– Drodzy goście…

„Teraz”. Nie chcę zaczynać nowego życia od kompromisów i milczenia. Jeśli nie możesz stanąć po mojej stronie dzisiaj, nie wierzę, że zrobisz to później.

Cichy.

Eliza zdjęła welon i rzuciła go na ziemię. Zwróciła się do rodziców.

Dziękuję za wszystko. Za miłość, cierpliwość i zaufanie do mnie. To właśnie znaczy rodzina.

Jej matka wybuchnęła płaczem. Ojciec mocno ją przytulił. Jeden z wujków uniósł kieliszek:

– Dla Elizy. Za jej odwagę i za to, że jest sobą!

Publiczność wybuchnęła brawami. Niektórzy wstali. Inni płakali. Nawet orkiestra zaczęła grać delikatną melodię.

Eliza zaczęła wychodzić, ale Kate ją zatrzymała.

„Dokąd idziesz?”

– Wyjdź na świeże powietrze. Odnajdź siebie.

„Byłeś niesamowity”. Jeśli chcesz, chodźmy razem. A może… po swojemu?

Tego dnia Eliza uśmiechnęła się po raz pierwszy.

– chodźmy.

Przy drzwiach podbiegł do niej chłopiec, trzymając w ręku stokrotkę zerwaną z ozdoby:

„Dla ciebie, księżniczko.”

„Dzięki, chłopcze.

Olivier patrzył, jak odchodzą, ale się nie ruszył. Marianne otarła resztki kremu z twarzy i wyszeptała:

„A ty nic nie robisz?”

„Nie, mamo. Po raz pierwszy w życiu wiem, że ma rację.

Wstał i wyszedł nie mówiąc ani słowa.