Jej ojciec zmusił niewidomą córkę do poślubienia bezdomnego mężczyzny, ale wiele lat później córka zamieszkała w rezydencji jako żona syna gubernatora.

Życzliwy nieznajomy
Jacob starannie przygotował jej herbatę. Dał jej płaszcz i położył się przy drzwiach, niczym strażnik, który ją chronił. Pytał o jej ulubione książki, marzenia, potrawy, które ją uszczęśliwiały. Nikt nigdy wcześniej nie zadał mu tego pytania.

Dni zamieniały się w tygodnie. Każdego ranka Jacob zabierał ją nad rzekę, opisując słońce, drzewa i ptaki z tak bogatym w szczegóły opisem, że Emily miała wrażenie, że prawie je widzi. Śpiewał, gdy prała ubrania, a nocą opowiadał jej historie o dalekich krainach.

Po raz pierwszy od lat Emily się roześmiała. Jej serce zaczęło się otwierać. W tej małej, rozpadającej się chacie zakochała się.

Pewnego wieczoru zapytała mnie:
„Czy zawsze byłaś bezdomna?”

Jacob zawahał się, po czym odpowiedział cicho:
„Nie zawsze”. »

Nie powiedział nic więcej, a ona nie drążyła tematu.

Okrutne słowa siostry
Pewnego popołudnia Emily poszła sama na targ, skrupulatnie stosując się do wskazówek Jakuba. W połowie drogi, czyjaś dłoń szarpnęła ją za ramię.

Czytaj więcej na następnej stronie >>