„Jesteśmy tu tylko po to, żeby oddać twoją bezużyteczną córkę!” – warknęła teściowa na mojego ojca. Nawet nie drgnął. Odpowiedział tak nagle i surowo, że w pokoju zapadła cisza – a zanim moi teściowie zorientowali się, co wywołali, było już za późno: wdali się w kłótnię z niewłaściwą rodziną.

Poza tym jestem teraz szczęśliwa. Pracuję jako graficzka, moja pasja odżyła, a do tego prowadzę sklep w firmie budowlanej mojego brata – w komfortowym, wspierającym środowisku. Mogę pracować we własnym tempie, a moje zdrowie nie jest już ciągłym źródłem poczucia winy ani ograniczeń. A co najważniejsze, nie mam narzekających teściów, nikogo, kto by mnie dręczył, poniżał, dyktował moją wartość.

Jest jednak jeden mały problem. Mój ojciec jest na emeryturze i teraz, gdy ma więcej wolnego czasu, skierował całą swoją energię ochronną na mnie. Ciągle pyta: „Jesteś zmęczona? Wszystko w porządku?”. Zawsze jest w pobliżu, ciągle ze mną rozmawia, a jego troska jest nieustannym, delikatnym szumem w moim życiu.

„Skoro tak się nudzisz, to czemu ty też nie znajdziesz sobie pracy?” – zażartowałam któregoś dnia z figlarnym błyskiem w oku. „Myślę, że fajniej mieć pracującego tatę”.

Gdy tylko to powiedziałem, mój ojciec, z odnowionym poczuciem celu, wrócił do pracy w firmie budowlanej mojego brata, z radością podejmując się nowych obowiązków. Wygląda na to, że mój ojciec naprawdę mnie kocha, a może nawet bardziej. Ale ja też kocham mojego ojca, więc jesteśmy kwita. Moje życie, kiedyś dyktowane przez słabość i okrutne kaprysy innych, teraz jest naprawdę moje.