DOKŁADNIE 60 DNI po pogrzebie mojego najlepszego przyjaciela, jego prawnik wezwał mnie, wręczył mi zapieczętowaną pamięć USB i powiedział tylko jedno zdanie: „OBEJRZYJ SAM. NIE MÓW VANESSIE!”… Wcisnąłem Play, a moje serce wyskoczyło przez podłogę.

Włączył się nagrany głos. „Pozostało ci sześćdziesiąt sekund”.

Vanessa zaparło dech w piersiach – nie z emocji, tylko z kalkulacji. „Thomas” – powiedziała, teraz już natarczywie – „jeśli to zrobisz, znowu zostaniesz sam. Będziesz tym staruszkiem w tym wielkim domu, bez nikogo. Tego chcesz?”

Ścisnęło mnie w gardle.

I to był punkt zwrotny: moment, w którym zrozumiałem, że ona nadal uważa moją samotność za swoją smycz.

Połączenie zakończyło się sygnałem dźwiękowym.

Jake podniósł wzrok znad laptopa. „To była ona” – powiedział.

Skinąłem głową.

„Co ona powiedziała?”

Wpatrywałem się w swoje dłonie. „Zaproponowała mi nowe kłamstwo” – powiedziałem.

Jake zacisnął usta. „Dobrze” – odpowiedział. „A tak przy okazji, to kolejne nagranie. Rozmowy z więzienia są rejestrowane. To ona próbuje wpłynąć na świadka”.

Mrugnęłam. „Więc nawet teraz…”

„Nawet teraz” – potwierdził Jake. „Drapieżniki nie zatrzymują się z powodu zmiany w pomieszczeniu. Po prostu zmieniają kąt.”

Około południa moje życie było już na pierwszych stronach gazet.

Nie jest to nagłówek, którym chciałbyś się chwalić.

Sąsiad przysłał mi artykuł z „Denver Post”: „Bogaty emerytowany dyrektor w domniemanym spisku, podejrzani aresztowani”. Mojego zdjęcia tam nie było, dzięki Bogu, ale to się nie utrzyma. Historia rozeszła się po moich kręgach charytatywnych niczym rozlane wino. Ludzie szeptali do telefonów i zerkali na mnie, jakbym była zaraźliwa.

Nie byłem już tylko Thomasem Brennanem.

Byłam pouczającą opowieścią.

Morrison przyszła do hotelu tego popołudnia z obrońcą ofiar i plikiem papierów. Rozłożyła wszystko, jakby układała mapę.

„Wydano nakaz ochrony w nagłych wypadkach” – powiedziała. „Zabezpieczyliśmy nakazy przeszukania waszego domu, waszych kont, waszej elektroniki. Zajmiemy telefony, laptopy, dyski i wszystko, co może zawierać dane komunikacyjne”.

„A co z witaminami?” zapytałem.

„Dowód” – odpowiedziała. „W trakcie weryfikacji laboratoryjnej. Ale z nagraniem audio, śladem finansowym i nagraniem Torresa, jesteśmy w dobrej sytuacji”.

Silna forma mnie nie pocieszyła. Silna forma nie zniweczyła miesięcy, w których łykałem kredowe pigułki jak grzeczny chłopiec.

„Czy dostaną kaucję?” – zapytałem.

Wyraz twarzy Morrison nie złagodniał. „Torres ma za sobą przeszłość. Zostaje na miejscu. Kyle może dostać kaucję, jeśli jego prawnik będzie twierdził, że nie grozi mu ucieczka. Vanessa…” Morrison zrobiła pauzę, dobierając słowa. „Vanessa jest skomplikowana. Dobrze się prezentuje. Będzie próbowała udawać ofiarę. Ale mamy nagrania i przepływy pieniężne. Prokurator okręgowy zażąda wysokiej kaucji i surowych warunków”.

„A co jeśli ona wyjdzie?” – zapytałem.

Jake odpowiedział na to pytanie: „W takim razie będę cię trzymał w miejscu, którego ona nie znajdzie, i nie będziesz wychodził sam”.

Morrison skinął głową. „A ty pozwól nam zająć się kontaktem. Nie odpowiadaj. Nie angażuj się. Nie składaj żadnych oświadczeń”.

Pomyślałem o głosie Vanessy mówiącym mi, że znów będę sam.

„Kiedyś już byłem sam” – powiedziałem, głównie do siebie.

Morrison spojrzała mi w oczy. „To nie o to chodzi” – powiedziała. „To przetrwanie”.

Tej nocy zadzwoniła Emma.

Numer mojej córki na ekranie wstrząsnął mną bardziej niż numer Vanessy, bo Emma była prawdziwym życiem — prawdziwą historią, prawdziwymi konsekwencjami.

„Tato?” – powiedziała, gdy tylko odebrałam, z napięciem w głosie. „Co się dzieje? Dostaję SMS-y. Ludzie… gadają różne rzeczy”.

Przełknęłam ślinę. „Gdzie jesteś?”

„Do Seattle” – warknęła. „Dokąd niby miałeś się udać”.

Poczucie winy uderzyło mnie jak fala. Wykorzystałam własną córkę jako przykrywkę, nie mówiąc jej o tym, a teraz ona słuchała o moim koszmarze od obcych.

„Emma” – powiedziałem – „przepraszam. Nie chciałem cię w to wciągać”.

„Już mnie ciągniesz” – odpowiedziała, a ja usłyszałem jej ciężki oddech. „Jesteś bezpieczny?”

„Tak” – powiedziałem. „Jestem bezpieczny. Dzięki Marcusowi”.

Cisza.

Potem: „Marcus nie żyje, tato”.