Dziewczynka płakała i błagała macochę: „Nie rób nam krzywdy”. Nagle jej ojciec-milioner wrócił do domu, zobaczył ją i krzyknął:

– Nie krzywdź nas – zapłakała Emily, kurczowo trzymając się za ramię młodszego brata, Michaela, który miał zaledwie siedem lat. Jej cichy głos drżał od strachu, lecz błaganie tylko jeszcze bardziej rozwścieczyło Vanessę.

– Rozpieszczone bachory, nigdy nie słuchacie – syknęła Vanessa. – Twój ojciec może kupić wam wszystko, ale nie zawsze będzie tutaj, żeby was chronić. – Podniosła rękę, jakby miała uderzyć, lecz zanim cios spadł, w korytarzu rozległ się huk otwieranych drzwi wejściowych.

Richard Carter, samodzielnie dorobiony milioner w branży nieruchomości, wkroczył do środka, wciąż w eleganckim garniturze po długim dniu pracy. Jego bystre, niebieskie oczy rozszerzyły się, gdy ujrzał łzy Emily i uniesioną rękę Vanessy.

– Co tu się, do diabła, dzieje? – ryknął, a marmurowa podłoga jakby zadrżała od jego głosu.

Emily rzuciła się w jego ramiona, szlochając nie do opanowania. – Tatusiu, ona… ona znów chciała nas skrzywdzić!

Na ułamek sekundy twarz Vanessy zastygła, po czym przybrała maskę niewinności. Opuściła rękę i zmusiła się do uśmiechu. – Richard, proszę, ona przesadza. Wiesz, jakie potrafią być dzieci. Chciałam tylko je zdyscyplinować, bo nie chciały zrobić obowiązków.

Richard spojrzał na zapłakaną twarz córki, a potem na przerażone oczy syna. Wcześniej odrzucał podobne oskarżenia, wmawiając sobie, że dzieci po prostu mają trudności z zaakceptowaniem nowej macochy. Ale tym razem strach był nie do podważenia.

– Dość – warknął. Jego głos był teraz cichy, ale pełen groźnej stanowczości. – Emily, Michael, idźcie na górę do swoich pokoi. Zaraz do was przyjdę.

Dzieci nie wahały się ani chwili – pobiegły po schodach. Gdy ich kroki ucichły, Richard odwrócił się do Vanessy.