Dzień, w którym nosiłem jej majtki

Płakałam.
Nie z powodu zdrady.
Ale z powodu nadziei, że się myliłam.

Tego popołudnia zadzwoniłem do Miry – koleżanki ze studiów, która została prawniczką.

„Co chcesz zrobić?” zapytała.

Nie odpowiedziałem.
Jeszcze nie.

Ale wiedziałem.

Później w tym samym tygodniu zarezerwowałem stolik na kolację. Na
naszą pierwszą rocznicę.
Powiedziałem, że chcę odnowić kontakt.
Rozjaśnił się jak człowiek, który odkupił swoje grzechy.

Założyłam czerwoną sukienkę. Uczesałam włosy.
Powiedział, że wyglądam pięknie.

Podałem mu zdjęcie – ziarniste, ale niepodważalne.
On.
Trzymający się za rękę z nieznajomym.

„Co to jest?”

„Ty mi powiedz.”

Wyjąkała przeprosiny. Miała na imię Clara.
„To nic poważnego”.
„To był błąd”.
„Nie miałam na myśli…”

Wziąłem go za rękę.

„Wiesz, co boli? Nie zdrada.
Ale to, jak bardzo byłeś nieostrożny.
Zostawiłeś jej bieliznę w naszym łóżku i skłamałeś mi prosto w twarz”.

Wstałem.
Położyłem klucze do domu na stole.

„Wybrałeś to. Już nie udawaj, że tego nie zrobiłeś”.

Żadnych batalii sądowych. Żadnej zemsty.
Na jakiś czas zamieszkałem z Mirą.
Chciałem spokoju.

Pewnego popołudnia, w sklepie spożywczym, spotkałem Dantego.
Kolegę z liceum.
Ciepły uśmiech.
Koszyk pełen mleka migdałowego i chleba cynamonowego.

Kupiliśmy kawę.
Obiad.
Słuchał.
Śmiał się.

Nie szukałem miłości.
Tylko tlenu.

Plotki się rozeszły.
Clara była w ciąży.
Wyciągnął rękę.
„Tęsknię za tobą”.
„Popełniłem błąd”.

Życzyłem mu wszystkiego najlepszego.