Kiedy dowiedziałam się, że mój były mąż żeni się z niepełnosprawną kobietą, ubrałam się najlepiej, jak potrafiłam i poszłam na ślub, żeby się z niej pośmiać… Ale kiedy odkryłam prawdziwą tożsamość panny młodej, wróciłam do domu i płakałam całą noc…

Kiedy dowiedziałam się, że mój były Javier się żeni, serce mi się krajało.

Mimo że byliśmy rozdzieleni przez trzy lata, w głębi duszy nigdy tak naprawdę się od niego nie uwolniłam.

Ale tym, co naprawdę mnie uderzyło, nie był sam fakt jego ślubu, ale także plotki krążące wśród rodziny i przyjaciół:

Żeni się z niepełnosprawną kobietą poruszającą się na wózku inwalidzkim. Aż smutno na nią patrzeć.

W tym momencie moja duma i egoizm wybuchły. Pomyślałam: „Mężczyzna, który mnie zostawił, mógł znaleźć sobie do małżeństwa tylko kogoś z niepełnosprawnością fizyczną. Czy to nie konsekwencja jego wyboru?”

Ta myśl wywołała u mnie dziwne uczucie ulgi.

Postanowiłam, że muszę pójść na ślub wyglądając jak najlepiej, aby on i wszyscy inni zobaczyli, że jestem kobietą, na jaką naprawdę zasługuje i że po prostu żyje złudzeniami.