Kiedy miałam 17 lat, mama powiedziała swoim przyjaciółkom, że jestem „rodzinną niespodzianką”. Tata się roześmiał, wskazał na mnie palcem i powiedział: „Ona jest wyjątkiem”. Wyszłam tego wieczoru z 42 dolarami i plecakiem. Osiem lat później pojawili się u moich drzwi ze łzami w oczach i błagali, żebym z nimi porozmawiała.

Stan zdrowia taty nie jest najlepszy po tym stresie.

Mama nie znosi tłumów.

Nagle zdała sobie sprawę, że telefon każdego obcego człowieka może być skierowany w jej stronę.

Mieszkają w małym mieszkaniu.

Budżet na rachunki.

Sprzedaż zegarków.

To ich życie.

Zbudowali to cegła po cegle.

Mój jest głośny i prawdziwy.

Spędzam dni na dopasowywaniu kurtek dzieciom, które sądziły, że nigdy nie podpiszą swoich nazwisk na niczym, co warto zachować.

A moje noce poświęciłem na szkicowanie nowych sposobów, by zamienić brzydkie słowa w zbroję.

Czasem, gdy zamykam stary dom, przesuwam palcami po metalowych literach na drzwiach i przypominam sobie skrzypienie mojego krzesła po podłodze w noc, gdy wychodziłem.

Ludzie mówią, że zemsta polega na zniszczeniu ludzi, którzy cię skrzywdzili.

Dla mnie oznaczało to zniszczenie wersji mnie, która wciąż potrzebowała ich akceptacji, i zbudowanie czegoś, do czego nie mogli wejść na własnych zasadach.

Zostawię Was zatem z pytaniem, które wciąż krąży mi po głowie.

Gdyby ludzie, którzy cię złamali, pojawili się po latach, płacząc i błagając cię o ratunek, czy otworzyłbyś im drzwi?

A gdybyś to zrobił, czyich zasad byś ostatecznie przestrzegał?

Czy zdarzyło ci się kiedyś odejść od miejsca, które ciągle cię szufladkowało, a później musiałeś podjąć decyzję, czy otworzyć drzwi ponownie, gdy ci sami ludzie wrócili i chcieli porozmawiać?