Jestem kelnerką. Wczoraj wieczorem do mojej restauracji wszedł miliarder. Zamówił wino. Kiedy sięgnął po kieliszek, zobaczyłam jego nadgarstek. Tatuaż. Małą czerwoną różę z kolcami tworzącymi nieskończoność. Zamarłam. Moja mama ma dokładnie taki sam tatuaż. Ten sam wzór. Ten sam nadgarstek. Powiedziałam: „Proszę pana, moja mama ma taki sam tatuaż jak pan”. Upuścił kieliszek do wina. Roztrzaskał się. Zapytał moją mamę o imię. Powiedziałam, a on zbladł.

Pracuję jako kelnerka w jednej z najdroższych restauracji w Nowym Jorku. Większość wieczorów spędzam na obsłudze celebrytów i prezesów – ludzi, którzy wydają na jeden posiłek więcej, niż ja zarabiam w tydzień. Uśmiecham się, zachowuję profesjonalizm, pozostaję niewidzialna.

Moja mama, Julia, umiera. Rak piersi w czwartym stadium. Lekarze dawali jej rok, a to było trzy miesiące temu. Leczenie jest drogie, a nawet z ubezpieczeniem dopłaty nas przytłaczają. Moja mama pracowała jako gosposia przez 24 lata, całe moje życie, ale teraz jest zbyt słaba.

Pracuję więc na dwie zmiany w Cipriani. Był piątkowy wieczór, kiedy Josh, kierownik sali, wziął mnie na bok. „Lucia, stolik 12. VIP. Poprosił o prywatność i naszego najlepszego kelnera. To ty”.

„Kto tam?”

„Adrien Keller.”

Wszyscy znali to nazwisko. Miliarder technologiczny, który doszedł do wszystkiego sam, zbudował imperium oprogramowania od zera.

„Je sam?”

„Najwyraźniej. Poprosiłem o prywatny stolik w rogu. Bez ceregieli, po prostu obsługa.”

Chwyciłem dzbanek z wodą i podszedłem do stolika numer 12. Adrien Keller siedział plecami do ściany, po czterdziestce, z ciemnoblond włosami, w grafitowym garniturze bez krawata. Czytał telefon i słowo, które przyszło mu do głowy, to „ smutny” .

„Dobry wieczór, proszę pana” – powiedziałem. „Mam na imię Lucia. Czy mogę prosić o coś do picia?”

Spojrzał w górę zmęczonym wzrokiem. „Czerwone wino. Cokolwiek polecasz.”

Nalałem mu wody i przyniosłem wino, przyjmując zamówienie – polędwica wołowa, średnio wysmażona. Ledwo to zauważył, po prostu patrzył przez okno. Odwróciłem się, żeby wyjść i wtedy to zobaczyłem.

Lewą rękę miał na stole, z podwiniętym rękawem. Na nadgarstku miał mały tatuaż: czerwoną różę z kolcami skręconymi w symbol nieskończoności.

Zaparło mi dech w piersiach. Widziałem lewy nadgarstek mojej matki każdego dnia mojego życia. Ma dokładnie taki sam tatuaż, teraz wyblakły, ale identyczny.

Kiedy miałam siedem lat, zapytałam ją: „Mamo, co to znaczy?”

„To było dawno temu, tesoro ” – mawiała. „Zanim się urodziłeś”.

„Ale co to znaczy?”

„To znaczy, że miłość jest piękna, ale boli i trwa wiecznie”.

„Czy kochałeś kogoś?”

Uśmiechnęła się smutno. „Kiedyś. Dawno temu”.

Nigdy więcej o tym nie wspominała. A teraz ten miliarder miał ten sam wzór na tym samym nadgarstku. Stałem tam jak sparaliżowany.

Zauważył. „Coś nie tak?”

Nie mogłem się powstrzymać. „Przepraszam pana. To zabrzmi dziwnie, ale moja matka ma dokładnie taki sam tatuaż. Ta sama róża, te same kolce, ten sam nadgarstek”.

Adrien Keller zamarł, z kieliszkiem wina w połowie drogi do ust. „Co powiedziałeś?”

„Moja mama. Ma dokładnie ten sam tatuaż. Pytałem ją o niego całe życie, a ona nigdy mi nie mówi, co on oznacza”.

Jego głos brzmiał jak szept. „Jak ma na imię twoja matka?”

„Julia. Julio Rosi. Dlaczego ty…”

Kieliszek do wina wyślizgnął mu się z ręki. Roztrzaskał się, a czerwone wino rozlało się po białym obrusie niczym krew.

„Julia” – wyszeptał.