Kiedy mój narzeczony oświadczył: „Potrzebuję intercyzy – nie będę zaryzykował swojej przyszłości, stawiając na ciebie”, tylko się uśmiechnęłam i zgodziłam. Ale po cichu poprosiłam mojego prawnika o sporządzenie takiej, która zabezpieczyłaby każdy element mojego ciężko wypracowanego sukcesu. Szok, jaki przeżył jego zespół prawny, gdy odkryli, że mój majątek przewyższa jego dziesięciokrotnie, był momentem, którego nigdy nie zapomnę.

Trzy dni później poszliśmy na kawę. W następnym tygodniu na kolację. Potem film – celowo okropny, z lat 80., który oboje uwielbialiśmy, ironicznie.

Na naszej czwartej randce, siedząc na balkonie jego małego mieszkania, przy tanim winie i pizzy z knajpy niedaleko, opowiedziałam mu wszystko. O CloudSync Pro. O tantiemach, nieruchomościach i inwestycjach. O Grancie, intercyzie i konfrontacji w sali konferencyjnej. O ukrywaniu tego, kim jestem, bo tak bardzo bałam się, że ktoś doceni mnie za to, co mam, a nie za to, kim jestem.

Przygotowałam się na zmianę – kalkulację, zmianę w jego oczach.

Daniel słuchał wszystkiego bez przerwy, z zamyślonym i uważnym wyrazem twarzy. Kiedy skończyłem, milczał przez dłuższą chwilę. Potem uśmiechnął się – szczerze, ciepło, bez żadnych zastrzeżeń.

„Więc jesteś mądry i bogaty” – powiedział. „Cholera. Naprawdę trafiłem szóstkę w totka”.

Śmiałem się tak głośno, że prawie się rozpłakałem, ulga zalała mnie niczym światło słoneczne przebijające się przez chmury nawiedzające mnie przez miesiące.

„Paige” – kontynuował, jego ton stał się poważniejszy. „Uczę nastolatków o rewolucji amerykańskiej za pięćdziesiąt dwa tysiące dolarów rocznie. Jeżdżę samochodem wystarczająco starym, żeby głosować. Nie onieśmiela mnie twój sukces. Jestem pod wrażeniem. Stworzyłaś coś niesamowitego. To jest atrakcyjne”.

Po raz pierwszy od lat poczułam się naprawdę dostrzegana. Nie jak konto bankowe. Nie jak zagrożenie dla czyjegoś ego. Ale jako osoba, której osiągnięcia były czymś, co należało celebrować, a nie ukrywać.

„Twój sukces mnie nie przeraża” – powiedział Daniel, wyciągając rękę przez mały stolik, żeby ścisnąć moją dłoń. „On mnie inspiruje”.

Sześć miesięcy później, w niedzielny poranek, przy naleśnikach u siebie, Daniel się oświadczył. Nie kosztownym pierścionkiem ani wyszukanymi planami – po prostu prostym pytaniem, zadanym z całego serca.

„Chcesz zbudować wspólne życie?”

Bez intercyzy. Bez NDA. Bez warunków, klauzul i zabezpieczeń prawnych. Tylko jego miłość – szczera i nieustraszona.

Powiedziałem, że tak.

Patrząc wstecz, nie żałuję, że ukryłam swój majątek przed Grantem. To ujawniło jego prawdę szybciej, niż mogłaby to zrobić uczciwość. Chciał intercyzy, bo myślał, że chroni się przede mną. Ale ostatecznie chronił tylko swoją dumę.

I kosztowało go to wszystko.

Nadal jestem Paige Callaway, nadal mam trzydzieści dwa lata, nadal jestem warta 9,5 miliona dolarów, nadal jeżdżę tą poobijaną Hondą, nadal mieszkam w swoim skromnym mieszkaniu, nadal robię zakupy w Targecie. Ale teraz wiem coś, czego wcześniej nie wiedziałam.

Miłość zbudowana na pozorach to wcale nie miłość. To strach noszący obrączkę.

Prawdziwa miłość wygląda jak Daniel, który opowiada okropne żarty, gdy robimy zakupy. Jak dumny prezenter, który przedstawia mnie rodzicom swoich uczniów jako „moją genialną narzeczoną, która tworzy oprogramowanie”. Jak dzielenie się rachunkiem przy kolacji, nie dlatego, że któreś z nas musi, ale dlatego, że chcemy być partnerami we wszystkim.

Prawdziwa miłość nie wymaga od ciebie, żebyś się skurczył, żeby ktoś inny mógł poczuć się wysoki. Ona celebruje cię w całej okazałości i mówi: „Spójrz, co możemy razem zbudować”.

To jest zakończenie, na jakie zawsze zasługiwałem.

I w końcu to mam.