„Jesteś tylko nauczycielem” – ryknął mój ojciec przy obiedzie. „Oddaj wszystkie oszczędności bratu, żeby mógł założyć firmę – on jest przyszłością rodziny!” Wpatrywałem się w niego. „Nie mogę”. Ten dom już nie jest twój. Sześć miesięcy temu za nauczycielską pensję odkupiłem go od banku, kiedy o mało go nie straciłeś przez jego długi… a ten człowiek, którego właśnie pobiłeś, był naszym właścicielem. Powoli wstałem i uśmiechnąłem się. „A teraz, ojcze – proszę, wyjdź z mojego domu. Z nim”.

Cisza w pokoju była absolutna, miażdżąca, dusząca pustka. Moja matka w końcu wydała z siebie cichy, zduszony szloch. Ethan, „przyszłość rodziny”, wyglądał, jakby miał zaraz zwymiotować.

Mój ojciec, z twarzą poszarzałą i poszarzałą, w szoku, grzebał w papierach, a ręce trzęsły mu się tak mocno, że ledwo mógł je odczytać. Wiedział, że są prawdziwe.

„Anno…” wyjąkał Ethan, a jego głos brzmiał żałośnie, błagalnie. „Em… nie możesz… jesteśmy rodziną…”

„Nie” – powiedziałem, kończąc tym samym. „Rodzina tego nie robi”. Spojrzałem na niego, na jego bezużyteczne, delikatne dłonie. „Jesteś „przyszłością”, prawda, Ethan? No dalej. Wyjdź na zewnątrz i zacznij”.

Podszedłem do ciężkich dębowych drzwi wejściowych i otworzyłem je. Zimne, wilgotne nocne powietrze wpadło do środka, gasząc fałszywe ciepło jadalni.

„Teraz” – powiedziałem, a mój głos brzmiał z autorytetem, którego nigdy nie słyszeli, autorytetem, o którym nigdy nie wiedzieli, że go posiadam. „Chcę, Ojcze , żebyś opuścił mój dom”.

Spojrzałem na mojego brata, który stał jak sparaliżowany, niczym obraz żałosnego niezdecydowania.

„I zabierz go ze sobą.”