Kiedy mój mąż milioner oznajmił mimochodem: „Zapraszam moją byłą żonę na ślub twojego brata, to praktycznie rodzina. Jeśli mi zaufasz, zrozumiesz”, uśmiechnęłam się i powiedziałam: „Oczywiście”, a potem po cichu zaprosiłam jej męża – a kiedy kolacja przedślubna dobiegła końca, każde słowo gratulacji, każde zdjęcie i każda plotka dały mojemu mężowi bezcenną lekcję.

Zadzwonił mój telefon.

„Siedzę przed domem” – powiedział Malcolm bez powitania. „Brianna jest w środku, gotuje obiad i zachowuje się zupełnie normalnie. Pocałowała mnie, kiedy wróciłem, jakby nie spędziła Walentynek w Miami z twoim mężem”.

„Czy naprawdę to robimy?”

Słyszałem, jak powoli wypuszcza powietrze.

„Ciągle myślę… może się mylę. Może jest jakieś wytłumaczenie. Może źle wszystko interpretujemy”.

„Rachunki nie kłamią, Malcolm.”

„Nie” – zgodził się cicho. „Nie mają”.

Rozmawialiśmy przez telefon, dwie osoby siedzące w oddzielnych samochodach, obserwujące okna swoich oszukańczych żyć, czerpiąc siłę ze wspólnego cierpienia.

„Życie w tym kłamstwie mnie zabija” – przyznałam. „Każdego ranka robię mu kawę i udaję, że nie wiem. Każdej nocy śpię obok niego i zastanawiam się, czy on o niej śni”.

„Wczoraj wieczorem Brianna powiedziała mi, że mnie kocha” – powiedział Malcolm. „Nosząc kolczyki, wiem teraz, że to on jej kupił. Jak oni to robią, że tak to segregują?”

„Nie wiem. Nic z tego nie rozumiem.”

„Ja też nie”. Zrobił pauzę. „Ale wolę to wszystko spalić, niż udawać. Nawet jeśli skończymy sami”.

„Jesteśmy już sami” – powiedziałem. „Po prostu dzielimy łóżka z obcymi, którzy akurat nas okłamują”.

Miał rację. Samotność oszustwa była gorsza niż perspektywa faktycznej samotności. Przynajmniej w samotności zachowałbym swoją godność, swoją prawdę, swój szacunek do samego siebie.

„W sobotę kolacja próbna” – powiedziałem. „City Club o siódmej. Będę o siódmej trzydzieści. Daj im czas, żeby się oswoili”.

„Malcolm… a co jeśli popełniamy wielki błąd?”

Jego śmiech był cichy, niemal delikatny.

„Wtedy przynajmniej to będzie nasza wina, a nie ich.”

Po tym, jak się rozłączyliśmy, siedziałem jeszcze chwilę, obserwując cień Dereka przemykający za oknem. Za pięć dni wszystko się zmieni. Wygodne kłamstwo runie, zastąpione tym, co przyjdzie po prawdzie.

To było przerażające.

To było konieczne.

Nadszedł czas.

Weszłam do mieszkania, wciąż drżąc po długim siedzeniu w samochodzie, i zastałam Dereka w kuchni w fartuchu – czegoś, czego nie widziałam od dwóch lat. Przestrzeń wypełniał zapach czosnku i rozmarynu. Przyrządzał kurczaka piccata, moją ulubioną potrawę – danie, które ugotował na naszej trzeciej randce, kiedy wiedziałam, że się w nim zakocham.

„Idealny moment” – powiedział, nie odrywając wzroku od patelni. „Kolacja prawie gotowa. Otwórzcie ten pinot grigio w lodówce”.

Wtorek – pięć dni do kolacji przedślubnej – i nagle mój mąż przeobraził się w postać z romantycznego filmu. Pewną ręką odkorkowałam wino, choć w głębi duszy krzyczałam.

To było gotowanie z poczuciem winy. Każde zioło, każdy idealnie dobrany kapar był próbą zrównoważenia jakiejś wewnętrznej skali.

„Jaka to okazja?” zapytałem, podając mu kieliszek.

„Czy musi być jakaś okazja, żebym mógł gotować dla mojej pięknej żony?”

Słowo „piękna” utknęło mi w gardle. Nie nazwał mnie tak od miesięcy. Teraz, gdy zbliżał się przyjazd Brianny, nagle znów byłam widoczna.

W środę pojawiły się kwiaty. Nie byle jakie – piwonie. Delikatnie różowe piwonie z drogiej kwiaciarni na Peachtree Street. Takie, które kosztowały trzydzieści dolarów za łodygę.

Zapomniał o moich urodzinach w zeszłym roku. Ale teraz, trzy dni przed planowanym weekendem ślubnym ze swoją byłą, przypomniał sobie o moim ulubionym kwiecie.

„Zobaczyłem je i pomyślałem o tobie” – powiedział, całując mnie w policzek, podczas gdy układałam je w wodzie.

Jego usta były jak wypalone piętnem, piętnem, które naznaczyło mnie jako głupca, który „nie wiedział”.

Tego popołudnia, kiedy on był na swoim rzekomym treningu na siłowni, poszłam na zakupy. Nie przeglądałam ofert, tylko polowałam.

Potrzebowałem zbroi na sobotni wieczór. Czegoś, co dałoby mi poczucie siły, gdy mój świat się zawali.

W trzecim sklepie było to, co trzeba: szmaragdowozielona sukienka, która opinała, ale nie opinała, wyrafinowana z nutą niebezpieczeństwa. Kolor pasował do kolczyków, które Derek dał mi na naszą pierwszą rocznicę, kiedy jego prezenty były jeszcze dla mnie.

Sprzedawczyni trzymała przed sobą lustro, gdy się odwracałem.

„Specjalna okazja?”

„Można tak powiedzieć. Coś w rodzaju pogrzebu.”

Roześmiała się, myśląc, że żartuję.

Kupiłam sukienkę i pasujące do niej buty, obcasy wystarczająco wysokie, żeby móc spojrzeć mu w oczy, gdy wszystko się rozpadnie.

W czwartek Derek zaproponował masaż stóp po kolacji. Posadził moje stopy na swoich kolanach, podczas gdy oglądaliśmy telewizję, kciukami masując łuki stóp z wyćwiczonym naciskiem. Jego telefon wibrował co kilka minut na stoliku nocnym. Za każdym razem jego dłonie zatrzymywały się, wzrok przeskakiwał na ekran, ale nie odbierał.

To ograniczenie musiało go zabić.

„Kto ciągle pisze?” – zapytałem niewinnie.

„Po prostu praca. Johnson jest wymagający w kwestii raportów kwartalnych.”

Johnson był jego przełożonym, który cały tydzień przebywał na wakacjach na Bermudach, jak wynika z odpowiedzi o nieobecności w pracy, którą otrzymałem, wysyłając e-mail z informacją o fikcyjnej kolacji i sprawdzając prawdziwość kłamstwa Dereka.

Zrobiłem mu zdjęcie, jak masuje mi stopy, z widoczną obrączką i telewizorem pokazującym datę i godzinę. Wysłałem je Malcolmowi z podpisem:

„Dziś wieczorem czuję silne poczucie winy. Brianna musi się ekscytować”.

Malcolm odpowiedział natychmiast.

„Brianna właśnie spędziła godzinę rozmawiając przez telefon z przyjaciółką w łazience. Słyszałam, jak chichocze”.

Piątkowy poranek zmienił wszystko.

Przygotowywałam śniadanie, gdy Derek wyszedł z sypialni w swoim najlepszym swobodnym stroju — dżinsach, które odmładzały go o dziesięć lat, i koszulce polo, która podkreślała jego oczy.

„Odbieram Briannę z lotniska dziś po południu” – oznajmił, nalewając kawę, jakby to była normalna rozmowa. „Jej samolot przylatuje o trzeciej. Jadę nim z biura”.

Lotnisko było oddalone od jego biura o czterdzieści minut drogi w przeciwnym kierunku.

„To miłe z twojej strony” – wydusiłem z siebie, przerzucając naleśniki, których nie chciałem jeść.

„Cóż, ona już nie zna tego miasta”.

Kolejne kłamstwo. Według jej Instagrama, wczoraj wieczorem była w winiarni w Midtown.

„Prawdopodobnie trochę jej pokażę, pomogę jej się zadomowić w hotelu.”

„Który hotel?”

„Marriott na Times Square”.

Skinęłam głową, wiedząc, że Malcolm potwierdził już, że zarezerwowała pokój w hotelu St. Regis, gdzie Derek, co ciekawe, pobrał tajemniczą opłatę z naszej karty kredytowej.

Spędził dwadzieścia minut na układaniu włosów, czego nie robił od czasów, gdy się spotykaliśmy. Spryskał wodą kolońską trzy miejsca: nadgarstki, szyję i klatkę piersiową. Patrzyłam z progu, jak przegląda się w lustrze, poprawiając i poprawiając kołnierzyk.

„Wyglądasz ładnie” – powiedziałem.

Zaskoczył się, bo nie zauważył, że się przyglądam.

„Chcę po prostu wyglądać schludnie na weekend ślubny”.

„Jest piątek. Ślub jutro, prawda?”

„Ale dziś wieczorem czekają nas drinki powitalne.”

Nie było drinków powitalnych. Marcus i Simone jedli cichą, rodzinną kolację.

Po jego wyjściu sfotografowałem jego kolekcję wód kolońskich – trzy nowe flakony w ciągu ostatnich dwóch miesięcy. Udokumentowałem paragon za strzyżenie w salonie fryzjerskim, które kosztowało 150 dolarów. Znalazłem torbę na zakupy z Nordstroma ukrytą w jego szafie z metkami na ubrania, których jeszcze nie nosił, i zostawił je na jutro.