosy do ramion, proste ubrania i spokojne, uprzejme maniery. Nigdy się nie wyróżniała.

„Czy Michael znowu pracuje po godzinach?” zapytała Martha.

„Tak” – powiedziała Emily spokojnym, niemal wyćwiczonym głosem. „Jest bardzo zajęty w pracy”.

Dla wszystkich w okolicy Michael Johnson był idealnym mężem. Wysoki, atrakcyjny, uprzejmy. W każdą niedzielę kosił trawnik z uśmiechem i gestem, uczęszczał na zebrania szkolne, udzielał się wolontariatu na lokalnych imprezach i życzliwie odnosił się do wszystkich.

Ale Emily znała inną stronę.

Z wnętrza domu dobiegł cichy głosik: „Mamo? Pomożesz mi z pracą domową?”

Emily szybko przeprosiła i wróciła do chłodnego cienia domu.

Zofia

W salonie siedziała Sophia, ich dwunastoletnia córka, pochylona nad podręcznikiem do matematyki z ołówkiem w dłoni. Była cichym, zamyślonym dzieckiem o blond włosach jak u ojca i niebieskich oczach, które zawsze zdawały się być uważne. Miała dobre oceny, a nauczyciele ją uwielbiali.

„Co się stało, kochanie?” zapytała Emily, siadając obok niej.

Sophia wskazała na książkę, ale jej wzrok nie był skierowany na stronę. Wpatrywała się w nadgarstek Emily, gdzie rękaw podwinął się na tyle, że widać było krawędź siniaka. Emily szybko ściągnęła materiał.

„Och, ułamki” – powiedziała Emily zbyt pogodnie. „Przepracujmy to razem”.

Ale myśli Sophii nie krążyły już wokół matematyki. Ostatnio stała się cichsza, bardziej zdystansowana. Wracała ze szkoły, od razu szła do swojego pokoju i unikała długich rozmów. Emily powtarzała sobie, że to po prostu normalna młodość. Łatwiej było żyć z kłamstwem niż z prawdą.

Dokładnie o szóstej samochód Michaela wjechał na podjazd. Dźwięk zamykanych drzwi wywołał dreszcz napięcia w całym domu.

„Jestem w domu” – zawołał.

„Witamy w domu” – odpowiedziała Emily, poprawiając fartuch. „Obiad jest już prawie gotowy”.

Michael wszedł do salonu, wciąż w koszuli i krawacie. „Sophia, skończyłaś już pracę domową?”

„Tak, tato. Mama mi pomogła.”