„Jesteś w złym pokoju, kochanie” – krzyknął mój brat na odprawie. „Tylko prawdziwi piloci, a nie dziewczyny szukające męża”. Sala wybuchnęła śmiechem. Wtedy wszedł generał, zignorował go i ujawnił kryptonim. „Falcon One” – oznajmił. „Twój głos. ZRÓB IM PIEKŁO”.

Wyszedłem z klimatyzowanego budynku i wszedłem w upał. Słońce zaczynało zachodzić, malując niebo Nevady smugami intensywnej pomarańczy i sinego fioletu. Była złota godzina.

Najpierw uderzył mnie dźwięk – ryk dopalaczy przecinających atmosferę. Spojrzałem w górę. Klucz dwóch F-16 w czarno-niebieskim malowaniu Wraith, charakterystycznym dla mojego dywizjonu, zrywał się z pasa startowego. Wzbiły się pionowo w górę, wznosząc się prosto w słońce, zostawiając za sobą dwa smugi białej pary. Wyglądały jak ptaki drapieżne. Wyglądały groźnie i pięknie.

Patrzyłem, jak się wspinają, aż stały się zaledwie punkcikami na tle rozległego nieba. Mój ojciec opowiadał Markowi historię o feniksie, ptaku, który płonie i odradza się z popiołów. Mówił, że symbolizuje on odporność. Nigdy mi tego nie opowiedział. Nie sądził, że mam w sobie choć odrobinę ognia.

Mylił się.

Nie potrzebowałam jego ognia. Zbudowałam swój własny. Spaliłam życie, do którego próbowali mnie zmusić – życie sekretarki, obserwatorki, rozczarowania – i odrodziłam się z tych popiołów nie jako córka, ale jako dowódczyni.

Wiatr smagał moje włosy, pachnąc paliwem lotniczym i szałwią. Zamknąłem oczy i wsłuchiwałem się w ryk silników. To był dźwięk bicia mojego serca. To był dźwięk mojego życia.

Miałem trzydzieści trzy lata. Byłem sam w tradycyjnym tego słowa znaczeniu – żadnych rodziców dzwoniących, żeby sprawdzić, co u mnie, żadnego brata, z którym mógłbym spędzić święta. Ale stojąc tam na płycie lotniska, otoczony grzmotem wolności, nigdy nie czułem się mniej samotny.

Otworzyłem oczy i spojrzałem na horyzont, gdzie góry spotykały się z niebem.

„Jestem Jula Wyatt” – wyszeptałam do wiatru. „I już nie jestem jego córką”.

Oglądałem, jak samoloty znikają w chmurach.

„Jestem Falcon One.”

Odwróciłem się i ruszyłem z powrotem w stronę hangaru, gotowy na kolejną misję. Niebo było szeroko otwarte i po raz pierwszy w życiu było całe moje.

Naciśnięcie przycisku archiwizacji było najtrudniejszym manewrem, jaki kiedykolwiek wykonałem – trudniejszym niż jakakolwiek walka powietrzna. Ale czasami trzeba się ewakuować z toksycznej sytuacji, żeby ratować własne życie.