Drzwi willi otworzyły się ze znajomym kliknięciem

Czy chcesz zostać?

Zawahała się. Przytuliła dziecko mocniej.

„To jest twój dom…

„Do dziś to był tylko budynek. Dzięki tobie stał się domem.

Dziecko się uśmiechnęło. Wyciągnęło do niego rękę.

„Jak ona się nazywa?”

„Louis.”

„To piękne imię. We Francji Ludwik to imię królów. Odwagi. Zostań tutaj. Nie ruszaj się nigdzie. Ten dom już nie jest mój”.

W oczach kobiety pojawiły się łzy. Tym razem jednak z ekscytacji. Po raz pierwszy od dawna poczuła się bezpiecznie.

Minął miesiąc.

Dom Martina Delacroix nie był już zimnym schronieniem samotnego człowieka. Śmiech, muzyka, małe kroczki. Zapach obiadu, dziecięce ubranka na balkonie, rysunki na lodówce.

Martinowi nie spieszyło się już do Zurychu. Najważniejsze spotkania odbywały się teraz w ogrodzie, kiedy Louis uczył się jeździć na rowerze. Albo wieczorami, kiedy czytałam mu bajki na dobranoc.

Czasami nie potrzebujesz cudów, żeby odmienić czyjeś życie, a może nawet swoje. Wystarczy jeden klucz. Ramię wyciągnięte w deszczu. I ciche, ale szczere „Tak”.