Emma nie czuła nóg po wypadku, ale najgłębsza rana pojawiła się, gdy teściowa uderzyła ją i zabrała jej noworodka z rąk

W sali zapadła cisza. „Zabrałaś ją, bo nienawidzisz Emmy. Zawsze nienawidziłaś. Wmówiłaś mi, że sobie z tym nie poradzi, ale widziałam, jak walczy każdego dnia”.

Twarz Helen zbladła.

Emma zalała się łzami, gdy Aaron odwrócił się do niej. „Przepraszam” – wyszeptał. „Nie zasłużyłaś na nic z tego”.

Pod koniec dnia głos sędziego był spokojny, ale stanowczy: „Prawa do opieki zostaną zwrócone matce dziecka, Emmie Jenkins, ze skutkiem natychmiastowym”.

Słowa wydawały się nierealne.

Dwie godziny później, kiedy pracownik socjalny oddał Lily w ramiona, Emma przytuliła córkę i szlochała. Po raz pierwszy od wypadku świat nie wydawał się już zrujnowany.

Mijały miesiące. Emma kontynuowała terapię i choć jej nogi nigdy nie odzyskały sprawności, to jej duch tak. Zaczęła pisać bloga dla matek z niepełnosprawnościami, dzieląc się nim.

Podróż.
Jej historia rozeszła się po całym kraju – opowieść o odporności, macierzyństwie i sprawiedliwości.
I każdej nocy, całując Lily na dobranoc, szeptała: „Dostałyśmy to, kochanie. Dałyśmy radę”.