Dali mu niewidomą córkę jako żart, ale on dał jej swoje nazwisko i dom…

Caleb upuścił siekierę, jego dłonie znalazły jej dłonie, szorstkie, ale czułe. Pocałunek, który nastąpił, nie był pospieszny, nie desperacki – to było powolne przełamanie lat milczenia, żalu i samotności. Obietnica przypieczętowana nie słowami, lecz oddechem i bliskością.

Miasto wciąż szeptało, jak to miasta zawsze robią. Ale Anika ani drgnęła. Szła obok Caleba podczas niedzielnego nabożeństwa, z uniesioną brodą, a jej brat był między nimi. A kiedy spojrzenia się spotkały, dłoń Caleba musnęła jej dłoń, pewna jak zawsze, przypominając jej, że siła nie tkwi w milczeniu – tkwi w postanowieniu, by stać razem.

Jej życie zaczęło się w strachu, ale teraz każdy dzień niósł ze sobą ciężar czegoś większego niż przetrwanie. Z Calebem odnalazła coś więcej niż schronienie i bezpieczeństwo. Odnalazła miłość wystarczająco silną, by przetrwać każdą burzę, i wystarczająco delikatną, by uleczyć rany, których nikt inny nie mógł dostrzec.

A w ciszy ich chaty, gdy wiatry preriowe szumiały za ścianami, Anika zrozumiała, że ​​to, co razem zbudowali, przetrwa dłużej niż szepty, dłużej niż zima — wystarczająco długo, by nieść ich oboje w obliczu tego, co ich czekało.