Elżbieta stała nieruchomo, wpatrując się w szarość

– Właśnie. Potrzebujemy powietrza.

Szli razem chodnikiem, mijając sklepy, kioski i ludzi spieszących się do pracy. Trzymali się za ręce. Po raz pierwszy od dawna było to takie proste – byli razem, spokojni.

Nauczycielka Isabella stała przed szkołą. Na widok Elizabeth jej twarz złagodniała.

„Dzień dobry” – powiedziała cicho. „Jeśli czegoś potrzebujesz…” Jestem tutaj.

Elżbieta skinęła głową, a jej gardło ścisnęło się z wdzięczności.

Po ukończeniu szkoły Elizabeth udała się do centrum miasta. Weszła do małej, eleganckiej kancelarii prawnej z napisem: „Filantropka prawa rodzinnego Alexandra Muller”. Odczekała chwilę, zanim została zaproszona.

Nazywam się Elizabeth Schmidt. Mam syna. Zbyt długo żyliśmy w strachu. Muszę coś zrobić, zanim będzie za późno.

Pani Mecenas słuchała uważnie i zapisywała szczegóły, nie oceniając ich. W końcu powiedziała:

Złożymy wniosek o nakaz. Zapewnimy prawa do opieki. Skieruję cię też do psychologa.

Elżbieta poczuła, że ​​w końcu bierze odpowiedzialność nie tylko za siebie, ale także za syna. Nie była już ofiarą – stała się obrończynią.

Tego wieczoru Marek położył klocki na podłodze, a Elizabeth ugotowała obiad. Zadzwonił telefon. Wiadomość od Sofii, jej przyjaciółki:

„Widziałem cię wczoraj. Jeśli potrzebujesz pomocy, jestem tutaj.”

Elżbieta odpowiedziała:

„Dziękuję. Czy możemy się spotkać jutro?”

To był mały krok, ale w stronę pokoju, w stronę relacji, w stronę wsparcia.

Drzwi do mieszkania gwałtownie się otworzyły. Thomas wszedł i rzucił płaszcz na krzesło. Jego spojrzenie było intensywne, ale nie agresywne.

„Elizabeth…” zaczął.

Stała w salonie z filiżanką herbaty w dłoniach. Patrzyła mu prosto w oczy.

„Musimy porozmawiać” – powiedział.

– Zgadza się. Ale tym razem to ja mówię.

Zatrzymał się.

Nie chcę przeprosin. Chcę spokoju. Dla siebie i Marka. Potrzebuję granic. I chcę, żebyś poprosił o pomoc.

„Pomóż mi?”Który?