Każdej nocy czarny pies warczał na noworodka, co wzbudziło podejrzenia ojca. Natychmiast wezwał policję i od tamtej pory odkrywali przerażającą prawdę pod łóżkiem

O świcie Dung poradził: „Zamknijcie dziś w nocy pokój. Zostawcie psa w środku z jednym z nas. Zobaczymy, czy wróci”.

Tej nocy, o 2:13, tkanina zakrywająca pęknięcie w ścianie skurczyła się. Wyłoniła się chuda, poplamiona brudem dłoń. Za nią podążała wychudzona twarz: zapadnięte oczy, splątane włosy, popękane usta. Ale to, co najbardziej przykuło ich uwagę, to wzrok wpatrzony w łóżeczko, niczym pragnienie w ludzkiej postaci.

Wyszeptała ponownie: „Cicho… nie budź jej… Chcę tylko popatrzeć…”
To była młoda kobieta, Vy, siostrzenica poprzednich właścicieli domu. Straciła dziecko pod koniec ciąży, popadła w głęboką depresję i jakimś cudem wróciła do tego domu. Przez prawie miesiąc mieszkała w ścianach, kurczowo trzymając się odgłosu oddechu dziecka jako jedynego punktu oparcia dla rzeczywistości.

Funkcjonariusze delikatnie ją namawiali. Zanim odeszli, Vy spojrzała jeszcze raz na łóżeczko i wyszeptała: „Cicho…”

Później uszczelniono puste przestrzenie i położono nowe podłogi. Son i Han zainstalowali kamery, ale prawdziwym strażnikiem pozostał Ink. O 2:13 nie chrząkał już. Po prostu leżał obok łóżeczka, od czasu do czasu cicho parskając, jakby chciał powiedzieć: „Jestem tutaj”.

Miesiąc później, w szpitalu na szczepieniach, Han zobaczyła Vy na zewnątrz – czystą, z starannie upiętymi włosami, trzymającą szmacianą lalkę i lekko uśmiechającą się, rozmawiającą z oficerem Dungiem. Han nie podeszła bliżej. Po prostu przycisnęła policzek do dziecka, wdzięczna za jego równy oddech i za psa, który poczuł to, czego nikt inny nie odważył się zmierzyć: czasami potwory pod łóżkiem nie są złe, a jedynie cierpieniem, z którym nie ma dokąd uciec