Kelner wciąż nie zwraca uwagi na starszą kobietę, zaskoczony, gdy jej syn ujawnia jej tożsamość. Późnopopołudniowe światło rozlało się po całym domu.

Przy stoliku niedaleko baru siedział mężczyzna po trzydziestce z na wpół pustą szklanką wody gazowanej. Ubrany w nienaganną marynarkę, jego zachowanie było spokojne, ale ostre, a oczy zwężały się, gdy obserwował zachowanie Todda. Cicho odnotowywał każdą interakcję, każde lekceważące i lekceważące spojrzenie. Jego palce lekko stukały w stół, a wyraz jego twarzy stawał się z każdą minutą coraz chłodniejszy. Na razie milczał, a jego wzrok błądził między panią Holloway a personelem. Nie był zwykłym gościem; był właścicielem restauracji, a pani Holloway nie była zwykłym klientem — była jego matką. Ale nie był jeszcze gotowy, by interweniować. Chciał zobaczyć, jak daleko to zajdzie — jak Todd potraktuje kogoś, kogo uważał za bezsilnego.

Jego szczęka zacisnęła się, gdy Todd zaśmiał się do drugiego stolika, nieświadomy burzy zbierającej się po drugiej stronie sali. Napięcie narastało i choć pani Holloway zachowała spokój, w restauracji z każdą sekundą robiło się coraz ciężej. Coś musiało pęknąć i to była tylko kwestia czasu.

Po drugiej stronie sali Elijah Holloway odchylił się na krześle, wciąż rytmicznie stukając palcami o krawędź stołu. Nie należał do osób, które łatwo tracą panowanie nad sobą; lata spędzone w branży restauracyjnej nauczyły go, że cierpliwość często jest najpotężniejszą bronią w jego arsenale. Ale tym razem było inaczej. Obserwowanie matki znoszącej subtelne, lecz celowe znęcanie się nad nią napełniało go powoli palącym gniewem.

Elijah włożył całe serce w budowę firmy Pembertona. To było coś więcej niż tylko biznes; to było świadectwo wartości, które zaszczepiła w nim matka – szacunku, uczciwości i sprawiedliwości. Była jego ostoją przez lata zmagań, głosem w uchu, który przypominał mu, by brnął naprzód, mimo że szanse były przeciwko niemu. Teraz, widząc, jak traktuje się ją tak, jakby nie pasowała do przestrzeni, którą stworzył, poczułem się osobiście dotknięty.

Zauważył, jak Todd unikał jej stolika, jak bez wysiłku uśmiechał się do innych gości, a jego wyraz twarzy twardniał za każdym razem, gdy na nią zerkał. Elijah dostrzegł delikatny uśmieszek, którym Todd obdarzył innego kelnera, jakby opowiadał niewypowiedziany żart. Zacisnął mocniej dłoń na kieliszku. Restauracja była jego domeną, jego dumą; każdy szczegół, od menu po wystrój, nosił jego piętno. A jednak w tej chwili czuł się bezsilny. Jego matka była jedyną osobą na świecie, której nigdy nie pozwoliłby się lekceważyć, a teraz znosiła to z Grace, nad którą sam nie był pewien, czy da sobie radę.

Myśli Elijaha pędziły jak szalone. Czy powinien teraz skonfrontować się z Toddem i zrobić z niego przykład przed całą restauracją, czy poczekać i pozwolić, by sytuacja się rozwinęła, upewniając się, że później nie będzie miejsca na wymówki? Wybrał to drugie. Dał znak menedżerce, kobiecie w średnim wieku o imieniu Dana, która ostrożnie podeszła do jego stolika.

„Miej oko na stolik nr 12” – powiedział pod nosem, kiwając głową w stronę matki. „Chcę zobaczyć, jak Todd sobie z tym poradzi. Na razie nie interweniuj”.

Donna zawahała się, ale skinęła głową. Wiedziała, że ​​nie powinna wypytywać Elijaha, skoro jego ton był tak stanowczy.

Elijah skupił się ponownie na matce. Patrzyła teraz na zegarek, jej ruchy były rozważne i spokojne. Nie zamierzała narzekać; wiedział o tym doskonale. Narzekanie nigdy nie było w jej stylu. Wierzyła w to, że czyny mówią głośniej niż słowa. Ale Elijah również wierzył w czyny i Todd wkrótce zobaczy konsekwencje swoich.

Napięcie w restauracji stało się nie do zignorowania. Rozmowy ucichły, a coraz więcej klientów zerkało ukradkiem na panią Holloway. Todd jednak zdawał się tego nie zauważać – a może wręcz ośmielony. Kiedy ponownie przechodził obok jej stolika, uprzejmie uniosła rękę.

„Przepraszam” – powiedziała cicho, a jej głos przebił się przez szmery wokół niej.

Todd zamilkł, a jego twarz napięła się z niecierpliwości. „Tak?” – odpowiedział krótko, ledwo skrywając irytację.

„Chciałabym złożyć zamówienie już teraz, jeśli nie jest pan zbyt zajęty” – powiedziała, starając się zachować swój wdzięk.

Todd westchnął głośno, rozglądając się dookoła, jakby szukał ucieczki. „Zaraz wracam” – mruknął, odwracając się, zanim zdążyła odpowiedzieć.

W tym momencie Elijah wstał z krzesła, jego ruchy były rozważne i niespieszne. Sala zdawała się drżeć, gdy przez nią przechodził, a jego obecność dominowała bez słowa. Dotarł do Todda akurat w chwili, gdy kelner żartował z innym stolikiem. Swobodna arogancja na jego twarzy szybko ustąpiła miejsca konsternacji, gdy zauważył Elijaha stojącego obok niego.

„Elijah, hej…” – wyjąkał Todd, próbując się uśmiechnąć. „Nie wiedziałem, że tu jesteś”.

„Byłem tu” – powiedział Elijah spokojnie, a w jego głosie słychać było niewątpliwy autorytet. „I obserwowałem”.

Uśmiech Todda zbladł. „Oglądasz co?”

Wzrok Elijaha powędrował w stronę stolika matki, a potem z powrotem na Todda. „Patrzę, jak ignorujesz moją matkę, która siedzi tam już prawie 30 minut bez szklanki wody”.

Twarz Todda zbladła. Spojrzał na panią Holloway, która siedziała teraz prosto, a jej spokojne spojrzenie śledziło ich rozmowę.

„Twoja… twoja matka?” – wyjąkał Todd, a jego głos się załamał.

„Tak, moja matko” – powiedział Elijah, a jego ton stał się ostrzejszy. „Kobieta, którą traktowałeś jak niedogodność. Kobieta, o której myślałeś, że nie zasługuje na taki sam szacunek, jakim obdarzałeś każdy inny stół w tym pokoju”.

W restauracji zapadła cisza. Wszystkie oczy zwrócone były teraz na wieczór. Pianista zatrzymał się w pół tonu, a jego palce zawisły nad klawiszami. Todd otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale Elijah mu przerwał.

„Zaoszczędź to” – powiedział zimnym głosem. „Nie ma usprawiedliwienia dla tego, co zrobiłeś, i wszyscy tutaj to widzieli”.