Jadłem obiad z ojcem, który teraz mieszkał z moim bratem i jego rodziną. „Pyszne, kochanie” – powiedział, szybko jedząc. Kiedy próbowałem podać mu ostatni kawałek kurczaka,

Spojrzał na kurczaka. Spojrzał na moją dłoń. I nie drgnął. Nie odsunął się. Po prostu się uśmiechnął, szczerym, beztroskim uśmiechem, który dotarł do jego życzliwych, teraz już czystych oczu, uśmiechem, którego nie widziałam od lat.

Wyciągnął rękę przez stół i ujął moją dłoń, ściskając ją mocno i ciepło, tak jak silny, pewny siebie mężczyzna, którego zawsze znałam.

„Dziękuję, Sarah” – wyszeptał głosem nabrzmiałym od emocji, które nie wymagały dalszych wyjaśnień. „Dziękuję, że nie pozwoliłaś nikomu odebrać… ostatniej cząstki mnie”.

Potem wziął widelec, nadział kawałek kurczaka na widelec i jadł go powoli, z rozmysłem, delektując się każdym kęsem. I w tym momencie wiedziałem, że moja walka dobiegła końca. Sprawiedliwość nie polegała tylko na ukaraniu ich; chodziło o przywrócenie mu godności. Chodziło o udowodnienie, że miłość i troska, a nie okrucieństwo i chciwość, są prawdziwymi, niezachwianymi fundamentami rodziny.