Dwadzieścia jeden lat temu rodzice zostawili mnie pod drzwiami dziadków, mówiąc, że przynoszę im pecha. Dziś jestem przedsiębiorcą-milionerem — a kiedy przyszli błagać o pomoc, to, co zrobiłem, odebrało im mowę…

Nazywam się Clara Rowen i ostatni raz widziałam rodziców, gdy miałam dziewięć lat – stałam na ganku dziadków, ściskając podarty plecak i pluszowego misia bez jednego oka. Niebo tego dnia było szare, z taką ciężką szarością, która uciska klatkę piersiową. Moi rodzice nawet na mnie nie spojrzeli, kiedy kazali mi wysiąść z samochodu.

„Jedź dalej” – powiedziała mama beznamiętnie. „Zostaniesz tu jeszcze chwilę”.
Drzwi samochodu zatrzasnęły się z hukiem. Silnik zapalił. I zanim zdążyłem zapytać dlaczego , już ich nie było.

Pamiętam, jak pukałam do drewnianych drzwi, drżąc. Dziadek otworzył je zaskoczony, z zmęczonymi i życzliwymi oczami. „Klara? Co ty tu robisz? Gdzie są twoi rodzice?”

„Powiedzieli… Zostaję tutaj” – wyszeptałem.