Kiedy miałem siedemnaście lat, moja rodzina przeprowadziła się dwa stany dalej, nie mówiąc mi o tym. Zostawili mi liścik, w którym napisali: „Dasz sobie radę”. Dwanaście lat później, kiedy w końcu ułożyłem sobie życie, skontaktowali się ze mną, żebym na nowo nawiązał kontakt.

Notatka była przyklejona taśmą do kuchennego blatu, dokładnie tam, gdzie kiedyś stał ekspres do kawy. Wciąż pamiętam nierówne pismo – mamy, pospieszne i prawie drżące. Napisano: „Dowiecie się”. I tyle. Bez adresu, bez wyjaśnienia, bez pożegnania.

Miałem siedemnaście lat, właśnie wróciłem z późnej zmiany w barze, a dom był pusty. Żadnych mebli, żadnych głosów, tylko kurz unoszący się w słońcu. Ślady opon ciężarówki na podjeździe były jedynym dowodem na to, że moja rodzina w ogóle istniała.

Przez dwa dni myślałam, że to żart. Dzwoniłam bez przerwy, ale każdy numer od razu trafiał na pocztę głosową. Kiedy jechałam rowerem do ciotki na drugi koniec miasta, nie chciała otworzyć drzwi. „Nic mi nie powiedzieli” – powiedziała przez szybę, patrząc wszędzie, tylko nie na mnie.

Pierwszą noc, którą spędziłem samotnie, spałem w tym pustym domu. Było na tyle cicho, że słyszałem brzęczenie lodówki, mimo że była wyłączona z prądu. Drugiej nocy zdałem sobie sprawę, że nikt nie wraca.

W tym tygodniu spakowałem wszystko, co się dało, do torby podróżnej i wyruszyłem do Springfield – dwie godziny drogi stąd – bo tam mieszkał mój przyjaciel Jake. Jego mama pozwoliła mi spać na ich kanapie. Dostałem pracę zmywaka i obiecałem sobie, że skończę liceum bez względu na wszystko.

Ludzie zawsze pytają, czy ich za to nienawidzę. Prawda jest taka, że ​​nienawiść pochłania energię, a ja jej już nie miałam. Musiałam ogarnąć czynsz, jedzenie i ukończenie studiów. Niektórymi nocami leżałam bezsennie, myśląc o liście – jak niedbale wyglądał, jak ostateczny się wydawał.

Ale życie się nie zatrzymuje, bo twoja rodzina postanawia, że ​​z tobą skończyła. Ja ruszyłem dalej. Nauczyłem się, jak przetrwać bez pomocy, bez siatki bezpieczeństwa, bez złudzenia, że ​​ktoś tam czuwa, żebym miał światło.

I jakoś udało mi się to rozgryźć.