Dziewczynka w sukience księżniczki uratowała nieprzytomnego nieznajomego znalezionego na poboczu drogi

Ale panika Sophie nie przypominała jej zwykłych napadów złości.

Coś w jej głosie – desperackie, okrutne, naglące – zmusza Helen do zatrzymania się.

Zanim samochód całkowicie się zatrzymał, Sophie otworzyła drzwi i pobiegła. Poły jej księżniczkowej sukienki powiewały na wietrze.

„Sophie!” krzyknęła Helen, biegnąc za nią.

Na trawiastym zboczu Helen zobaczyła, co sprawiło, że jej córka krzyknęła.

Czarny Harley Davidson leżał zmiażdżony przez drzewo, jego chrom był wygięty.

Obok niego, leżący na zimnej ziemi, leżał ogromny mężczyzna.

Na jego kamizelce widniał wyblakły emblemat klubu motocyklowego.

Jego klatka piersiowa była pełna krwi.

Oddychał ciężko i nierówno, jakby każdy oddech miał być jego ostatnim.

Kolana Helen odmówiły posłuszeństwa.

Ale Sophie się nie waha.

Zbiegła po zboczu, uklękła obok niego i zerwała różowy kardigan.

Ucisnęła największą ranę, opierając cały ciężar ciała na jego klatce piersiowej.

„Zaczekaj” – wyszeptała stanowczo, jakby znała go od zawsze.

„Nie wychodzę. Powiedzieli mi, że potrzebujesz dwudziestu minut.”

Helen, drżącymi rękami, wyjęła telefon i zadzwoniła pod numer 911.

Ale nawet gdy mówiła o miejscu pobytu, nie spuszczała wzroku z Sophie.

Dziecko było opanowane, skupione i spokojne – a to nie jest coś, czego dziewczynka w przedszkolu powinna się spodziewać po krwi i połamanych kościach.

Delikatnie uniósł głowę mężczyzny, otwierając mu drogi oddechowe, a następnie nacisnął mocniej i szepnął uspokajające słowa.

„Gdzie się tego nauczyłaś?” zapytała Helen, dysząc.

Sophie nie podniosła wzroku.

„Od Isli” – mruknął. „Przyszła do mojego snu wczoraj wieczorem. Powiedziała, że ​​jej ojciec będzie miał wypadek i że będę musiał mu pomóc”.

Jak się później dowiedzieli, nazywał się Jonas „Grizzly” Keller.

Motocyklista wracający do domu z upamiętniającego go rajdu został zepchnięty z drogi przez samochód ciężarowy.

Stracił już więcej krwi, niż większość ludzi przeżyłaby.

Ale małe rączki Sophie utrzymały go przy życiu.

Zaczął cicho nucić kołysankę, jakiej Helen nigdy wcześniej nie słyszała.

Jej cekinowa sukienka zrobiła się czerwona, ale ona nie przestawała jej naciskać.

Kiedy przybyli ratownicy medyczni i włączyli syreny, na szczycie zbocza zebrał się już niewielki tłumek.

Lekarz pochylił się nad Sophie.

„Moja droga, zostaw nas w spokoju” – powiedział łagodnie.

Ale Sophie gwałtownie pokręciła głową.

„Dopiero gdy przybędą jego bracia. Isla obiecała.”

Ratownicy medyczni wymienili zaniepokojone spojrzenia.

Myśleli, że dziewczyna jest w szoku.

Zanim jednak zdążył cokolwiek powiedzieć, na horyzoncie rozległ się ryk silników.

Pojawiły się dziesiątki motocykli, rycząc jednocześnie, a ziemia trzęsła się, gdy motocykliści hamowali i wyskakiwali z siodeł.

Mężczyźni w skórzanych kamizelkach biegli, ich buty uderzały o ziemię.

Pierwszy przybył olbrzym z napisem „IRON JACK” wyszytym na piersi.

Zatrzymał się nagle, gdy zobaczył klęczącą tam Sophie.

Jego spalona twarz zbladła.

„Isla?” wyszeptał ochryple. „Boże… miałaś wyjechać”.

Okoliczne motocykle ucichły.

Każdy tam mężczyzna znał to nazwisko.

Isla Keller — córka Jonasa.

Zmarł na białaczkę trzy lata wcześniej, nie mając jeszcze szóstego roku życia.

Była sercem klubu, młodszą siostrą każdego mężczyzny noszącego ten emblemat.

Sophie spojrzała w górę, zdziwiona, ale stanowcza.

„Jestem Sophie. Ale Isla mówi, żeby się pospieszyła. Potrzebuje 0 minus, a ty je masz.”

Iron Jack zachwiał się.

Jego grupa krwi – skąd mogła wiedzieć? Drżącymi rękami pozwoliła lekarzom rozpocząć transfuzję na miejscu, na poboczu drogi.

Oczy Jonasa na chwilę się otworzyły.

Zobaczył Sophie i szepnął:

– To samo?