Kiedy dowiedziałam się, że mój były mąż żeni się z niepełnosprawną kobietą, ubrałam się najlepiej, jak potrafiłam i poszłam na ślub, żeby żartować na ten temat…

Wróciłam myślami do ostatnich dni naszego małżeństwa, kiedy zarzucałam Javierowi, że jest oschły i nie dba o rodzinę. Milczał i ciągle podróżował. Wściekła, myślałam, że już mnie nie kocha i postanowił się ze mną rozwieść. Nigdy nie próbowałam zrozumieć, nigdy nie dałam mu szansy na wyjaśnienie. A teraz zrozumiałam: te podróże zmieniły jego życie i doprowadziły go do spotkania kobiety, która poświęciła swoją przyszłość, by go uratować.

Spojrzałem na to, jak na nią patrzył: nigdy wcześniej tak na mnie nie patrzył. Jego oczy były pełne wdzięczności, szacunku i głębokiej miłości.

Milczałem przez cały bankiet. Poczucie triumfu i arogancji zniknęło. Szydercze słowa, które przygotowałem w myślach, zamieniły się w noże, które mnie raniły. Zrozumiałem, że to ja jestem przegranym.

Gdy rozpoczął się pierwszy taniec, Javier pochylił się, delikatnie wziął Marianę w ramiona i podniósł ją z wózka inwalidzkiego. Przytulił ją do piersi, gdy powoli wirowali w rytm muzyki. Wszyscy goście wstali i klaskali ze łzami w oczach. Ja też płakałam i odwróciłam się, żeby osuszyć twarz.

Tego wieczoru, wracając do domu, stałam bez ruchu przed lustrem. Mój idealny makijaż był rozmazany łzami. Płakałam niekontrolowanie. Płakałam z powodu swojego egoizmu, z powodu małżeństwa, które zniszczyłam swoją dumą, z powodu tej odważnej kobiety, która oddała życie, by uratować mężczyznę, którego kiedyś kochałam.

Nagle zrozumiałam, że szczęścia nie da się znaleźć w porównywaniu się z innymi, w olśniewającym blasku, w luksusowych sukienkach czy pustej dumie. Szczęście to po prostu znaleźć kogoś godnego miłości i być kochanym, niezależnie od jego ograniczeń.

Tej nocy płakałam godzinami. I być może po raz pierwszy od lat płakałam nie z powodu mężczyzny, który mnie zostawił, ale z powodu odkrycia małości i egoizmu ukrytego w moim sercu.